Σίμωσε η ώρα.

Σίμωσε η ώρα.

Τα καρφιά καλοβελονισμένα

υποβαστάζουν

την αναστήλωση της απιστίας μας.

Ατροφικά τα νέφη

αποστρέφονται την  θυγατέρα του ήλιου

και καλπάζουν τρομαγμένα και ανήμπορα.

Σίμωσε η ώρα.

Το φιλί ήταν προδοσία.

Η άρνηση κεραυνοχτύπημα.

« Ω Γλυκύ μου Έαρ».

Η ύψωση και μετάσταση της μάνας.

Ναι Κύριε,

Σίμωσε η ώρα.

Μίκρυναν οι αμαρτίες μας

Κύριέ μου

στις μέρες που οι αθώοι σταυρωμένοι

είναι μόνο αριθμοί σε τάφρους .

Η μάνα σκίζει τα στήθη της

και μοιρολογεί.

Μόνη και άξια να σηκώνει το Σταυρό σου.

Σίμωσε η ώρα.

Εδώ είμαι

Κύριέ μου.

Με τα ανάξια δάκρυά μου

προσκυνώ την θυσία σου.

Σίμωσε η ώρα.

Η προσμονή της Ανάστασης

σίμωσε Θεέ μου.

Υπό κράτηση

Υπό κράτηση

Αναγεννήθηκα στης υπομονής το κελί

με ομολογίες  ομηρικών ταλαντώσεων,

και την γνώση

της γραμμικής

αποκρυπτογραφημένη.

Μετράω τις ώρες

με του χελιδονιού τις τσακισμένες φτερούγες

σε λιβάδι που καθρεφτίζεται η πανσέληνος

δέσμια.

Της Περσεφόνης τα μυστήρια αποστήθισα

και κατηφόρισα στην απραξία

που πλάθει σταυρούς αποκαθήλωσης.

Έρημοι οι δρόμοι,

λες και είναι ακρωτηριασμένοι αιχμάλωτοι,

ενός αόρατου πολιορκητή.

Πανούργα εκτέλεση

λυμαίνεται της σιωπής το στέρνο ανελέητα,

θάβοντάς μας στα σπλάχνα της μάνας μας

θωρακισμένους και ίσως…

λυτρωμένους.

Τα δεδομένα,

φανέρωσαν την ελλειπτικής τους υπόσταση

ιππεύοντας σε κύματα τυφώνα,

δίχως οι δύσμοιροι

να μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα μαθηματικά μοντέλα

της γεωγραφικής κατάταξης.

Η πολιορκητική μηχανή

τιθασεύει την γνώση μας

σε τέσσερεις τοίχους

που μυρίζουν Λαμπρή

αιώνιας αθανασίας σπορά.

καληνυχτίζοντας

καληνυχτίζοντας...

Μιλάω για τα βήματα
που σε δίδαξα
πώς να με σκοτώσεις.
Το βουητό της μέλισσας
με καθηλώνει .
Η σκιά κραδαίνει
απόηχους σπατάλης.
Για τα βήματα τα άυλα
που τρεμουλιάζουν τις αισθήσεις
και στροβιλίζονται σε αρχαϊκές κολώνες
σαν πέπλα της θύμησης,
μιλάω.
Οι ώρες,
άβουλα σκευάσματα
τιθασεύουν τον φόβο
και παγιδεύουν
της μνήμης τις αντιξοότητες,
σε λήθαργο αναπόλησης.
Το φλάουτο
ανέλαβε δράση ελπίδας,
τις νύχτες
που κρύβεται ο θάνατος
σε κενοτάφια απόγνωσης.
Εκλιπαρώ
για το χτες που δεν εκτίμησα,
για το ελπιδόμορφο αύριο
που ζωγραφίζω σε αναπνευστήρες .

Χρώματα, χρώματα, χρώματα
και η άνοιξη θ’ αντέξει την σταύρωση.
Β.Μ
ΦΩΤΟ Τούλα Σταυροπούλου