filodimos.gr ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ
Ένα δίπλωμα και ένα Αριστείο, ήταν αρκετά για να φτάσουμε στο θλιβερό σήμερα. Ένα σήμερα που κάποιες μανάδες δεν θα ξεχάσουν ποτέ, όσα χρόνια και να περάσουν.
Είναι βλέπεις τέτοια η μοίρα της μάνας, να κατακτά αδιέξοδες πνοές, να σπαράζει τελευταία τις ανεξίτηλες μονοκοντυλιές και να τραβάει τις ανηφόρες αδιαμαρτύρητα, με σιωπηλούς λυγμούς. Πού να σκεφτεί τούτη την κατάληξη σαν καμάρωνε το γιό της σημαιοφόρο στις σχολικές γιορτές, σαν περήφανα καμάρωνε το μηχανογραφικό του γιού της; Άσε το γλέντι που έγινε σαν βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων! Ένα γλέντι τρικούβερτο, με την συγγένεια όλη μαζεμένη να εύχονται το καθιερωμένο … καλή σταδιοδρομία.
Αλήθεια πόση ειρωνεία φαντάζει σήμερα η σταδιοδρομία, που δεν συντάχτηκε παραπάνω από αμούστακο σύνορο! Ένα σύνορο που λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά, να την καθορίσει ένα σκέπασμα της γαλανόλευκης;
Και τώρα; Συζητήσεις επί συζητήσεων στα ΜΜΕ για το τι έφταιξε; Άσε που με το μνήμα ακόμα ανοιχτό, τα κοράκια του συνδικαλισμού, βρήκαν την ευκαιρία να στήσουν καυγάδες για το αν η ομάδα ΔΙΑΣ, είναι ή όχι αστυνομικοί. Ήθελα να αηδιάσω όταν τα άκουγα, ήθελα να βγω στους δρόμους ουρλιάζοντας, ή στην χειρότερη να κρυφτώ, γιατί γίνομαι συμμέτοχος σε μια τέτοια παρανοϊκή στάση, όλων, μπροστά σε μια τραγωδία δίχως εξηγήσεις.
Το πρόβλημα ήταν τι εντολή δόθηκε, από ποιόν και αν τα άτυχα παιδιά παράκουσαν, ή ο υπερβάλλοντα ζήλος τους έγραψε ένα τέτοιο φινάλε.
Όλα αυτά τα παράλογα την στιγμή που δυο μανάδες θρηνούσαν τα καμάρια τους, με τα φέρετρα ακόμα στο σπίτι τους.
Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω αυτήν την ανατριχιαστική σκηνή, μα πάνω από όλα ντρέπομαι γιατί είμαι και εγώ ένα γρανάζι της μηχανής που ποτέ δεν βγήκα να διαμαρτυρηθώ για τίποτα. Δεχόμουνα τη τύχη μου να ορίζεται από άλλους και μοιρολατρικά διάβαινα το αύριο.
Ανέχτηκα σαν μάνα να ακούσω ότι σκοτώθηκε ένα παιδί, ως παράπλευρη απώλεια και ξαναανέχτηκα να ακούω αν ένας ειδικός φρουρός που χάθηκε ήταν αστυνομικός; Λές και η ζωή μας τιμάται με τα αξιώματα και κοστολογείται με κοινωνικές τάξεις και πανεπιστημιακές γνώσεις.
Φτιάξανε την περίφημη ομάδα ΔΙΑΣ, εν μια νυκτί, αρκεί που το σκέφτηκε κάποιος κηφήνας μας.
Έφτανε για να συγκροτηθεί να αγοράσουμε μηχανές και να πάρουμε αριστούχους με δίπλωμα οδήγησης για να τις πλαισιώσουμε. Ωραίο κράτος έχουμε. Ποιος εκπαίδευσε αυτά τα εικοσάχρονα για τέτοιες επιχειρήσεις; Ποιος αποφάσισε αντί για έμπειρους αστυνομικούς, να βγούνε απέναντι σε κοινούς εγκληματίες, παιδιά;
Και τα κανάλια το χαβά τους. Βλακείες ψηφοθηρίες και υποκρισία.
Ταγιάντα για άλλη μια φορά, καημένη καρδιά της μάνας.
Ας ντραπούμε κάποτε για όσα λέμε και κάνουμε, έστω για μια φορά. Πού ξέρεις…. ΜΠΟΡΕΊ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΣΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝ Μ ΟΝ Ο ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ.
Είναι βλέπεις τέτοια η μοίρα της μάνας, να κατακτά αδιέξοδες πνοές, να σπαράζει τελευταία τις ανεξίτηλες μονοκοντυλιές και να τραβάει τις ανηφόρες αδιαμαρτύρητα, με σιωπηλούς λυγμούς. Πού να σκεφτεί τούτη την κατάληξη σαν καμάρωνε το γιό της σημαιοφόρο στις σχολικές γιορτές, σαν περήφανα καμάρωνε το μηχανογραφικό του γιού της; Άσε το γλέντι που έγινε σαν βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων! Ένα γλέντι τρικούβερτο, με την συγγένεια όλη μαζεμένη να εύχονται το καθιερωμένο … καλή σταδιοδρομία.
Αλήθεια πόση ειρωνεία φαντάζει σήμερα η σταδιοδρομία, που δεν συντάχτηκε παραπάνω από αμούστακο σύνορο! Ένα σύνορο που λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά, να την καθορίσει ένα σκέπασμα της γαλανόλευκης;
Και τώρα; Συζητήσεις επί συζητήσεων στα ΜΜΕ για το τι έφταιξε; Άσε που με το μνήμα ακόμα ανοιχτό, τα κοράκια του συνδικαλισμού, βρήκαν την ευκαιρία να στήσουν καυγάδες για το αν η ομάδα ΔΙΑΣ, είναι ή όχι αστυνομικοί. Ήθελα να αηδιάσω όταν τα άκουγα, ήθελα να βγω στους δρόμους ουρλιάζοντας, ή στην χειρότερη να κρυφτώ, γιατί γίνομαι συμμέτοχος σε μια τέτοια παρανοϊκή στάση, όλων, μπροστά σε μια τραγωδία δίχως εξηγήσεις.
Το πρόβλημα ήταν τι εντολή δόθηκε, από ποιόν και αν τα άτυχα παιδιά παράκουσαν, ή ο υπερβάλλοντα ζήλος τους έγραψε ένα τέτοιο φινάλε.
Όλα αυτά τα παράλογα την στιγμή που δυο μανάδες θρηνούσαν τα καμάρια τους, με τα φέρετρα ακόμα στο σπίτι τους.
Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω αυτήν την ανατριχιαστική σκηνή, μα πάνω από όλα ντρέπομαι γιατί είμαι και εγώ ένα γρανάζι της μηχανής που ποτέ δεν βγήκα να διαμαρτυρηθώ για τίποτα. Δεχόμουνα τη τύχη μου να ορίζεται από άλλους και μοιρολατρικά διάβαινα το αύριο.
Ανέχτηκα σαν μάνα να ακούσω ότι σκοτώθηκε ένα παιδί, ως παράπλευρη απώλεια και ξαναανέχτηκα να ακούω αν ένας ειδικός φρουρός που χάθηκε ήταν αστυνομικός; Λές και η ζωή μας τιμάται με τα αξιώματα και κοστολογείται με κοινωνικές τάξεις και πανεπιστημιακές γνώσεις.
Φτιάξανε την περίφημη ομάδα ΔΙΑΣ, εν μια νυκτί, αρκεί που το σκέφτηκε κάποιος κηφήνας μας.
Έφτανε για να συγκροτηθεί να αγοράσουμε μηχανές και να πάρουμε αριστούχους με δίπλωμα οδήγησης για να τις πλαισιώσουμε. Ωραίο κράτος έχουμε. Ποιος εκπαίδευσε αυτά τα εικοσάχρονα για τέτοιες επιχειρήσεις; Ποιος αποφάσισε αντί για έμπειρους αστυνομικούς, να βγούνε απέναντι σε κοινούς εγκληματίες, παιδιά;
Και τα κανάλια το χαβά τους. Βλακείες ψηφοθηρίες και υποκρισία.
Ταγιάντα για άλλη μια φορά, καημένη καρδιά της μάνας.
Ας ντραπούμε κάποτε για όσα λέμε και κάνουμε, έστω για μια φορά. Πού ξέρεις…. ΜΠΟΡΕΊ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΣΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝ Μ ΟΝ Ο ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου