δηλωσα λευτερος

Δηλωσα λευτερος....
........
δεσμιος θα πει στη γλωσσα των ανεμων.
τρομαξα τις καταιγιδες....
αυτο το ουρανιο τοξο, παντα με μελαγχολει.
σκονταψα στη σκια της αγαπης σου....
..........
ανυδρο βραχο στη μεση του χαους.
.......................
οι φυλλωσιές.
εστρεψαν την κοιτη του ποταμου το πισαχναρο..........
ηξερα ηταν ανοητα λογια, οι κανταδες σου....
ζωη μου....με πηρες στο κατωπι αργα....
Β.Μεμου

στον πατερα μου

 σε σενα πατερα μου

που στοιχιζες δυο οργιες ουρανο στο κοιταγμα σου,
σε σενα που στολιζες τακρογιαλια με υδρωτα τιμιοτητας,
σε σενα πατερα μου που αγκαλιαζες την ζωη με φιλοτιμο....
σε σενα πατερα μου που λειπεις και αδειασε η ζωη μας,
τα πιο ακριβα αισθηματα κεντησα,
τα πιο φωτεινα δακρυα,εκρυψα στο προσκεφαλι μου
δεν θα σας αφησω ποτε...ελεγες....
και μαραζωνες τα κυκλαμινα του βραχου....
τωρα το ξερω..πατερα μου....
γιατι καθε μερα σε γιορταζω...
γιατι καθε στιγμη κελαηδουνε ταηδονια..
ο δικος μου πατερας.....
η δικη μου ζωη....εσυ πατερα μου....
το σιγοσφυριγμα σου...φαρος στο ειναι..
το τωρα...το παντα...
.

στα στενα της ανεχειας 1

Στα στενά της ανέχειας

Δίπλωσε την ορφάνεια της

στην ποδιά της,

και ανηφόρισε

το δρόμο των παραλογισμών.

Τα δάκρυα βαθιές αυλακιές

στα ξερακιανά μάγουλά της.

Σαν χορικό τραγωδίας,

Ο μονόλογός της…

Και που κλαις...

Σάμπως τα δάκρυα

θα αναστήσουν την περηφάνια σου;

Σάμπως το στήθος,

θα χορτάσει καρπούς ερώτων;

Μαράθηκε, φέτος το γιασεμί μας,

σκοτείνιασε η γειτονιά μας,

στα πεζούλια τώρα η σύναξη απαγορεύτηκε

-σιωπηλός, ο νόμος του εξευτελισμού-

ανεκπλήρωτοι πόθοι,

μέσα μου...

Στα σκουπίδια κυλιέται η αμαρτία της μητρότητας.

Απόκληρος ισοβίτης της αθωότητας...

Και απολογούμαι…

Εγώ…

Και κλαίω…

Και γονατίζω ικέτης…

……………..

Εγώ…

Ένας πρόσφυγας

στη γειτονιά που γεννήθηκα…

                                   

                                                        

βραβεια