Ωδή στα της Βραυρώνας
μυστήρια
Ω εσύ σπορά του Αγαμέμνονα,
αγλάισμα των Ατρειδών..
Κρίνον το αμάραντο.
Πρωθιέρεια και άγουρων κορασίδων σκέπη.
Κλίνε το γόνυ στων κιόνων
τα ικριώματα
και απόθεσε το μεσοφόρι της
ηλιογέννητης, σπονδή,
στη Δέσποινα των εριφίων.
Και συ Άκτιε Απόλλωνα, με κέλευσμα λύρας
την Ειλείθυια στέψε κορυφαία
του χορού,
να ευλογήσει των Άρκτων, τα
σπλαχνικά στραγγίδια
και να κάμει την δεσπόζουσα τελετή, Άνδρο ονομαστό.
Λύσε την πόρπη των ιματίων
της
και κραύγασε ύμνους
ασπόνδυλους,
πορφυροκέντητους, στις πτυχές
του χιτώνα της…
Την χάρη της τύχης μην
αποτρέψεις,
μαζεύοντας μοσχολούλουδα
αγράμπελης,
νωχελικά πεσμένα, στην τροφό
της σποράς.
Θα μείνω αταίριαστος εραστής
των αρχαίων μύθων.
Θα αγναντέψω του Ηνίοχου τον
θρίαμβο,
σε μια νύχτα αστείρευτων
πόθων,
γραμμένων… στην γραμμική την
ανέγγιχτο.
Θα στρατοπεδεύσω στις οπλές
των σκανδάλων σου
να στείλω ιχνηλάτες στα
πέρατα της οικουμένης.
Κοινή δελφύς, ομόαιμη θεά
μου,
κράτα καθάρια τα
κλινοσκεπάσματά σου,
μην στερέψουν οι ύμνοι, ανά
τους αιώνες,
μην γίνουν κύκνειοι
στρατιώτες
Οι γιορτές σου…
