Μύθοι αέρινοι

Μύθοι αέρινοι

Μια χαραυγή σιωπής ύστερα από τόσες χαραυγές.

Έλα! Ανηφόρισε μαζί μου!

γεύσου μαζί μου τις μυστικές ομορφιές.

Το νερό ατιθάσευτο

πλένει το νούφαρο που γερεύει,

ως τον άγουρο μίσχο του.

Μυστικίζει η μοναξιά της αγράμπελης

το άφυλλο φυτό

της μελανής σκιάς του βουνήσιου στοιχείου.

Έλα μονότονη νότα,

σαν λύτρα της μονόγευτης ώρας.

Όταν αισθάνομαι μάγεμα και ομορφιά-

μαγεμένη άνοιξη που ερωτεύεται αμουδιές,

ως δροσόσταλη πηγούλα,

χαϊδεύεις την αγριάδα.

Στ’ αετόχτιστα πλάγια,

μουντή ηλιόσκονη και

ξεβαμμένη απόχρωση,

σαν ζωντανή στάλα,

ατενίζει

της Μιλήτου

το τείχος τηςσιωπής.

Αντάμωσε το είμαι μου,

στο ερωτικό του απόγιομα

μέχρι τα παράλληλα ελάσματα

της μοναξιάς.

Το γέρικο ανάστημα ακόμα

επιβάλλεται στης σελήνης τα γυρίσματα

με τις αιμοχαρείς μοναξιές

του πλάτανου,

όταν ξαναθάβουν την αστερόσκονη.

Γεράνι του νεκρού βασιλείου της ερημιάς

άχρωμο γέλιο, ρημαγμένο παράπονο,

γλυφό νερό, αέρινη σκιά,

τυφλό χτυποκάρδι, αραχνική καταχνιά,

τριγωνικό βλέφαρο, γέμα από βράχο,

νερό και γέλιο.

Νωθρό πλεούμενο, αόρατη χαρά,

σαν το αλάτι στους αφρούς των κυμάτων.

Διχοτόμηση του χώρου,

χώρος από γέλιο,

γήινο αστέρι, φωλιά από σπουργίτια,

αιχμάλωτος θρόνος, κάθισμα πύλης

της κεφαλής μονόκερο σκίψιμο,

γραφή που όνειρα σε χάραξαν

κλαριά που βήματα σας τάραξαν,

μύθοι ατέρμονου στόχου.

Η χροιά ίδια.

Εσύ πάντα στο ΕΔΩ ΜΟΥ.