Μνήμες ντροπής

30 του Νοέμβρη ...
Σήμερα η ιδιαίτερη πατρίδα μου το Σκεπαστό {Βυσωκά} Καλαβρύτων γιορτάζει τον πολιούχο της Άγιο Ανδρέα.
Αυτήν την μέρα το 1943 διάλεξαν οι Γερμανοί να βομβαρδίσουν την Βυσωκά. Μεταξύ των θυμάτων και δύο μαθητές. Ο Τάσος Ντάνος και ο Τάσος Παπαφράγκος.
Χρόνια πολλά πατρίδα μου....και ας ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ.

Μνήμες ντροπής

Αφιερωμένο στον Τάσο Παπαφράγκοκαι τον Τάσο Ντάνο
Μαθητές του δημοτικού, από το Σκεπαστό, που σκοτώθηκαν στον βομβαρδισμό του χωριού στις 30 Νοέμβρη του 43

Τα σεντούκια της οργής ,
Σφαλισμένα ….
επιταγή, της φυλής μας …
Οι νύχτες στριφώνουν τα’ αχνάρια της λήθης
σε πυρακτωμένα δάκρυα.
Άτολμες οδύνες που δεν ξεπλύθηκαν με τα χρόνια.
Όμως αηδόνι μου νυχτοτραγουδιστή μου,
Σίμωσε του διαβάτη τη γαλήνη,
Ξύπνα τον από τον λήθαργο της ανοχής
Και πες του…..
Ναι πες του εσύ,
που ξέρεις, να στοχεύεις αστραπές,
σε χείλη σφιγμένα.
Πες του…
εδώ….
κοιμούνται δυο παιδιά…
δυο μικροσχολιαρούδια…
που ούτε πουρνάρι βρέθηκε, να γίνει προσκεφάλι,
μόνο λιθάρια έλουσε, το αίμα στο λαγκάδι.

Θερίσανε τα’ άγιΑντρεός, στης Βυσωκάς τα μέρη…
Άγουρες φύτρες…
-η αναμάρτητη σήψη- .
Γιατί… κρίθηκαν ένοχοι….
Έσχατης αθωότητας…``
ένα χειμωνιάτικο απομεσήμερο…
παραμονή τ’ Άγιου του χωριού τους ….
Σαν κλήθηκαν να παρουσιαστούν,
στην στρατιά των Αγγέλων.

η ιστορία σε στάση προσοχής,
ανατριχιάζει σε ξεκληρίσματα νεοσσών ,
που πληρώνουν βλάσφημους εκδικητές,
έξυπνων βλημάτων.

Σκύψε διαβάτη μου, γονάτισε, στοχάσου..
Τα λάφυρα και τούτης της σφαγής σπουδαία
Παιδιά αμούστακα,
σε μνήματα πολέμων
Ένα υφάδι που και σήμερα, καλά κρατεί.

Βαλε γεράνια κόκκινα, ολόγυρα στην πλάκα…
Να ξεθυμάνει το αίμα της ντροπής.
Το κόκκινο… έχει ταχτεί, να ξεμουδιάζει μνήμες.
Ήταν παιδιά….
με κοντύλι στο χέρι….
Το μόνο αποδεικτικό της προδοσίας τους..

από το βιβλίο μου ΣΤΟ ΒΡΆΧΟ ΤΗς ΑΝΔΡΟΜΈΔΑς

ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΣΑΠΙΕΣ ΚΟΥΠΑΣΤΕΣ

ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΣΑΠΙΕΣ ΚΟΥΠΑΣΤΕΣ

Η Άννα με τσακισμένη την καρδιά, άρχισε να περιφέρεται στους δρόμους, της μικρής επαρχιακής πόλης.

Το μυαλό της σκαρφάλωνε πότε στην καμινάδα του παλιού εργοστασίου και πότε σαν προνύμφη κλεινόταν στο μικρό κουζινάκι της.

Απόψε δεν ήθελε κανέναν και τίποτα..

Σαν μεθυσμένη τρίκλιζε στα σοκάκια και άφηνε τα δάκρυά της να αυλακώνουν τα μάγουλά της, δίχως να νοιάζεται ποιος την βλέπει.

Είχε υποθηκεύσει τα όνειρά της στο Σπύρο, είχε δώσει όλα της τα νιάτα και τώρα στα εξήντα φεύγα της, βολοδέρνει μόνη με έναν άχαρο ρόλο που δεν της πήγαινε καθόλου.

Λογάριαζε να ξεκουραστεί μετά από τόσους αγώνες, ήθελε λέει να ταξιδέψει, να νοιώσει άνθρωπος ρε αδερφέ.

Ώρες προσπαθούσε να βάλει το μυαλό της σε μια τάξη, να απολογηθεί στον εαυτό της, να κάνει το ταμείο της ζωής της, αλλά μάταια.

Ένα γιγάντιο Γιατί, της έκλεινε το δρόμο και δίχως έλεος της άνοιγε τους κρουνούς των δακρύων της.

Αποκαμωμένη εκεί κοντά στο λυκαυγές, κάθισε στο πεζούλι της εκκλησίας και άναψε ένα τσιγάρο. Έβλεπε τα δαχτυλίδια του καπνού να χάνονται, σαν τις χαρές που εξατμίστηκαν έτσι ξαφνικά και δίχως λόγο.

Το τέταρτο παιδί του κυρ-Ανέστη, από τα δέκα της φαμίλια του, η Άννα μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια, στο ορεινό χωριό της.

Από τα δέκα της συντρόφευε τη μάνα της στα χωράφια και σαν παιδί δεν θυμάται ποτέ μια ξένοιαστη μέρα. Παπούτσια μόνο τη Λαμπρή από το πανηγύρι και ρούχα τα αποφόρια, κάτι συγγενών από την Αθήνα.

Όμως είχε τόση αγάπη τούτο το μελίσσι του σπιτιού της και κάθε που βράδιαζε παρά την κούρασή τους έστηναν το τραγούδι.

Οι μακριές πλεξούδες της στόλιζαν το λαμπαδένιο κορμί της και έτσι καμαρωτή έκανε τον κυριακάτικο περίπατο, μαζί με τις άλλες κοπέλες στην πλατεία του χωριού τους.

Η μοναδική παρεχόμενη διασκέδαση. Για γράμματα ούτε λόγος, μιας και η φτώχεια τέτοιες πολυτέλειες δεν τις συγχωρεί.

Κοντά στα δεκαοχτώ της τη γύρεψε ο ανιψιός της κυρά Ματίνας από την πόλη. Καλό παιδί ο Σπύρος και δουλευταράς.

Για το ότι ήταν γυναικάς, κανείς δεν της το είπε.

Είπε το ναι, χωρίς να το πολυσκεφτεί.

-Δεν μας γύρεψε τίποτα, κόρη μου, είπε ο κυρ-Ανέστης.

-Να πάρουν και οι άλλες σειρά. Και πού ξέρεις μπορεί να δώσουμε και τις άλλες στην πόλη.

Σαν να ήταν ζώα τις παζάρευαν τότε…. σκέφτηκε τώρα στα εξήντα της.

Άκου να δώσουν και τις άλλες.

Πραμάτεια ήταν;.

Έτσι άφησε την ψυχή της και τα όνειρά της αμανάτι στο Σπύρο και κάποτε θα τα εξαργύρωνε. Έτσι σκεφτόταν.

 Δύσκολη η προσαρμογή στην πόλη , τρόπους δεν ήξερε, ντυνόταν σαν χωριατοπούλα, αλλά ο Σπύρος κράταγε αυτόν τον θησαυρό στο σεντούκι του και σε λιγότερο από χρόνο, έγινε μια σικάτη κοπελιά, πανέμορφη.

Ρίχτηκε στη δουλειά, Μαγαζί με σιδερικά είχε ο Σπύρος, άρχισε το νυχτερινό σχολείο και έγινε μια πρώτης τάξης ταμίας.

Είδε λεφτά στα χέρια της και άρχισε να κάνει ένα κομπόδεμα.

Δούλευε όλο και πιο πολύ, αφού δεν τους αξίωσε η μοίρα να κάνουν παιδιά και ο λογαριασμός της όλο και μεγάλωνε.

Οι απιστίες του Σπύρου, την στεναχωρούσαν, αλλά πού αλλού είχε να πάει;  Θες η συνήθεια, θες η αγάπη , η συντροφικότητα. Έτσι το μόνο που σκεφτόταν, το χρήμα και πώς να το αυξήσει. Παραμελούσε το Σπύρο, δουλεύοντας ασταμάτητα, αλλά είχε ένα σκοπό…Να μαζέψει λεφτά.

Ήθελε κάποτε να  πάρει πίσω την αθωότητα, και τα όνειρα, που είχε αφήσει ενέχυρο στο Σπύρο, γιατί με τον καιρό κατάλαβε ότι ο Σπύρος, μια όμορφη δούλα έψαχνε.

Εμμονή της έγινε, να γίνει οικονομικά ανεξάρτητη και κάποτε να ζήσει όπως της πρέπει.

Και τα χρόνια κυλούσαν, σαν το νερό και τα μαλλιά άσπρισαν και  η αρρώστια της για το χρήμα μεγάλωνε.

Έτσι και χωρίς να το καταλάβει έπιασε τα εξήντα .

Τον τελευταίο καιρό ο Σπύρος έλειπε συχνά από το σπίτι και γα μέρες.

Την μια πήγαινε σε μια έκθεση στην Αθήνα, την άλλη στη Θεσσαλονίκη, η στο εξωτερικό. Πολλά είχαν φτάσει στ’ αυτιά της, αλλά δεν έδινε σημασία .

Είχε να φανεί πέντε μέρες, αλλά στο τηλέφωνο ήταν καθησυχαστικός.

Κάτι πελάτες, με κρατάνε μακριά. Είναι μεγάλη δουλειά… Και η δούλα εκεί. Κάθε πρωί στο πόστο της.

Ήταν Κυριακή, λίγο μετά της εννέα το βράδυ, όταν η πόρτα χτύπησε και ένας νεαρός έκανε την εμφάνισή του.

Ψηλός, ίδιος ο Σπύρος στα νιάτα του.

-Καλησπέρα, της είπε ξερά και πέρασε μέσα, σαν να ήταν του σπιτιού.

Πριν προλάβει να ρωτήσει ποιος είναι και τι θέλει, ο νεαρός με ύφος της είπε.

-Έρχομαι από τον πατέρα μου. Θέλω τα κλειδιά του μαγαζιού. Δεν χρειάζομαι άλλο τις υπηρεσίες σας. Από αύριο αναλαμβάνω εγώ.

Ξέχασα να συστηθώ. Είμαι ο Τάσος, ο γιος του Σπύρου. Ζούσα με την μητέρα μου στην Αθήνα. Πριν ένα μήνα γυρίσαμε εδώ..

Ο κόσμος της γκρεμίστηκε, σαν τραπουλόχαρτα. Έμεινε αποσβολωμένη.

Έφυγε τρέχοντας στο δρόμο, χωρίς να κλείσει την πόρτα, η να βγάλει τον νεαρό έξω.

-Ο Σπύρος, είχε γιο. Πότε; πώς; εκείνη πού ήταν;

Η δουλειά… η δούλα δηλαδή του Σπύρου και του χρήματος…

Και τώρα το ενεχυροδανειστήριο της ελπίδας της έκλεισε.  Φαλίρισε, μαζί με τα χρώματα της παλέτας της.

Σε  ποιόν θα εξαργυρώσει  όλα τα τιμαλφή της ζήσης της;

Άρχισε να χαράζει.. το τσιγάρο, το τέταρτο δηλαδή, σωριάστηκε στις πλάκες…

Τώρα …τίποτα… όλα ένα τίποτα

Β.Μ
ΦΩΤΟ...ΤΟΥΛΑ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ….

        ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ….

« Μέσα από τα πλεμόνια του, έστελνε στους ανέμους του κόσμου, εκείνο το Παιδεία, Ελευθερία.

Δεν ήταν νεκρά γραφόμενα στοιχεία, και οι βασιλιάδες των Ίνκας μαρμαρωμένοι, δίχως όνομα, αρτηριακοί ρόζοι και φαγωμένα κύματα.

« Ο άνθρωπος, ήταν πιο πλατύς από τη θάλασσα »,κοχύλι και βύζαγμα, αποκαμωμένου τρεμουλιάσματος, υγράδα του βράχου, ασμίλευτης γραφής, και χορταριασμένες αντιλήψεις, μυστικής και νερένιας υφής.

Στα σιδερόφραχτα χτυποκάρδια του, οι ήχοι, ήταν οι γροθιές, ακλόνητων και τολμηρών υποκόπανων, στο αδιέξοδο του καιρού, σαν τόλμησε να χαράξει της λευτεριάς ταρχικά.

Δεν τα ξανασκάλισε κανείς, ο ήλιος τα δρασκέλισε, τα χείλη του ψωμιού αποκηρύχτηκαν, η δίψα του οξυγόνου θάφτηκε, ή βάφτηκε και άλλαξε όψη, από το αίμα και τη λησμονιά.

Η ανάσα και η σκορπισμένη μυρωδιά του, δεν χάθηκε, μα σαν ερωτοτροπούσα κορασίδα, χλόμιασε, στο πέρασμα του αργιλώδους βράχου και σωριάστηκε καταγής.

Από την ανεμπόδιστη σπίθα, φούντωσε η φλόγα της αγανάχτησης ,μέχρι τις πορφυρένιες ακροκοσμιές, μέχρι εκεί που στοιβάχτηκαν όλοι οι καιροί, στις αμμουδιές της δικής του ώρας και στους αφρούς της αβύσσου.

Και αφουγκράστηκα, λεύτερε επαναστάτη από ψωμί και λύτρωση, πορφυρογέννητη τη μήτρα της καταχνιάς και της καταπόνιας.

Μικρός εγώ, αθλητής  της λεύτερης αρένας, αληθινός και άνθρωπος, πασπαλίστηκα του αγώνα σου τις μυρωδιές και έτσι άγγιξα τις πέτρες της κάθαρσης.

Θα βροντήξω και εγώ, αν χρειαστεί, τη γροθιά μου, στην κόψη του σπαθιού, των αληθοφανών απολαύσεων, να βγει αίμα… να ζωγραφίσω ζωή….»

Μόνος του, τάγραψε τούτα τα βγαλμένα από την ψυχή του λόγια, να τα διαβάσει στο σχολειό του, τη μέρα της γιορτής.

Πρέπει να με πας παππού, είναι διαμαρτυρία αυτή η πορεία. Είναι και δική μας υποχρέωση. Ήταν ιερός ο σκοπός και ο αγώνας τους, εσύ μου τόμαθες. Το ξέχασες παππού;

« Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία » ήταν τα συνθήματά τους και μεις, οι νεότεροι της δεύτερης γενιάς, πρέπει να θυμόμαστε. Είχε καμιά δεκαριά μέρες, που τάλεγε και τα ξανάλεγε.

Ανήσυχος ο μικρός στα δεκαπέντε του, έδινε χρώματα στις μνήμες με την παιδική του αφέλεια. Έπιανε και το χέρι του στη ζωγραφική και από στήθους, μπογιάτισε έναν πίνακα, με το τανκ στη σπασμένη πόρτα. Του έκαμε και κορνίζα και το κρέμασε πάνω από το γραφείο του.

Σαν μίλαγε για το τότε, αλλά και για όλα τα ένδοξα της φυλής μας τότε, τα μάτια του πέταγαν σπίθες.

Καθαρόαιμος Έλληνας και στις εθνικές επετείους, ντυνόταν πάντα με τη φουστανέλα του πατέρα του.

Έχουμε το μεγάλο χρέος, να θυμόμαστε. Έχουμε τη μοναδική ευθύνη, να κρατάμε τα σύμβολά μας ψηλά. Οι αγώνες δεν είναι πετροπόλεμος, ούτε κλέφτες και αστυνόμοι. Είναι θέμα τιμής και περιχαράκωσης των μεγάλων ιδανικών μας. Τίποτα δεν σας χαρίστηκε, τα κατακτήσατε με τους αγώνες σας, παππού – αγωνιστής της αντίστασης, ο παππούς του – και εμείς τα παραλάβαμε με την μόνη υποχρέωση, να τα διαφυλάξουμε στο ακέραιο.

Τούτη η μέρα είναι ξεχωριστή από όλες τις άλλες. Εδώ ο εχθρός ήταν ντόπιος. Δικός μας άνθρωπος, αλλά δέσμιος και υποκινούμενος, από ξένους. Εδώ η δουλεία ήταν διπλή, γιαυτό έχει αξία, η μνήμη να μείνει αναλλοίωτη. 

Με περηφάνια είχε μπει στη πορεία, με τον παππού του να επιμένει να τον κρατά σφιχτά από το χέρι.

Είμαι μεγάλο παιδί, για να με κρατάς. Μπας και φοβάσαι μην με κλέψει κανείς; Μουρμούριζε συνέχεια.

Τα συνθήματα του άρεσαν και τα φώναζε με σφιγμένη τη μπουνιά του. Ήταν και μερικά που δεν καταλάβαινε, αλλά σκεφτόταν: Ο ενθουσιασμός δεν έχει κάγκελα.

Όλα έγιναν ξαφνικά,…… εκεί στη συμβολή Πανεπιστημίου και Βασ. Σοφίας. Κανείς δεν κατάλαβε το πώς, από πού και το γιατί; Χωρίστηκαν κάμποσοι από την πορεία, εμφανίστηκαν άλλοι από το πουθενά, με κράνη, κουκούλες, μαδέρια και ο « σώζων εαυτόν σωθήτω ».

Οι από δω με μολότοφ, οι από κει με δακρυγόνα. Πέτρες, νεράντζια τα πυρομαχικά, ενάντια στα χημικά και τα δακρυγόνα. Ε! εκεί έχανε ο Κύριος το μπούσουλα. Πιάστηκαν και σώμα με σώμα. Έφαγε κανα- δυο στην πλάτη, δεν ξέρει από ποιους, αλλά σίγουρα ο εξευτελισμός ήταν ίδιος. Τι σημασία έχει ποιος τον κουβάλαγε;

Στάθηκε αλαφιασμένος  και αποκαμωμένος, εκεί κάπου στην οδό Υψηλάντη και με γουρλωμένα τα μάτια, κοίταζε γύρω του. Ήθελε να βάλει τις φωνές, τόσο δυνατά, που νακουστεί τριάντα χρόνια πίσω. Κανένας γνωστός του δεν ήταν εκεί κοντά. Σκέφτηκε να βρει έναν  αστυνομικό για βοήθεια, μιας και το κινητό του τηλέφωνο τόχασε, μέσα στον πανικό. Εδώ έχασε ολόκληρο παππού, που τον κρατούσε σφιχτά από το χέρι. Πόσο μάλλον ένα κινητό.

Πήρε την απογοήτευσή του παραμάσχαλα, γιατί από τώρα ένιωθε τόσο, μα τόσο πολύ προδομένος και κάθισε στο πλατύσκαλο μιας πολυκατοικίας.

    Έβγαλε το γέρο παππού του στο δρόμο, να δοξάσουν τις  νωπές ανάσες μιας γενιάς και ότι κατάφερε ήταν… να τον χάσει και να ψάχνεται μόνος, εκεί στη οδό Υψηλάντη.

Ποια άραγε ιδανικά να κουβαλάνε τούτοι οι κανίβαλοι της ιστορίας, που με το προσωπείο του γνωστού-αγνώστου, λεηλατούνε κάθε τι μεγάλο και ωραίο;

Σε ποια πορεία διαμαρτυρίας να συμμετέχεις και για ποιο να πρωτοδιαμαρτυρηθείς, σαν οι ειδήσεις κατακλύζονται  από ανθρωποκυνηγητό, στα στενά της πόλης, σπασμένες βιτρίνες και καμένα αυτοκίνητα; Ποιος τιμά μια επανάσταση, με λεηλασίες περιουσιών, φουκαράδων μεροκαματιάρηδων, που βρέθηκαν σε λάθος θέση, τη λάθος ώρα;

Πού πήγε το « ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία » και πώς το διδάχτηκαν, οι ανατροπείς και καταπατητές των δικών μου και δικών σου δικαιωμάτων; Ποιος τους έδωσε το ελεύθερο, ρε αδερφέ, να σπιλώνουν μια μέρα, που για κάποιους εξακολουθεί να είναι ημέρα οδύνης; Ποιος τους έδωσε τα σύνεργα να γκρεμίζουν το όνειρο και την ελπίδα για αγώνες, σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί;

Τι ναποφασίσει για το μέλλον και από ποια πλευρά να σταθεί; Με τι μυαλό να προχωρήσει το πέταγμα των χελιδονιών, εκεί κατάμονο και φοβισμένο, καταμεσής στην οδό Υψηλάντη;

Τελικά, είχε σίγουρα « βεβαρημένο παρελθόν ο Διομήδης…… »     

     

   

Χρώματα… μόνο χρώματα

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Όμιλο Ξάστερον και το περιοδικό Κελαινώ, ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κριτική επιτροπή για το βραβείο αυτό.
Μια όμορφη εκδήλωση στην πάντα φιλόξενη και ιστορική αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Θέμα του διαγωνισμού ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ...
Χρώματα… μόνο χρώματα

Μέσα στα τραύματα της γενιάς μου,
να ξεπλύνω την οργή μου,
την νικημένη μου περηφάνια
να καρτερέσω στο σταυροδρόμι της ελπίδας.
Εκεί που λούζει η χαρά τα πυρόξανθα μαλλιά της
και τραγουδάει τα σεκλέτια με μπρούσκο και αγάπη.
Εκεί να σπείρω καρπούς γέννας,
σποράκια από όλα τα αύριο της ομορφιάς,
της μέρας που οι δρόμοι θα γεμίσουν
τριαντάφυλλα και κρίνα,
τα λυπημένα πρόσωπα θα βάψουν τις ρυτίδες,
στο χρώμα της άνοιξης.
Σε κείνο το ανεξίτηλο υφάδι,
θα πλαγιάζουν τα παιδιά χορτασμένα
και οι γέροι περήφανοι,
να στήνουν το τραγούδι το σούρουπο.
Να στήσω πρώτη το χορό της ευτυχίας,
με φίλους που χαθήκαν στις πατρίδες των συμφερόντων.
Μπροστάρης να κρατήσω τη σημαία της Ειρήνης,
στο μονοπάτι το γνώριμο,
των χαμένων δικών μου.

Όνειρα είναι θα πεις και ίσως γελάσεις,
Πλανάσαι πλάνην…
θα κρυφομουρμουρίζεις στο μισοσκόταδο…
‘όμως εγώ,
Εγώ φίλε μου,
Χρόνια φορώ, το πανωφόρι το λευκό
Και λευτερώνω το ΕΙΝΑΙ μου,
σε λιβάδια με φως!

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΧΩΡΟ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, στο Σταύρο Δασκαλάκη για την φιλοξενία του στο περιοδικό ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΧΩΡΟ..
Ενα αφιέρωμα στην παρουσίαση του βιβλίου μου με τίτλο ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ..
Πολλά ευχαριστώ χρωστάω σε όλους εκείνους που συνέβαλαν ώστε να αναδειχτεί το πόνημά μου αυτό..
Χίλια ευχαριστώ στους φίλους που παρευρέθηκαν, αλλά και στους ανθρώπους που ανέλυσαν τα γραφτά μου...
Ιδιαίτερα ευχαριστώ
-τον πρόεδρο της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών κ.Κώστα Καρούσο και το ΔΣ της Εταιρίας για την φιλοξενία τους στην Ιστορική αυτή αίθουσα.
-τον Καθηγητή του Ιόνιου Πανεπιστημίου κ.Δημήτρη Φίλια για την ανάλυση του έργου μου.
-Την Λογοτέχνη Εικαστικό Στέλλα Τεργική, για το όμορφο ταξίδι στην ποιησή μου.
Την Αλκυόνη Παπαδάκη για την σύντομη κριτική της.
-Τον Μιχάλη Γριβέα Λογοτέχνη που έξυπνα και με πολλά ευρήματα, συντόνισε την εκδήλωση.
Την κ. Λίτσα Δημητροπούλου, φιλόλογο, Λογοτέχνη, που ανέλυσε το βιβλίο με ποίημά της.
-Τον Βασίλη Παπακώστα, Δικαστικό,Λογοτέχνη και μουσικό, για την μελοποίηση ποιημάτων μου.
-Τον Δημήτρη Βαλάση για την ονειρεμένη ερμηνεία του με την φυσαρμόνικα.
-την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για την παρουσία εκπροσώπων του Δ.Σ.
-τον εκπρόσωπο του Δήμου Ζωγράφου
Την Μαρία Λιμογιάννη για την επιμέλεια της παρουσίασης.
-την Μαρία Ταβουλάρη και τον Γιώργο Ποταμίτη για τα όμορφα video.
-τον Βαγγέλη Πίτσαρη που ανέλαβε τα έξοδα της έκδοσης, αλλά και για την πολύτιμη βοήθειά του σε όλες μου τις εκδηλώσεις.
του χρωστάω πολλά ..
Βαγγέλη ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
-Το Σωματείο ΕΥ για την εκδοση του βιβλίου.
την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ, για την συμπαράστασή της.
-Όλους τους φίλους χωριανούς..
Μια αξέχαστη εμπειρία και μια αγκαλιά αγάπης ήταν όλη αυτή η εκδήλωση...
εκείνη την περίοδο πέρναγα την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου και όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι η αιτία που είμαι όρθια και πατάω γερά στα πόδια μου..

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

τιμητική διάκριση

ψευδαισθήσεις

   Ψευδαισθήσεις

Το πανωφόρι το νυφιάτικο

εκείνο με την παρθενιά….

 Αλέκιαστο… να αιωρείται στην αποβάθρα,

δίπλωσε στα τρία… στα πέντε… στα χίλια,

μέχρι να γίνει νιφάδα χιονιού.

Υβρίδιο…

Νοσηρών μυαλών πρόπλασμα,

κάπου στης Βεγγάζης τα καταγώγια

βολοδέρνει την ανυποληψία της.

Ο άνεμος πεισματικά αντίθετος,

τράβαγε το πλεούμενο στ’ ανοιχτά…

Αχ τούτο το ανάλγητο φεγγάρι…

Αχ πόσο τη βασανίζει με την πανσέληνο.

Στο υγρό καμαράκι,

το υπόγειο, το σκοτεινό,

φυτρώνουν οι παλιές ενοχές

και σαν περικοκλάδα της σφίγγουν το λαιμό,

κάθε που βραδιάζει.

Απόκληρη πια… αποκηρυγμένη από τις φιλήδονες στοές,

κουμαντάρει την απομόνωση, της ρυτιδωμένης της σάρκας.

Ληγμένο το κατακόκκινο κραγιόν

και η μάσκαρα, άχρηστη πια.

Ο σπόρος νοθευμένος  και στείρος,

 στην εσθήτα της αβύζαχτης θηλής,

που δεν άνθισε ποτέ, στην σχισμάδα των υποσχέσεων.

Στην πολυκοσμία στεγνώνει την μοναξιά της,

με τις εφήμερες ηδονές,

 να κατακρεουργούν κάθε της ίνα αθωότητας.

Οι πληρωμένες ζωές μαράθηκαν

και οι περιφρονημένες υπολήψεις,

στη μέση του τώρα… του τότε, ή του ποτέ,

με  το σαλεμένο της μυαλό,

να γυροφέρνει στα πανάκριβα-κάποτε- στέγαστρα αδηφάγων ερώτων.

 Τώρα σιωπή…. Νεκρική σιωπή,

στην σάπια βάρκα της σπιλωμένης ανυπαρξία της,

σε μια ζωή …

Που βούλιαξε σε ψευδαισθήσεις…

καληνυχτίζοντας

τίμα την ώρα, 
που ορθός χαζεύεις την άσπορη θάλασσα...
Γλύψε την αλμύρα στων χεριών σου τους ρόζους.....
και δος της τα μάτια σου...
για μια φορά...δικά της...
καταδικά της..
εκείνη ξέρει πώς χαράζονται,
οι πορείες οι λεύτερες....
Β.Μ.

να ξανασυστηθουμε....

Με λένε Άννα...Ηλέκτρα... Ελένη...Μαρία...
Να συστηθούμε πάλι,
από την αρχή..
εκεί στα γκρεμνά, που χειμαδιάζουν οι χρυσαετοί...
εκεί που κουρνιάζουν τα κρούσταλα της ασάφειας..
Με λένε Αγάπη...
να ξανασυστηθούμε...
όχι στου ήλιου τα λημέρια,
όχι με πεσκέσια από φως..
Με λένε Ζωή...
όπως ρυάκι στους παγετώνες...
όπως στοά στα μυαλά των τυμβωρύχων....
Με λένε....
πού να θυμάμαι;
οι θυρεοί φτιάχνονται από ατσάλι...
Β.Μ.