Οδός αξιοπρέπειας… αριθμός
συγνώμης
«Έπεσα παππού. Λέρωσα και το παντελόνι
μου. Κοίτα όλο λάσπες είναι.»
Χαμογέλασε και χάιδεψε τα γένια του, ο
σοφός γέροντας.
Για τούτα, που θα πλυθούν στεναχωριέσαι;
Σαν μεγαλώσεις, θα δεις πολλές λακκούβες
με λασπόνερα, βρώμικα και γεμάτες σκουλήκια..
Τούτες να προσέχεις παιδί μου, γιατί όσο
και να πλυθείς τα σκουλήκια θα μείνουν καρφωμένα στο μυαλό σου, η βρωμιά….. θα
γίνει κάτι σαν τατουάζ στο πρόσωπό σου και όποιον συναντάς, μπορεί όχι φανερά
αλλά μέσα του θα γελάει με το κατάντημά σου.
Άσε τα σκοτεινά μονοπάτια και περπάτα
στο φως, κοίτα ψηλά και κράτα κάθε τι
πολύτιμο που θα απαντήσεις στο δρόμο σου. Η ζωή παιδί μου, δεν δίνει πολλές ευκαιρίες..
Σου πετάει ένα λαχείο στην πόρτα σου και
σε καλεί να το ξοδέψεις με φρόνηση.
« και θα είναι πολλά λεφτά το λαχείο,
παππού;»
Πολλά; Θησαυρός, ολάκερος παιδί μου. Θα
είναι το εισιτήριο, για σεβασμό, κοινωνική αποδοχή και καταξίωση.
Άμα βουτηχτείς στις λάσπες, άμα γίνεις
δακτυλοδεικτούμενος, όταν ο ξεπεσμός γίνει συνώνυμο με το όνομά σου, όταν
χάσεις κάθε λόγο τιμής… τότε παιδί μου… γυρνάς στα σκοτάδια, σαν τυφλοπόντικας,
κρύβεσαι από τους ανθρώπους και δεν ξέρεις ότι έτσι βουτάς πιο βαθειά στον
ξεπεσμό.
‘Και παππού, άμα πέσεις στη λάσπη, πάει
χάθηκες; είσαι καταδικασμένος;»
Οι άνθρωποι , παιδί μου, γιαυτό λέγονται
άνθρωποι, κάνουν και λάθη. Καμιά φορά έρχεται εκείνο το διαβολάκι, που το λένε
εγωισμό και εκείνο το άλλο το διαβολάκι, που το λένε ζήλεια και σου πετάνε
λάσπες στο πρόσωπο και σου βάζουν και τρικλοποδιά και πέφτεις…
Εκεί σε θέλω….. Τότε δείχνεις το μεγαλείο
της ψυχής σου…. Σηκώνεσαι όρθιος και ΖΗΤΑΣ ΣΥΓΝΩΜΗ…Η συγνώμη, παιδί μου, άμα
είναι ειλικρινής όλα τα διορθώνει…
Και συνεχίζεις δίχως την ρετσινιά της κατάντιας
και του ξεπεσμού
