4 γενιες

Ήταν το σύννεφο

Που τραβηξε την βροχή παράμερα…

Θεατής στο ανοιγμα των χρωματων…

Ηταν η ζωη σου

Που κραταγες, δικη σου ζωη…

Μα σαν σμιξουν τεσσερις γενιες…

Η ζωη δεν αντεχει στο πλανεμα

Και λογοδοτεί πεσκεσια

 αναμαρτητων χρησμων…

ποιητων ορκοι

Και συ ποιητη μου!!!!!

Που ξελογιαστηκες από το κοκινο της πανσελληνου

Που παραστρατησες τις κοπελουδες

Με τα ξεπλεκα μαλλια…

Λαμπρύνοντας τα ονειρα στο χρωμα το αρωματισμενο,

Ξεπλενοντας ασανδαλα ποδια,

στης αμμου τα νυχτοπερπατηματα….

κουρσεψες αμουστακα σχολιαρούδια,

 να γραφουν στιχακια στα δεντρα…

πες μου…

αλητεψες ποτε σε ηρεμες θάλασσες;

Ξαποστασες νύχτα σε ξεφωτο;

Σε ξερω καλα…

Σε συναντησα κάθιδρο

Να κλαις στο σκοτάδι…

Κι υστερα θελεις….

Να πιστεψω στο τραγούδι σου….

Β.Μεμου 

ανυποτακτοι λογοι

Λιμνάζοντα ύδατα,

Τελματικές καταστάσεις,

Η ζηση μας….

Κρατήσαμε τις στάσεις,

Μόνο και μόνο για να μην γραφτει το τέλος,

Σε άνισους όρους..

Από πάντα το έλεγες…

Το φινάλε ακούγεται σαν οδυρμός…

Μαζί το σκάσαμε από την πραγματικότητα,

Λες και κρυβόμαστε με το κλεισιμο των βλεφάρων μας…

Οι  πατημασιές μας

Στην άμμο νωπές ακόμα…

 δεν υπαρχουν χωρατά…

το δειλι δεν χωρανε υποσχεσεις…

Β. Μεμου

λογοι σεληνης

Αλαφροΐσκιωτο,

Ασημοκέντησε μια σποριά θάλασσας,

Φορώντας ζωνάρια νοσταλγίας.

Στα αγκαλιάσματα των αστεριών αρκέστηκαν

Τρίτωνες και νύμφες

Με όρκους μοναχικών στόχων.

Η αντάμωση δεν λάθεψε στα πολυσπόρια,

Ήταν βλέπεις εποχή για αναπολήσεις,

Εποχή για μακραίωνες αναζητήσεις.

Στους χέρσους γαλαξίες οι απολαύσεις

Κλάδεψαν κάθε ομορφιά..

Και εγώ…..

τράβηξα ίσα για το δρόμο της μοναξιάς…

δεν ήθελα να χαλάσω την συντροφιά μιας

τέλειας συναστρίας..

Β.Μεμου

Δεκαπενταυγουστος στο Ριζόμυλο

Με ιδιαίτερη κατάνυξη εορτάστηκε η Κοίμηση της Θεοτόκου

Στο Ριζόμυλο….

Για πρώτη χρονιά έγινε λιτανεία της εικόνας ανά το χωριό

Με την συνοδεία της φιλαρμονικής Αιγείρας..

Η εικόνα κατέληξε στην πλατεία του χωριού

 και ψάλθηκε δέηση υπέρ της Θεοτόκου.

Πλήθος κόσμου τίμησε την Μητέρα του Θεανθρώπου.

Είθε να έχει όλους μας υπό την  σκέπη της..

Στους εορτάζοντες τις καλύτερες και ειλικρινείς ευχές μου.

Χρόνια πολλά στην ΜΑΡΊΑ ΤΟ ΜΑΡΙΟ,ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ,ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΏΤΑ, ΤΗΝ ΔΕΣΠΟΙΝΑ…

ηθελα.....

Ηθελα νυχτες, να φωναξω τονομα σου,

Ηθελα μερες, να γραφτω στο περπατημα σου,

Ηθελα ωρες, να παμε σταμπελια,

Ναναι, μερα τρυγου.

Ηθελα χρονια, νασαγκαλιαζω και να σε λεω αγαπη,

Αγαπη, όπως αληθεια,

Όπως αλλοτρίωση,

Η μηπως αφθαρτη αφελεια;

Τουτο το Α παντα λοξοδρομει τις αισθησεις μου,

 τις περιπλεκει, σταπομειναρια του αποβραδου,

τις στιγματιζει, σαν μεθυσμενου βημα…

και εγω…που ξανοιχθηκα σε απατηλα χρωματα,

που τρυπησα ακομα και τα σκισμενα μου ονειρα,

στην μονη σχεδια που δανειστηκα,

ξεχαστηκα,

 φλυαρωντας στο αρχινισμένο σου παραμυθι…

Β.Μεμου

ανυποτακτοι λογοι

Κοντοστάθηκα στη μεση του καποτε,

Κρατηθηκα ακεραιος σε κρατηρες αποσταξης των νομων,

Ειπα την ορεξη για νουθεσιες, στρατηγική αναταραξης

Και σενα..

 δωρικο  και ανυποτακτο…

ειμαστε για μια νύχτα το σχετικο της απολυτης παρακμης,

το ανορεκτο, το απροσμενο,

το ηθελημενο υφαδι, σε ιστο αραχνης,

το ωραιο ειμαστε….ετσι ελεγαν,

οσοι δεν ηξεραν τους μονοδρομους των κλωνων…

εσυ….ως αλαλος σαλπιγκτής…

εγω….

Αληθεια….με θυμασαι παρουσα;

Β.Μεμου 

αυγουστιατικες ωρες

Κλαψούριζε ο ουρανος,

Αυγουστιάτικο παράπονο

Τροβαδούρος μαζεύει

Ταπόνερα της μερας,

Αδειάζοντας στα πόδια της κυριαρχης μαντόνας

Στρωσίδια γιαπάγκιο…

Νωχελικά σπαρταρούσε

Και ρούφαγε τις στάλες

Σαν βύζαγμα τυφλού κουταβιού..

Μονόστηλος ο βραχος

Αρματώνεται για το μπουρίνι

Που  κρυφοκοιτάζει…

Και εσυ….

Εσυ …καταμαρτυρουσες με δρασκελιες,

Τα καμωματα τους,

Παιδι θα πεις και το παιχνιδι .

Σου ταιριάζει ακομα…

Του Αυγουστου τα μπουρινια,

Είναι στιχοι για ποιητες…

Β.Μεμου

καραβια

Ειναι κατι στιγμες, που σου καθονται στο σβερκο και σε πολιορκουν......εκει φυτρωνει η αμφισβήτηση, η απογοητευση, η περισυλλογη....εκει λες ταφηνω ολα πισω και ξεκιναω για αλλους προορισμους,κλεινω τους λογαριασμους μου με το χθες και παιρνω το πρωτο πλοιο της γραμμης.σκοτωνεις το χρονο για το τωρα και απαριθμεις λογους γιατι η πανσελληνος σε επιασε στον υπνο.....ειναι κατι στιγμες που θες να ξελογιασεις ολα τα κυκλαμινα, νανθισουν μονο για σενα και μαλιστα τον μηνα Αυγουστο....ειναι κατι στιγμες που μαδας μαργαριτες να περασει η ωρα και φτιαχνεις καραβακια μονο για σενα.... ειναι κατι στιγμες......που η ανάρρωση μοιαζει με κυκλωπειο τοιχος.....τοτε φτιαχνεις τα δικα σου καραβακια......
ΒΜεμου