Ήμαρτον Κύριε

Κύριε !

Ανάμεσα σε ληστές,

σαν κοινός εγκληματίας,

σήκωσες το Σταυρό των σπαραγμών,

από το φιλί του αγαπημένου σου φίλου.

Η  κραυγή του πόνου σου,

τάραξε συθέμελα την γη και έδυσε τον Ήλιο.

Ναι Κύριε !

Κέντησες με τις αμαρτίες μας,

την χλαμύδα του εξευτελισμού σου

και ατσάλωσες τα καρφιά

με την άθλια ψυχή μας.

Τον Θεάνθρωπο,

έκανες Άνθρωπο,

 να σταυρώσεις τις αντοχές σου,

ξεπλένοντας με το αθώο σου αίμα,

όλες τις αθώες θυσίες.

Ήμαρτον Κύριε!

Γιατί κρατήσαμε την λόγχη ως λάφυρο.

Ήμαρτον Κύριε!

Γιατί ανάξια μεταλάβαμε στο μαρτύριό σου.

Ήμαρτον Κύριε!

Γιατί στερέψαμε τα δάκρυα της Αειπάρθενου

ικετεύοντας  για την σωτηρία μας.

Ήμαρτον Κύριε!

Θυμήσου μας

και

δείξε έλεος

στην Ανάστασή Σου.

ΣΥΓΝΩΜΗ

Ακροστιχίδα
Σύρθηκες, με κουρελιασμένη την υπόληψή σου,
στα μονοπάτια που αδικοέσκαψες.
Απάντησες τις ποδοστριφωμένες ψυχές που λεηλάτησες
όταν φόρεσες την χλαμύδα που αιματοκύλησες,
πριν σαλπίσουν την περιφορά της Μετάληψης.

Ύστατη ώρα καρτέρεσες
να ξεψυχήσεις τα μπουμπούκια της άνοιξης,
σαν από άλλοτε
παρασημοφορημένος καταδότης
άζυμων άρτων.

Γνωστός, γνώριμος
στα κολαστήρια των παθών,
στηλίτευες όλες τις πεθυμιές των ημίθεων
και αθανάτων θνητών.

Νωρίς κατευόδωσες τις αναρίθμητες ομορφιές,
γνέφοντας στους σταλαγμίτες του ηλιοσκέπαστου νάρθηκα,
να διαβούν μακριά δίχως επιστροφές.

Ω! Άμοιρε άνθρωπε των καιρών μας!
Προσκυνητή των νοθευμένων νηστειών
και της πληγιασμένης προσευχής!

Μόλυνες τον λόγο της γέννησης,
την φλόγα των σεπτών αγιασμάτων,
ροκανίζοντας πλάνες ηδονές,
δίχως μελετημένες αναστολές.

Ήμαρτον Κύριε!
Σύραμε αδιάντροπα,
τη συγνώμη
στα πεζοδρόμια,
εκδιδόμενη πόρνη!
Β.Μ.

ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Την των αχράντων ψυχών απόστρεψε
την κεκαρμένη αιματοχυσία
Κύριε...
Ανάδρομη δομή στυγνών εκτελεστών,
απέπεμψε
Άναρχε...
Την των αμνών κραυγή
άκουσον...
Στην δωδεκάτη του έτους παράκληση
Β.Μ