χθες μου έφερε ο ταχυδρόμος ένα βιβλίο..έργο της φίλης Βούλας Μέμου......Στον βράχο της Ανδρομέδας.....σκηνοθέτης στο επάγγελμα,,,εγώ θα συμπλήρωνα καιποιήτριας..ένα βιβλίο με πολύ στοχασμό ..Στα στίφη των άοπλων στόχων.περπάτησαν γυμνά όστρακα ...Θεέ μου ναύλωσα ερπύστριες ανακωχής .. πότε μιλάει για προσμονή και ελπίδα..έλα στην ακροθαλασσιά με τα γράμματα της άμμου... άλλοτε με δύναμη στοχασμού ...θα σέρνομαι στις γραφές σου στοχαστή και αδούλωτε μετανάστη της δόξας... ένας λόγος που περικλείει ρομαντισμό και ρεαλισμό ταυτόχρονα ..η τράπουλα έχει μόνο έναν άσσο σπαθί.. θα μπορούσα να μιλώ πολύ ώρα για το πηγαίο ταλέντο της Βούλας...τη αποκαλώ Βούλα μόνο γιατί σου δίνει το δικαίωμα να γίνεις άνθρωπος δικός της.αδελφός.. μεταφορική μεστή γραφή..με προβληματισμούς... το ρούφηξα σαν πρωινό καφέ..μπράβο καλή μου φίλη Βούλα.. είμαι χαρούμενος για σένα...καλή πορεία να έχει το βιβλίο σου γιατί αξίζει... πολλά αδελφικά φιλιά
..εκεί πού συναντιέται ο έρωτας, ο θάνατος, το δάκρυ τής θάλασσας..
Στέριωσε το μονοπάτι αναφορές... Ήθελε, λέει, να χτίσει χελιδονοφωλιες σε αλμυρικια...
Έχω την τιμή να αποκτήσω αυτό το διαμάντι και να το αγκαλιάσω με αγάπη από την φίλη μου και αγαπημένη ποιήτρια Voula Memou... Την ευχαριστώ ολόψυχα για την τιμή την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη που μου έδωσε για την εικονογράφηση του εξώφυλλου της...Βούλα μου με έκανες πολύ ευτυχισμένη σήμερα 💗
ΣΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ (έμμετρη κριτική ποιητικής συλλογής)
Στον βράχο της ποίησης "εκεί που συναντιέται ο έρωτας, ο θάνατος και το δάκρυ της θάλασσας", εκεί σ' αντάμωσα να αναδύεσαι μέσα από τους μεστωμένους της πένας σου ήχους. Φορείς κατάσαρκα το "γορτινό σου μεσοφόρι", υποδύεσαι Γυναίκα της Σταύρωσης για να ξεχερσώσεις την ατέρμονη πλήξη και τους στίχους σου ντύνεις με του πάθους το πορφυρένιο χρώμα. Ηχούν οι "τριγμοί της σοροκάδας" σου στις νυχτωμένες ζωές που ελλοχεύουν στο διάβα σου, στης "μοναξιάς τις κραυγές" κρατάνε σεκόντο σαν μαστιγώνεις το θάνατο στα γενοφάσκια του. Με τη "μοίρα της έμπνευσης" σκηνοθετείς της ποίησής σου την τέχνη, τη νοματίζεις Αμαζόνα, μήτρα των ποιητάδων. Γυναίκα την πλάθεις "στο μεθύσι της φύσης" και την προστάζεις να σύρει τη μοίρα της ίσαμε της λύτρωσης το ξέφωτο κρατώντας "στιχάρια ιερωμένων" κι Αγγέλων. Σε ασίκικη δίνη περιστρέφεται ο στίχος σου. Μεταστρέφεται επάξια άλλοτε σε μαγεμένη άνοιξη και γήινο αστέρι, σε σιωπή των δειλών και σε άνυδρα έπη κι άλλοτε ορύεται επιούσιο σπάραγμα, και ενοχής κρατητήριο. Είναι η ώρα που χαμηλώνει ο ορίζοντας και στραγγίζει ο ουρανός τ' απόνερα της μέρας. Σαν αλλοτινή Πρωθιέρεια ψάλλεις "ωδή στη νεκρή πολιτεία", ελεγεία για τη γύμνια της στέρησης σαν απλώνεται καταμεσής στου κόσμου τις ανυποψίαστες στράτες. Κι όταν ο αστρολάβος σού μηνύει ώρα θανάτου σκύβεις και φιλάς το πατρικό σου χέρι σαν έκλεινε για πάντα τα τεφτέρια της ζωής του. Στον ομφαλό της γης με την πένα σου ταξιδεύεις, της Κασταλίας τα ενδόμυχα μυστικά αφουγκράζεσαι, ισορροπείς τη σμίλη σου στις κροτίδες του χρόνου. Κι ύστερα στρέφεις το βλέμμα σου νότια, μιλάς με τον στοχασμό του Ζορμπά, με της Ασκητικής του τους άφθαρτους λόγους. Της Αμμοχώστου αγγίζεις τους νυφιάτικους στήμονες, σπαράζει η γραφίδα σου στο χέρι του δήμιου, θλίβεται για το γέρμα των νιων στα φυλακισμένα μνήματα. Θλίβεσαι για της σφαγής τα σχολαρούδια που αποκοιμήθηκαν στης Βυσωκιάς τα μέρη από τη βόμβα του Γερμανού κατακτητή. Ανυπότακτη εσύ, φιλιώνεις με το γέρο-θάνατο, τον γητεύεις με ύμνους, τον επικαλείσαι στο αμάραντο πύργωμά του με έναν ήλιο αντάμα. Καλλιόπη Δημητροπούλου (Για την ποιητική συλλογή της Βούλας Μέμου "Στον βράχο της Ανδρομέδας", εκδόσεις ευ "Έλευσις και Υδράνη", Αθήνα 2018
Τη νέα της ποιητική συλλογή με τίτλο "Στο βράχο της Ανδρομέδας"
παρουσιάζει η βραβευμένη ποιήτρια-λογοτέχνης και συνεργάτιδα του
έντυπου "Φιλόδημου" και του filodimos.gr Βούλα Μέμου. Η αγαπημένη φίλη
έχει δημιουργήσει μια σειρά πολύτιμων μικρών και μεγαλύτερων ποιητικών
ιστοριών και τις εναποθέτει στις σελίδες του βιβλίου, το οποίο
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ευ". Η Βούλα (Παρασκευή) Μέμου γεννήθηκε το 1961 και μεγάλωσε στο Σκεπαστό Καλαβρύτων.
Τελείωσε την Σχολή Σκηνοθεσίας Σταυράκου.
Το 1984 και 1985 δημοσιεύονται ποιήματά της, στην Υδρία και στα Όστρακα.
Πρώτη της σκηνοθετική δουλειά η ταινία
μικρού μήκους «ALTAMIRA», μια ελεύθερη διασκευή του ποιήματος ΓΥΝΑΙΚΑ,
από τη συλλογή ΤΡΑΒΕΡΣΟ του Νίκου Καββαδία,με τον Φάνη Χηνά.
Συνεργάστηκε με σπουδαίους Έλληνες Ηθοποιούς, όπως: Ρίζος, Γκιωνάκης, Μπριόλας, Σαμιωτάκη...
Σκηνοθέτησε video clip τραγουδιστών ή συνθετών… Ζαμπέτας, Βοσκόπουλος, Χατζόπουλος, Δάκης, Μενιδιάτης…
Ως μοντέρ, πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με την ταινία μεγάλου μήκους «Βιογραφίες», της Στέλλας Μπελέση.
Στο Φεστιβάλ Δράμας, με τις ταινίες, «EL BARTI¨», «Μεταμορφώσεις», «Ο Δράκος που τρώει μικρά κοριτσάκια», «Buggy».
Στο κρατικό κανάλι, συνεργάστηκε σε παιδικές ψυχαγωγικές εκπομπές, επίσης σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ οικολογικού περιεχομένου.
«Μέγα το της Θαλάσσης Κράτος». Μια ταινία βασισμένη σε ποίηση δική της, γυρίζεται το 2008.
Απόψεις, φιλοξενούνται σε πολλές εφημερίδες..
Συνεργάστηκε ως χρονογράφος σε τοπικές
εφημερίδες, στον «Πολίτη των Πατρών» , στο περιοδικό «Π», στον
"Φιλόδημο" Αιγιαλείας, επίσης συμμετείχε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές
στο Ράδιο Αίγιο…
Ανήκει στην ΠΕΛ [Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών] από το 2015.
Το 2016 αποσπά βραβεία σε Ελληνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς ποίησης.
1985 πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Διαβαίνοντας».
Το 2006 η Νομαρχία Αχαΐας, εκδίδει ένα βιβλίο με χρονογραφήματα, με τον τίτλο « ΑΦΩΝΟΝ ΔΙΑΓΕΙΝ ».
Το 2015 η ΟΥΝΕΣΚΟ περιλαμβάνει ποιήματά της σε ανθολογία που εκδίδει.
INTΕLLIGENTSIΑ ο κύκλος των ποιητών… έκδοση 2015 φιλοξενεί ποιήματά της…
Η εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ φιλοξενεί ποιήματα της.
Βραβεία από την συμμετοχή της σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς
Γ΄ Βραβείο στον παγκόσμιο διαγωνισμό της ΑΜΦΙΚΤΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ με το ποίημα «χοές ψυχής»
Έπαινος στον 2ο Πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης "Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης" με το ποίημα «Των υδάτων σου…το κράτος…»
Έπαινος στου 31ους Δελφικούς Αγώνες ποίησης με το ποίημα «Στα στενά της Ανέχειας 1»
Πρώτο βραβείο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό του περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ, με το ποίημα «στα στενά της Ανέχειας 2»
Έπαινος στα ΒΡΑΒΡΩΝΙΑ 2016.
Πρώτο Βραβείο στον παγκόσμιο διαγωνισμό της UNESKO, Ζακύνθου, Κεφαλληνίας, με το ποίημα «Στασίδι λεύτερης Πένας».
Πρώτο βραβείο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό του ΕΠΟΚ με το ποίημα «Αμμόχωστος η Βασιλεύουσα».
Πρώτο βραβείο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό του ΕΠΟΚ με το διήγημα «Μελίρρυτος ποταμός δακρύων».
Δεύτερο βραβείο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ με το ποίημα «Πομπές Ανέχειας»
Διάκριση στα ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΕΙΑ 2016 με το ποίημα «Λεύτερος στοχαστής».
2018 ποιητική συλλογή με τίτλο ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ.
*** Τα ποιήματα της συλλογής ***
Γιατί είσαι… εσύ.
Κράτησα της νύχτας τα στέφανα, να σύρω το χορό των ανεμώνων. Με άκουσες λαλίστατο στο διάσελο και άγγιξες του όρθρου τα μυστήρια. Σε είπα, ειπωμένο και ιππικό και είπωμα και σ έστειλα για νεφέλωμα δικό μου… Δικέ μου… δικόγραφο… τιμάριθμε… Δική μου ομοιόμορφη σταλίδα. Που άγγιξες τις ώρες. Που βλάστησες τις πάχνες. Που είπες το ανείπωτο… ΣΕ ΕΙΜΑΙ. Γευμάτισα, στης βλάστησης το μνήμα και έγραψα το θέλω, με αστερόσκονη. Γιατί κρατούσες σκήπτρα, τήβεννου κειμήλια, στη θωριά σου… Δικέ μου, κατάδικέ μου στρατηλάτη. Δικέ μου, καταφανή μου αιθεροβάμονα… Δικέ μου, κατάδικέ μου αποστάτη. Είπες την ωμή μας αποστασία μελωδία, στο χώμα που δεν αριθμήθηκε ακόμα, σε έναν κόσμο εικαστικών αναλφάβητων, σε μια γη, ακατονόμαστων αντιγνωμιών….. Ήταν η γνώση της ονειροπόλησης, που θέριεψε τους άρρητους λογισμούς, εκεί που το λυκαυγές, πυροβόλησε τα σβησμένα όνειρα... σαν κούρσεψαν δυο ανατολίτικα μάτια, την άναρχη ζωή μου… Και είπαν το βήμα….. άκρατο οίνο και εσένα… γητευτή των άγευστων πόθων. Και σε είδα με τα μάτια της ομορφιάς και σε κούρνιασα….. εκεί στο στήθος, που ορμηνεύει τη ζωή…. Γιατί… είσαι εσύ, το ποίημα, που γονάτισε τις λέξεις, είσαι το ακροκέραμο….. που λαξεύτηκε από ημίθεους.... την ενδέκατη ώρα, του παρά....γράφω...η παρά….. παίω.... Μην ψάχνεις ειρμούς… φώναξέ με να σου το μεταφράσω… ΜΟΝΟΣ.
❀ ❀ ❀ ❀
Τάγματα άσπιλα…..
μην κλαις.. μην κλαις μόνος…. Έχω και εγώ δάκρυα…. Είναι κι άλλοι…. κάτι φίλοι μου.. Είναι κι άλλοι ταγμένοι να ποτίζουν τα παρτέρια του θανατόσπιτου… Έλα… μην κλαις μόνος… Θα στεγνώσεις της νύχτας τα κεντίδια, Θα σταματήσεις τα ρολόγια του νόστου στην ώρα μηδέν… Όχι…. μην του κάνεις την χάρη… Είναι στυγνός και άκαρδος.. Μην κλαις… μόνος.. Να πονάς μαζι μας… Να είμαστε παρέα στην τάβλα της απουσίας
Μην φύγεις…. Δος μου το χέρι σου…. Κράτα τη θύμηση ζωντανή.. Εκεί στις κούνιες.. στην παιδική χαρά σεργιάνισε την ελπίδα.. Τόσα ματάκια λάμπουν ..σαν τότε.. Σαν τα δικά του… Άκουσε τον να γελάει.. Θυμάσαι;;; Όχι…. μην αφήνεις την λήθη να βομβαρδίζει τις χάρες… Τις πήρες μαζεμένες…. Και κρίθηκες τυχερός… Τότε… Ναι άξιζε εκείνο το τότε…
κοίτα τα μάτια μου, να ζευγαρώσει ο πόνος . είναι μαρτύριο το κοίταγμα σου ..στη θύελλα, είναι σιωπή το δάκρυ που ξεστράτισε…
μην κλαις… σκούπισε τα δάκρυα από όλες τις γειτονιές των παράλογων χαμών… και γράψε ένα παραμύθι με χρώματα …. Το χρειάζεται… το θέλει… Είναι και σχολιαρούδια κοντά του….. ❀ ❀ ❀ ❀
Ερώτων καρποί Στρίμωξα πενήντα τρεις γαλαξίες, στο ίδιο αστέρι… μόνο γι απόψε…. Χόρτασα νίκες στο χρώμα του πένθους…. Τώρα το χέρι μου κρυώνει…. και εσύ… εσύ… Έζεψες με μιας, τ’ άλογα ν’ αλωνίσουν. Σε είδα χθες, να κρατάς μαδημένα κυκλάμινα και να μετράς αστέρια άφωτα…. Ακρωτηρίασες δυσλεξικές αναφορές…. και είπες εσένα, για άλλη μια νύχτα…. απρόσμενο επαίτη. Ανόθευτοι οι καρποί του έρωτα, ώριμοι να δώσουν τ’ όνομά τους, στο απόσταγμα που γεννήθηκε δύστροπο. Τώρα… το μονοπάτι χορτάριασε…. η δύνη… δεν ήταν παρά έργο παραπλανημένου θεού. Θα το κρατήσω, σαν τις νύχτες των πυγολαμπίδων και θα αντέξω το χρόνο της αναμονής. Ξόδεψα τη φτήνια της ψυχής σου, στο δασύ περιβόλι των απόκοσμων αισθήσεων, σαν οι παιάνες στροβιλίστηκαν στο πούσι, που γιομάτιζε στο πέταγμα μιας πεταλούδας..... εσύ, θα το’ λεγες επιτυχημένη στύση και θα ξεμάκραινες με της λαμπρής τα δαφνόφυλλα..... εγώ, απλά αρκέστηκα στην ανατολή, που με γέμισε χρώματα .. ❀ ❀ ❀ ❀
Μετάληψη μια…
Ήταν ο χρόνος που θρονιάστηκε στο πρεβάζι και λογίκεψε τους πανσέδες στο άνθισμα τους, την νύχτα των στεναγμών που δεν ακούγονταν οι ανάσες και δεν στρατηγήθηκαν τα ίσαλα της πλεύσης. Ήθελα… να στρώσω τις στράτες με αφτιασίδωτες ορμές, ήθελα… να λευτερώσω τις θύελλες και να γράψω την ιστορία μονοκοπανιάς. Αναδιπλώσεις θα πεις και θα κρατηθείς μακριά από της μοίρας τα παραληρήματα, αλλά θα σε καταλάβω ακριβέ μου, θα ντυθώ την πανσέληνο να φωτίσεις το λυκαυγές, μόνο για να ζαβώσω το μαχαίρι στο ακόνι σου… έτσι… να νιώσω την πληγή βαθιά και να απολαύσω τον θάνατο, που δεν με άντεξε και ξελογιάστηκε με φτηνές δικαιολογίες. Δεν είχα αίμα, να ποτίσει τα ριζά των βωμών που με θυσίασες, δεν είχα μικρολίμανο, να’ ακουμπήσω το κορμί μου και ντράπηκα… που έδωσα μια χούφτα εσπερινό, να με κοινωνήσεις.. ❀ ❀ ❀ ❀
Σχέδιο επί χάρτου
είναι κάτι φορές.. που σε ληστεύει η πένα και σε κάνει πειθήνιο όργανό της.. τότε είναι που λες... ξέρω ακριβώς… για που τραβάω………….. τότε τραγουδάς δίχως νότες... μιλάς μόνο με σιωπές... και δεν γράφεις.. όχι δεν γράφεις τίποτα... σκίζεις κάθε τι γραμμένο, μην χαλάσεις την αρμονία.... Ξεμακραίνεις το χώρο, σε κείνο το φουγάρο του πλοίου, που καταποντίστηκε στα ρηχά, δίχως ενοχές και αναστολές. Λαχταράς το τότε….. ναι αξίζει πολλά το τότε! Και λεςτο αγίασμα το γιορτινό, φλέβα του κόρφου σου. Ψίχουλα στο περβάζι που μουχλιάζουν. ❀ ❀ ❀ ❀
Πεσμένα κλωνάρια
Χάθηκαν στο βράχο της Ανδρομέδας, και τούτης της χρονιάς τ’ απόνερα, με μονοκοντυλιές, έσπρωξαν ιαχές, απλωμένες, σαν λαμπριάτικα ασπρόρουχα. Παρακλήσεις, προκλήσεις, πομπές, σπουδές, Στριμωχτήκαν σε άνοα πλήθη Και λυτρώθηκαν σε αρνήσεις προσεκτικά αποτεφρωμένες.
Αύριο… Αύριο … Τούτη την άνοιξη .. Τα χελιδόνια…. ας κτίσουν φωλιές, Σε λιανοκλάδια ελπίδας, ας ντύσουν τα προικιά των προσδοκιών του χτες, χωρίς αμαρτίες, σε παρθενικές κλίνες. Η κτίση θα αναρριχηθεί στο λευκό της γαρδένιας, σε ντεκολτέ, Κυρίας, που αντιγράφει το βαρόμετρο των καιρών, με κοντυλοφόρους από χρυσάφι… Αύριο… Ας σύρουμε το άρμα των ανθεστηρίων, Σε πλατείες… με γλυκολαλιές αηδονιών…
Φώτισε πια…
❀ ❀ ❀ ❀
Αμμόχωστος Ηλιογέννητη κορασίδα Αλλοτινής ομορφιάς, Με τα ακρόνυχά σου… Να λούζουν νυφιάτικους στήμονες Και τον λυράρη να ξελογιάζεται Και να πλανιέται, Στων αφρών σου το μενεξεδί συναπάντημα. αρχόντισσά μου, κυρά των κυράδων Νεκρή πολιτεία, τώρα, Ζωσμένη φαντάσματα, λεηλατείς τα όνειρά μου και βάφεις τις μνήμες μου στο χρώμα του θανάτου. οι νυχτερίδες φορτώθηκαν τις ψυχές των αμαρτημάτων και ξεψύχησαν από το χέρι του δήμιου σφετεριστή. Η δόξα σωριάστηκε στα πόδια Του γίγαντα των συμφερόντων, Με την ελπίδα να ψυχορραγεί… Τώρα οι ανεμώνες, ανθίζουν στο γέρμα, φυλακισμένες στα μνήματα της ντροπής, με τις χορδές της κιθάρας ν’ ανεμίζουν μεσίστιες. …………… Διπλοκλείδωσα τα πέπλα της οδύνης Στο σεντούκι των υποχρεώσεων Και σπίτωσα τις ευθύνες…… …….. ❀ ❀ ❀ ❀
Λεύτερος... στοχαστής
ΕΛΠΙΖΩ… στην Ασκητική της Οδύσσειας, να περιπλανηθώ ως Κρίνος. Ως Μύστης των άφθαρτων λόγων και τελετάρχης των άρρητων φθόγγων, που μετανάστευσαν, σε σπήλια γοργόφτερων αετών… Στ’ ακρόνυχα του Ζορμπά, θα πλέκω Νηρηίδων Ταξιδέματα, με λεμονανθούς από παρτέρια, Σταυρωμένων ψυχών. Τελετάρχη, του Καπετάν Μιχάλη των καιρών μας, θα Κρύψω τον Τελευταίο των Πειρασμών, σαν νιόκοπο κόμιστρο, σε κρύπτες φαύλων υποκριτών, του στρατολογημένου σκοταδισμού. ΦΟΒΑΜΑΙ… αραχνιασμένες ιδέες, που πλέκουν αφορισμούς, με σαλπίσματα δολοπλόκων τριγμών, σαν κουρνιάζουν οι στέρφες προφητείες, σε Αδερφοφάδες ανύποπτους. ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ… θα σέρνομαι στις γραφές σου, στοχαστή και αδούλωτε μετανάστη της δόξας, που λάξεψες περγαμηνές αξιών, σε μπεντένια λιθαρόστρωτα. Δίχασες γνώμες, σε άγνωστες για σένα θεοφοβίες, και χλιαρές μεταφράσεις για Υπεράνθρωπο. Ποταμοί αστείρευτοι οι εμπειρίες σου, με χρυσοθήρες ιδεών, ν’ αλιεύουν, τις του βίου σου στάσεις. Μύησε με, όπως τους μεγάλους λογοπλάστες, στην αποκρυπτογράφηση των θεωριών σου, που στοίχειωσαν σε πάπυρους συνειδήσεων.
Λεύτερο γεύεται, το ταφολίθι της μοναξιάς, σ’ απέριττα στρωσίδια γης, εκεί ψηλά, σαν αέτωμα της πόλης, η λεβεντομάνα Κρήτη, με σημαία έναν ξύλινο σταυρό, να τιθασεύει τις φουρτούνες της θάλασσας και να ξεπλένει παλιές αμαρτίες…
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ..... περπατάς σε τεντωμένο σχοινί δίχως εσένα.Τραυματίζεις το αύριο δίχως ενοχές και σπόρους λογικής . Γλιστράς σε εικονικές πραγματικότητες, πλευρίζοντας ύφαλους και λες το ανύπαρκτο υποθέτω, σαν να ήταν το άλογο μετέχω σε μυστήρια ανυπαρξίας, έτσι για να δικαιολογήσεις την μηδενικότητα της απόσπερης τόλμης σου. Λογαριάζεις την νύχτα έναστρη ραψωδία του ανέγγιχτου θέλω σου, λες και οι μοίρες χτυπάνε τύμπανα νίκης. Και σαν φέξει η ανάστροφη δέηση του απολογισμού...το τίμημα σε θέλει μόνο αλυσοδεμένο.....
https://www.youtube.com/watch?v=_Qgst0OSG-o
ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ "ΓΥΝΑΙΚΑ"
ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΝΗ ΧΗΝΑ
ΚΑΙ ΤΗΝ ALEXANDRA DA SILVA
ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ βΟΥΛΑ ΜΕΜΟΥ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΒΑΓΙΑΣ
ΜΟΝΤΑΖ ΣΠΥΡΟΣ ΠΡΟΒΗΣ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΠΥΡΟΣ ΠΡΟΒΗΣ-ΒΟΥΛΑ ΜΕΜΟΥ
το γιομα ξαπόστειλε τις ελπιδες του, οι ωρες λιποθυμησαν από την προδοσία. Οι αμυγδαλιες μαδισαν τάνθη τους Καταμεσημερο στις πλατειες. Μιλημενη δουλεια κριθηκε η ανταρσια Και τραβηξε την ιδια παλια ανηφορα… Και εσυ; Ο άλλοτε ιδεολόγος… Που βάφτιζες το καλογραμμένο Παραλήρημα, λογια απελπισιας…. Ποσες θύελλες αντεχεις να θερισεις; Ποσες ανομιεςθα ονομασεις δικαιο αγωνα; Καλοσχεδιασμενες ανατροπες θα πω…. Θα σε πισωπλατησω και θα κοιταξω το χαραμα, με τα ματια μικρου παιδιου…..
Ήταν πανσέληνος πια και στο δικό σου το νησί. Θρόιζαν ανέμελα ταστέρια, σαν σε κάμπο με ανεμώνες. Κλυδωνισμός κατάσπαρτων λόγων σάλευες και μούδιαζαν οι συννεφούλες. Ήθελες τούτο το γιόμα να βαλθείς στη σχεδία του χθες, κατάμονος.
Την ξετρύπωσες από το κελάρι της αλλοτινής καταχνιάς και είπες το ξέρω το μονοπάτι το χορταριασμένο. Πρέπει να το διαβώ, καταηλιού και ξυπόλυτος. Δίχως να κάμω την παρουσία μου αισθητή στα κυκλάμινα του φθινοπώρου.
- Έχουμε και εμείς βλέπεις πανσέληνο φέτος. Ζούμε και μεις δυο αστέρια που ερωτοτροπούν. Δεν είναι της νύχτας το πείσμα και του χρόνου τσαλίμια. Είναι που βρήκα τη βάρκα ανάστροφη και τα πουλιά φευγάτα. Είναι που χλόμιασε ο καιρός και άστραψε στους βράχους, μουρμούρισες.
Τρεκλίζοντας η μνήμη σου αραδιάζει τα γιατί και σου γυρεύει το παιδάκι που σου δάνεισε.
Με ορθάνοιχτα μάτια σκαλίζει τα σεντούκια του νου σου και κείνο το παιδάκι άφαντο.
Πότε σου ξεπόρτισε άραγε;
Πού τρυγάει αλατισμένα δάκρια να φτάσει το κουβάρι στο τέλος;
Αϊ ανάξιε και ανελέητε ληστή του βυθού! Πήρες αφρόψαρα στο κατόπι και αρμένισες λες και όλα είναι απύθμενα. Και σου διάβηκε ο αποσπερίτης, δίχως να στείλεις μια γραφή, παρακαταθήκη. Και βγαίνεις νύχτες ολάκερες και στήνεις ξόβεργες λαθροκυνηγόντας ουσία που το «συν», έμπαινε μόνο για γραμμένους όρκους στο μεγάλο ζυγό που θέλησαν απλά για να τελειώσεις το όργωμα. Και έφτιαξες θεωρία , ή φιλοσοφία καλύτερα γιαυτό το συν-ζυγών και ρήμαξες τις ανεμώνες που ικέτευαν έλεος.
Και τώρα;
Τώρα αποκαμωμένος από το βάρος της ανάβασης γύρισες το κεφάλι πίσω. Και;
Πού μάτια να δεις πια;
Πού χώρος να στεριώσει εκείνο το παν;
Πού ζωή να περισσεύει;
Την μοίρασες αντίδωρα στο διάβα σου και έκλεισες έξω , εκεί μακριά στο ξυλογιόφυρο το φτερωτό παιδάκι των αθωοτήτων και μιλάς!!!!!
Μιλάς!!!!! {Δηλαδή λες γραμματικούς κανόνες, σάμπως και ζεις ανάμεσα σε μορφωμένους.}
Και συ;
Και η παλέτα με τις νερομπογιές; Πού την ξέχασες;
Θυμάσαι τα χρώματα;
Θυμάσαι τι γράφει εκείνο το παλιό σου αλφαβητάρι;
Ζωούλα μου πιάσε μια νότα που σου δόθηκε για χαλινάρι και βγες στο ξέφωτο. Σέλωσε Πήγασου περπατησιά και άρμεξε ατρύγητα αμπέλια.
Ρίξε στη νύχτα μπαλωθιά για νακουστεί στο παραμιλητό της και ξεκλώνισε τα στήθη του τυφώνα.
Κόψε κλωνάρι σιγαλιάς και λάμπρυνε την κόψη της ματιάς σου, να κουρνιάσει το πουλί που ξεστράτισε και γράψε αράδες. Σελίδες. Τόμους με αρχινισμένα γράμματα, σαν να είναι το παραμύθι πια δικό σου.
Πάρε την ακριβή σου πένα και αράδιασε στιχάκια, έτσι βλακώδη και μαδημένα. Τα περιμένει ραβασάκια το παιδάκι που έχρισες ήρωα, σάμπως και ήξερες ότι έχει γερούς ώμους να τα σηκώσει. Ρούφα την γύρη πριν σαλέψει το σμήνος και ράντισε ανθοπέταλα την αυγή που κρατάει τον θόλο.
Νιώσε την υγράδα του βράχου και ξεδίψασε με μια άναρθρη κραυγή. Έτσι μόνο και μόνο για να λευτερώσεις τις μνήμες, για να ακρωτηριάσεις την πεθυμιά των παλιών σου υποσχέσεων και δώσε το χέρι σου στο κορίτσι που κρυφοκοιτάζει σταγνάντιο.
Κοίταξε το κατάστηθα, να βγάλεις το δρόμο πέρα.
Σκούπισε τα μάτια σου από την αμμοθύελλα, τίναξε λίγο το σκονισμένο σου άσπρο πουκάμισο και βγες στου κοριτσιού την θωριά έτσι με την γδύμνια της ψυχής σου, να πάτε παράμερα να ρωτήσετε το φεγγάρι, πώς έσπειρε απόψε τα μάγια του;
Ζήτα να φορέσεις το δικό της υφάδι και δος της το χώρο να κλέψει από σένα σταγόνες πάχνης.
Οι κρουνοί θανοίξουν και τα φώτα θα γίνουν αόρατα στην ένωση παράφορων στίξεων.
Δεν είναι που θα πεις σαγαπώ και σου δίνομαι, είναι που θα ρίξεις ανάθεμα στο άχαρο ρέλι που σου κάθεται στο σβέρκο. Είναι που θακούσεις μυσταγωγίες και τον Ορφέα να παιανίζει θεότητες. Είναι που θα βρεις την μοναδικότητα των άσπορων γαλάζιων αστεριών.
Έλαβε τούτο γράμμα σένα κλειστό μπουκάλι στην θάλασσα. Το πήρε για δικό του σωσμένο στημόνι, δικό του λατρεμένο άκουσμα.
Άνοιξε τα πανιά στο τρικάταρτο σκαρί και ξεμάκρυνε με τούτο το ραβασάκι στον κόρφο νανοιχτεί στα βαθιά, να σκαρώσει τα θεμέλια.
Πέταξε το λάσο στην ακροκοσμιά των άβατων χώρων και κίνησε για τα μυστήρια της σπηλιάς, κρατώντας το σαν κότινο που θα λάξευε, σε μια θαλασσινή κάτασπρη πέτρα.
Η ρότα είναι πάντα δικό μας κατόρθωμα. Οι αστρολάβοι ξέρουν πάντα να σκοτώνουν τον χρόνο.
