εσπειρα ονειρα...ετσι για το φυτρο...ηταν λες η μερα της νιοτης....γιορτη θα την ελεγα, αν ημουν μονος!!!!!!!!!!!!
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015
ανυποτακτοι λογοι
νοτες
ευθυνης η αναρθρη σκεψη...δακρυα ληθης ...ευλογημενος ο σπορος της λυτρωσης...
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015
Άσπονδοι φίλοι…
http://www.filodimos.gr/data/index.php/all-issues/-modid129-group1-/2011-05-02-21-47-06-sp-1328213496/53884-%CE%AC%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%B9-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9%E2%80%A6-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85
Έπρεπε
να ακουστεί από τρίχορδο, ο παιάνας, η μοναδική εκείνη μυσταγωγία.
Δόθηκε η παράσταση σε κενό χρόνο για να μην αναγνωρίσουν τα σημάδια της
εγκατάλειψης.
Ήταν όμοια, ή μάλλον παρόμοια η νύχτα των θρόνων και στρογγυλοκάθησε σένα παραλήρημα ή παραμιλητό επαναλαμβανόμενης και κοινότυπης λέξης. «πόνος». Η αξιολόγηση έγινε την ψύχραιμη στιγμή, έτσι, μόνο και μόνο για να επιβεβαιωθεί η ρήση περί υποσυνειδήτου, αναμασημένης και καλοστημένης δισύλλαβης απέλπιδας κατάστασης.
Υπαγορεύτηκαν οι όροι στον μεγάλο υποβολέα της στιγμής και έπεσαν επιτέλους οι μάσκες που έπεφταν αλλόφρονες και τάραζαν ακόμα και τα πιο σώφρονα μυαλά.
Ετοίμασε το κόκκινο βαλιτσάκι μόνο με τα απαραίτητα και τράβηξε ίσα στο στήσιμο της παράστασης, με μοναδικό της τραγικής απολυταρχίας. Εκείνη διάβαζε χρόνια το σενάριο-ήθελε κάποτε να γίνει σκηνοθέτης- μόνο και μόνο για να στήσει τούτη την αλλιώτικη σκηνή.
Ήθελε νανοίξει όλους τους λογαριασμούς της και να κάμει για πρώτη φορά το προσωπικό της ταμείο. Το χρώσταγε στη συνέπεια που χρόνια της υπαγόρευε το «κοσμώ» αγλάισμα πράξη σπουδαία και τελεία.
Ήταν δική της, ή μάλλον και δική της υπόθεση να βγάλει κραυγές διαμαρτυρίας, όχι τόσο για την αδικία που γίνεται στο λαό της, αλλά γιατί βαρέθηκε να παίζουν μπιλιάρδο στους ώμους ενός ολόκληρου λαού και κανένας να μην επαναστατεί.
«Είναι φορές που η επανάσταση είναι η μόνη διέξοδος, που φέρνει αποτελέσματα εκεί που δεν «πίπτει λόγος».
Οι ίδιοι που κάποτε μίλαγαν για την Αρεία φυλή και ξεκλήρισαν λαούς και λαούς, ακολουθώντας έναν παράφρονα μιλάνε σήμερα τόσο απαξιωτικά για μια Ελλάδα που στέναξε στα χέρια τους, για χρόνια ολόκληρα.
Οι Έλληνες… λένε οι φίλοι μας οι Γερμανοί… δεν κατάγονται από Έλληνες.
Αυτό προσπάθησαν να καταφέρουν με τα ολοκαυτώματα της κατοχής και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θέλησαν να μην μείνει κανένας από μια φυλή που δεν σηκώνει ζυγό στο σβέρκο της.
Και τώρα με βάναυσο τρόπο αντιμετωπίζουν μια χώρα στην οποία χρωστάνε τόσα για τις θηριωδίες τους, μόνο που κανένας δεν είχε και δεν έχει το ανάστημα να τα διεκδικήσει.
Βέβαια το αίμα, οι μαυροφορεμένες γυναίκες και μανάδες δεν πληρώνονται με λεφτά. Κανένας δεν θα γυρίσει πίσω με τις αποζημιώσεις, αλλά όχι να μας ζητάνε και τα ρέστα.
Να πάμε στο διεθνές νομισματικό ταμείο λένε, να βγούμε από την Ευρωζώνη μέχρι να ορθοποδήσουμε προτείνουν… Ποιοι; Οι φίλοι μας οι Γερμανοί και για αλληλεγγύη Ευρωπαϊκή ούτε λόγος.
Και άντε και βγήκαμε εμείς … θα βγούμε και οι Ισπανοί και όποιοι άλλοι έχουν πρόβλημα; Και η Ευρωπαϊκή ένωση; Πάει περίπατο;
Θα μου πεις τι να κάνουμε εμείς οι μικροί; Και που φωνάζουμε ποιος μας ακούει;
Μπορούμε σιωπηλά να κάνουμε την επανάστασή μας απέναντι στα γερμανικά προϊόντα και να τα αγνοήσουμε.
Μπορούμε άμα το θελήσουμε, νακουστεί η φωνή μας σε όλη την Ευρώπη και να διεκδικήσουμε το δίκιο μας.
Ας κάνει ο καθένας από μας, έναν σιωπηλό και αναίμακτο πόλεμο έτσι για το πληγωμένο μας φιλότιμο.
Ας γίνει εθνική μας συνείδηση αυτό και τότε τα ξαναλέμε με την Κυρία ανένδοτη.»
Όλα τούτα και άλλα τόσα σύνταξε και τα έστειλε σε εφημερίδες ανά την Ελλάδα, έτσι μπας και αφυπνίσει συνειδήσεις και γίνει επιτέλους κάτι από τον ίδιο το λαό.
Ήταν βλέπεις το αίμα, που φώναζε στην ψυχή της…μιάς και ο τόπος της, τα Μαρτυρικά Καλάβρυτα… πλήρωσαν βαρύ φόρο με χίλιες τριακόσιες ψυχές στους άσπονδους…. πιά φίλους μας…. τους Γερμανούς.
Άσπονδοι φίλοι…-της Βούλας Μέμου
Έπρεπε
να ακουστεί από τρίχορδο, ο παιάνας, η μοναδική εκείνη μυσταγωγία.
Δόθηκε η παράσταση σε κενό χρόνο για να μην αναγνωρίσουν τα σημάδια της
εγκατάλειψης.Ήταν όμοια, ή μάλλον παρόμοια η νύχτα των θρόνων και στρογγυλοκάθησε σένα παραλήρημα ή παραμιλητό επαναλαμβανόμενης και κοινότυπης λέξης. «πόνος». Η αξιολόγηση έγινε την ψύχραιμη στιγμή, έτσι, μόνο και μόνο για να επιβεβαιωθεί η ρήση περί υποσυνειδήτου, αναμασημένης και καλοστημένης δισύλλαβης απέλπιδας κατάστασης.
Υπαγορεύτηκαν οι όροι στον μεγάλο υποβολέα της στιγμής και έπεσαν επιτέλους οι μάσκες που έπεφταν αλλόφρονες και τάραζαν ακόμα και τα πιο σώφρονα μυαλά.
Ετοίμασε το κόκκινο βαλιτσάκι μόνο με τα απαραίτητα και τράβηξε ίσα στο στήσιμο της παράστασης, με μοναδικό της τραγικής απολυταρχίας. Εκείνη διάβαζε χρόνια το σενάριο-ήθελε κάποτε να γίνει σκηνοθέτης- μόνο και μόνο για να στήσει τούτη την αλλιώτικη σκηνή.
Ήθελε νανοίξει όλους τους λογαριασμούς της και να κάμει για πρώτη φορά το προσωπικό της ταμείο. Το χρώσταγε στη συνέπεια που χρόνια της υπαγόρευε το «κοσμώ» αγλάισμα πράξη σπουδαία και τελεία.
Ήταν δική της, ή μάλλον και δική της υπόθεση να βγάλει κραυγές διαμαρτυρίας, όχι τόσο για την αδικία που γίνεται στο λαό της, αλλά γιατί βαρέθηκε να παίζουν μπιλιάρδο στους ώμους ενός ολόκληρου λαού και κανένας να μην επαναστατεί.
«Είναι φορές που η επανάσταση είναι η μόνη διέξοδος, που φέρνει αποτελέσματα εκεί που δεν «πίπτει λόγος».
Οι ίδιοι που κάποτε μίλαγαν για την Αρεία φυλή και ξεκλήρισαν λαούς και λαούς, ακολουθώντας έναν παράφρονα μιλάνε σήμερα τόσο απαξιωτικά για μια Ελλάδα που στέναξε στα χέρια τους, για χρόνια ολόκληρα.
Οι Έλληνες… λένε οι φίλοι μας οι Γερμανοί… δεν κατάγονται από Έλληνες.
Αυτό προσπάθησαν να καταφέρουν με τα ολοκαυτώματα της κατοχής και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θέλησαν να μην μείνει κανένας από μια φυλή που δεν σηκώνει ζυγό στο σβέρκο της.
Και τώρα με βάναυσο τρόπο αντιμετωπίζουν μια χώρα στην οποία χρωστάνε τόσα για τις θηριωδίες τους, μόνο που κανένας δεν είχε και δεν έχει το ανάστημα να τα διεκδικήσει.
Βέβαια το αίμα, οι μαυροφορεμένες γυναίκες και μανάδες δεν πληρώνονται με λεφτά. Κανένας δεν θα γυρίσει πίσω με τις αποζημιώσεις, αλλά όχι να μας ζητάνε και τα ρέστα.
Να πάμε στο διεθνές νομισματικό ταμείο λένε, να βγούμε από την Ευρωζώνη μέχρι να ορθοποδήσουμε προτείνουν… Ποιοι; Οι φίλοι μας οι Γερμανοί και για αλληλεγγύη Ευρωπαϊκή ούτε λόγος.
Και άντε και βγήκαμε εμείς … θα βγούμε και οι Ισπανοί και όποιοι άλλοι έχουν πρόβλημα; Και η Ευρωπαϊκή ένωση; Πάει περίπατο;
Θα μου πεις τι να κάνουμε εμείς οι μικροί; Και που φωνάζουμε ποιος μας ακούει;
Μπορούμε σιωπηλά να κάνουμε την επανάστασή μας απέναντι στα γερμανικά προϊόντα και να τα αγνοήσουμε.
Μπορούμε άμα το θελήσουμε, νακουστεί η φωνή μας σε όλη την Ευρώπη και να διεκδικήσουμε το δίκιο μας.
Ας κάνει ο καθένας από μας, έναν σιωπηλό και αναίμακτο πόλεμο έτσι για το πληγωμένο μας φιλότιμο.
Ας γίνει εθνική μας συνείδηση αυτό και τότε τα ξαναλέμε με την Κυρία ανένδοτη.»
Όλα τούτα και άλλα τόσα σύνταξε και τα έστειλε σε εφημερίδες ανά την Ελλάδα, έτσι μπας και αφυπνίσει συνειδήσεις και γίνει επιτέλους κάτι από τον ίδιο το λαό.
Ήταν βλέπεις το αίμα, που φώναζε στην ψυχή της…μιάς και ο τόπος της, τα Μαρτυρικά Καλάβρυτα… πλήρωσαν βαρύ φόρο με χίλιες τριακόσιες ψυχές στους άσπονδους…. πιά φίλους μας…. τους Γερμανούς.
Ματαιόδοξα σχέδια
http://www.filodimos.gr/data/index.php/all-issues/-modid129-group1-/2011-05-02-21-47-06-sp-1328213496/54440-%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B1-%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85
Οχτακόσια
ευρώ και μόνο για προκαταβολή κόστισε στο γιό της, η επιμονή της
Κυρά-Δέσποινας. Και να έπιαναν τόπο καλά θα ήταν. Το είχε βάλει σκοπό
της και δεν παραιτιόταν με τίποτα. Μάταια προσπαθούσαν να την
μεταπείσουν.
Κάθε άνθρωπος φροντίζει για το Σπίτι του, έλεγε και βούρκωναν τα μάτια της. Νοικοκύρης και καλός οικογενειάρχης ο μακαρίτης ο πατέρας σας, αλλά η καλή του η καρδιά τον έκαμε και πήγε σε ξένα οικόπεδα. Και εγώ; Τι θα γίνω εγώ;
Μεγάλη γυναίκα είμαι, να τα αφήσω όλα στην τύχη τους;
Πάτησα τα ογδόντα και τα πέρασα και ακόμα τίποτα. Πάτε ερχόσαστε στο Δήμο με αιτήσεις και η απάντηση πάντα η ίδια. Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε το αίτημά σας. Υπάρχει στενότης.
Βλέπετε τον δικό μας τον έδωσε ο μακαρίτης σαν έφυγε ο θείος ο Κώστας και άντε τρεχάλες εμείς σαν συγχωρέθηκε και εκείνος. Θέλετε να πάθω τα ίδια;
Είχε καημό βαρύ η γερόντισσα, ανασασμό δεν έπαιρνε κάθε που ξημέρωνε από τους αναστεναγμούς, λες και ήρθε η ώρα της.
Το είπε και το ξαναείπε. Πώς να την αγνοήσεις όταν το καθημερινό της παραμιλητό, αλλά και οι επίμονες ερωτήσεις της γειτόνισσας σφύριζαν σταυτιά της;
Ακόμα κυρά- Δέσποινα δεν κάνατε τίποτα; Ο γιός σου στα μέσα και στα έξω είναι και κόρη στο δήμο έχεις; Άμα δεν μπορείς να κάμεις κάτι εσύ, τι να πούμε εμείς οι άλλοι;
Έναν τάφο ζήταγε η φουκαριάρα για το αύριο, μιας και η μόδα το επιτάσσει. Είναι προσβολή λέει, να μην έχεις τον δικό σου τάφο. Να τον φτιάξεις όπως σου αρέσει και να είναι έτοιμος. Λες και άμα έρθει η ώρα κάποιου θα μείνει άταφος. Μα στο μικρό χωριό της, όλοι το έχουν φροντίσει.
Γράφουνε και το όνομά τους: Οικογενειακός τάφος Δημητρίου Αλεξίου. Και καμαρωτός κατεβαίνει ο κυρ-Μήτσος στο καφενείο σαν τελειώσει το μνήμα του. Και να και τα ευτράπελα.
Λέμε: Οικογενειακός τάφος και κανονικά σημαίνει ότι όλη η οικογένεια είναι θαμμένη εκεί. Αμ έλα που ο Κυρ- Μήτσος είναι ζωντανός και κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Όμως έχει το μνήμα του, μόνο που δεν ανάβει καντήλι και είναι κενός. Άντε νάρθει κανένας συγγενής που λείπει χρόνια και να τον δει νύχτα. Λαχτάρα που έχει να πάρει. Φάντασμα ο Κυρ- Μήτσος.
Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο. Αφού ζητήσαμε να κατακτήσουμε όλα τα υλικά αγαθά, τι στην ευχή να μην ετοιμάσουμε και τον τάφο μας και μάλιστα όπως τον θέλουμε; Να είναι και σε καλό σημείο και όχι μακριά από την είσοδο, να το βλέπει και κανένας άνθρωπος.
Αυτά λέγανε κάθε που βράδιαζε και οι γειτόνισσες και πού να ησυχάσει η Κυρά- Δέσποινα. Καημό και μαράζι το είχε.
Από τα πολλά παρακάλια άντε και κάτι γνωστοί στο δήμο δώσανε και σε κείνη έναν τάφο. Τον είχαν φάει οι δρόμοι το γιό της πήγαινε έλα στο δήμο.
Και πήρανε το χώρο και να το αίτημα της χωριάτικης κοινωνίας δια στόματος της Κυρα- Δέσποινας.
Πρέπει να τον φτιάξουμε.
Αδυναμία στη μάνα του ο γιος της, να μην την βλέπει να στεναχωριέται, βρήκε τον άνθρωπο να βάλει τα μάρμαρα.
Σκόνταψαν στο τι θα γράφει ο Σταυρός.
Οικογενειακός τάφος τι;
Θα το σκεφτούμε, είπε στο μάστορα, μέχρι να τον τελειώσεις.
Έδωσε οχτακόσια ευρώ προκαταβολή και τα άλλα μόλις τελειώσει.
Ένα δεν του διευκρίνισε. Μόλις τελειώσει ποιος; Ο τάφος ή η Κυρά–Δέσποινα;
Ενδιαφέροντα άρθρα
Ματαιόδοξα σχέδια - της Βούλας Μέμου
Οχτακόσια
ευρώ και μόνο για προκαταβολή κόστισε στο γιό της, η επιμονή της
Κυρά-Δέσποινας. Και να έπιαναν τόπο καλά θα ήταν. Το είχε βάλει σκοπό
της και δεν παραιτιόταν με τίποτα. Μάταια προσπαθούσαν να την
μεταπείσουν.Κάθε άνθρωπος φροντίζει για το Σπίτι του, έλεγε και βούρκωναν τα μάτια της. Νοικοκύρης και καλός οικογενειάρχης ο μακαρίτης ο πατέρας σας, αλλά η καλή του η καρδιά τον έκαμε και πήγε σε ξένα οικόπεδα. Και εγώ; Τι θα γίνω εγώ;
Μεγάλη γυναίκα είμαι, να τα αφήσω όλα στην τύχη τους;
Πάτησα τα ογδόντα και τα πέρασα και ακόμα τίποτα. Πάτε ερχόσαστε στο Δήμο με αιτήσεις και η απάντηση πάντα η ίδια. Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε το αίτημά σας. Υπάρχει στενότης.
Βλέπετε τον δικό μας τον έδωσε ο μακαρίτης σαν έφυγε ο θείος ο Κώστας και άντε τρεχάλες εμείς σαν συγχωρέθηκε και εκείνος. Θέλετε να πάθω τα ίδια;
Είχε καημό βαρύ η γερόντισσα, ανασασμό δεν έπαιρνε κάθε που ξημέρωνε από τους αναστεναγμούς, λες και ήρθε η ώρα της.
Το είπε και το ξαναείπε. Πώς να την αγνοήσεις όταν το καθημερινό της παραμιλητό, αλλά και οι επίμονες ερωτήσεις της γειτόνισσας σφύριζαν σταυτιά της;
Ακόμα κυρά- Δέσποινα δεν κάνατε τίποτα; Ο γιός σου στα μέσα και στα έξω είναι και κόρη στο δήμο έχεις; Άμα δεν μπορείς να κάμεις κάτι εσύ, τι να πούμε εμείς οι άλλοι;
Έναν τάφο ζήταγε η φουκαριάρα για το αύριο, μιας και η μόδα το επιτάσσει. Είναι προσβολή λέει, να μην έχεις τον δικό σου τάφο. Να τον φτιάξεις όπως σου αρέσει και να είναι έτοιμος. Λες και άμα έρθει η ώρα κάποιου θα μείνει άταφος. Μα στο μικρό χωριό της, όλοι το έχουν φροντίσει.
Γράφουνε και το όνομά τους: Οικογενειακός τάφος Δημητρίου Αλεξίου. Και καμαρωτός κατεβαίνει ο κυρ-Μήτσος στο καφενείο σαν τελειώσει το μνήμα του. Και να και τα ευτράπελα.
Λέμε: Οικογενειακός τάφος και κανονικά σημαίνει ότι όλη η οικογένεια είναι θαμμένη εκεί. Αμ έλα που ο Κυρ- Μήτσος είναι ζωντανός και κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Όμως έχει το μνήμα του, μόνο που δεν ανάβει καντήλι και είναι κενός. Άντε νάρθει κανένας συγγενής που λείπει χρόνια και να τον δει νύχτα. Λαχτάρα που έχει να πάρει. Φάντασμα ο Κυρ- Μήτσος.
Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο. Αφού ζητήσαμε να κατακτήσουμε όλα τα υλικά αγαθά, τι στην ευχή να μην ετοιμάσουμε και τον τάφο μας και μάλιστα όπως τον θέλουμε; Να είναι και σε καλό σημείο και όχι μακριά από την είσοδο, να το βλέπει και κανένας άνθρωπος.
Αυτά λέγανε κάθε που βράδιαζε και οι γειτόνισσες και πού να ησυχάσει η Κυρά- Δέσποινα. Καημό και μαράζι το είχε.
Από τα πολλά παρακάλια άντε και κάτι γνωστοί στο δήμο δώσανε και σε κείνη έναν τάφο. Τον είχαν φάει οι δρόμοι το γιό της πήγαινε έλα στο δήμο.
Και πήρανε το χώρο και να το αίτημα της χωριάτικης κοινωνίας δια στόματος της Κυρα- Δέσποινας.
Πρέπει να τον φτιάξουμε.
Αδυναμία στη μάνα του ο γιος της, να μην την βλέπει να στεναχωριέται, βρήκε τον άνθρωπο να βάλει τα μάρμαρα.
Σκόνταψαν στο τι θα γράφει ο Σταυρός.
Οικογενειακός τάφος τι;
Θα το σκεφτούμε, είπε στο μάστορα, μέχρι να τον τελειώσεις.
Έδωσε οχτακόσια ευρώ προκαταβολή και τα άλλα μόλις τελειώσει.
Ένα δεν του διευκρίνισε. Μόλις τελειώσει ποιος; Ο τάφος ή η Κυρά–Δέσποινα;
Τρίτη 7 Ιουλίου 2015
Και
εγω επιμενω να γραφω στιχους…
Και
επιμενω να λεω εμενα ανθρωπο του πνευματος….
Και
αντεχω να βλεπω την καταντια της τριτης ηλικιας..
Της
μανας μου…που δεν ξερει γραμματα
Και
βγαζει καρτα αναληψεων, για να μην την μαζεψω από κανενα πεζοδρομιο….
Και
να την παω που;
Σε
ποιο νοσοκομειο;
Δεν
μπηκα στην λογικη του ΝΑΙ
Η
του ΟΧΙ
Γιατι
κανεις δεν μπηκε στον κοπο να μου πει τι σημαινει το καθενα..
Γιαυτο
δεν ειπα συμφωνω με το ένα η το άλλο…
Αλλα
ας μου πει καποιος;
Αν
ερθει ένα μνημονιο με 18 δις
Το
ΟΧΙ σε πιο καλαθι σκουπιδιων πηγε;
Ποιος
τους εδωσε το δικαιωμα να παιζουν μαζι μας;
Και
το 62 τους εκατο τι θα κανει εν οψει ενός καινουριου μνημονιου;;;
Α..Ρε
λαε μου χιλιοπροδωμενε…
Ποτε
αληθεια θα κανεις μια επανασταση εκτος καναπε;;
Και
εγω συνεχιζω να γραφω στιχους;…
Καλυτερα
να σκυψω το κεφαλι και να ζητησω συγνωμη από την μανα μου
Και
την εγγονα μου…
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015
Το δίλημμα
Το δίλημμα-της Βούλας Μέμου
«Δεν είναι που δεν ξέρω ποιος έφτιαξε το βράχο που λέμε ζωή…
Μα που δεν ξέρω, τι κρύβουν τα σπλάχνα του, τι κρύβει ο όγκος του, να σκεφτώ επιτέλους σαν… άνθρωπος, ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΉΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ…»
http://www.filodimos.gr/data/index.php/all-issues/-modid129-group1-/2011-05-02-21-47-06-sp-1328213496/53560-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85
Πάνε χρόνια που διάβασα αυτούς τους στίχους σε μια ποιητική
συλλογή και δεν κατάφερα να τους εξηγήσω και να δαμάσω την περιέργειά
μου, σε ποια νερά βούτηξε ο ποιητής και στρίμωξε τούτες τις ρήσεις.
Τράβαγα σαν όλους τους άλλους τα μονοπάτια της ζωής και πάλευα για την επιβίωση, την συμβίωση, την ανέχεια, την αναίδεια, την ευκαιρία, την αλλοτρίωση, την απαξίωση… και όλα τα εις -άξια, η αντάξια, η επάξια, η ανάξια, ίσαμε να καλημερίσω τα πενηνταρίσματα και να αποκρυπτογραφήσω γραφές παλιές αλλά πάντα και περισσότερο από πάντα τώρα επίκαιρες.
Πού να το χωρέσει το μυαλουδάκι μου τότε, όλο τούτο το νόημα; Μου φάνταζε σαν κινέζικη γραφή, μα έφτασε η στιγμή να το αναλογίζονται και να το συλλογίζονται, όλα τα σημερινά παιδιά.
Και εμείς σαν γονείς να πούμε τι, να απαντήσουμε τι για την κατάντια που φέραμε τούτο τον ευλογημένο τόπο, που είναι άλλος από την πατρίδα μας;
Για ποια παιδιά να ονειρευτούν τα παιδιά μας, όταν φροντίσαμε επιμελώς, οι επόμενες γενιές να είναι κατευθείαν, γενιές φτωχών;
Η αλήθεια είναι πώς παλέψαμε πολύ γιαυτό και με χίλιους τρόπους τα καταφέραμε. Φροντίζαμε να βάζουμε στα μεγαλύτερα αξιώματα, μικρούς ανθρώπους μιας και σήμερα στη δεινή θέση που βρισκόμαστε, έριξαν τις μάσκες και μας πέταξαν κατάμουτρα πόσο ανθρωπάκια είναι…και πόσο λάθος κρίση είχαμε. «Αχ πόσο αδικώ τα ανθρωπάκια…. Αυτά είναι ανίκανα να σκεφτούν τέτοιες μηχανορραφίες.»
Καλλιέργησαν και ανέχτηκαν στην ζωή μας το πλαστικό χρήμα, μας πλάσαραν την εύκολη ζωή χωρίς μετρητά και μάλιστα μας έκαναν και πλύσεις εγκεφάλου με τις τηλεοπτικές καμπάνιες… τράβα διακοπές με δάνεια, γιόρτασε τα Χριστούγεννα με δάνεια, πάρε το καλύτερο αυτοκίνητο και ας μην αντέχει η τσέπη σου, σπούδασε το παιδί σου άνεργο – το άνεργο μας το φύλαξαν για το τέλος- με ξένα λεφτά και εμείς σαν χαϊβάνια το φάγαμε το παραμύθι. Και τώρα;
Τώρα πού οδηγεί αυτός ο κατήφορος που πήραμε; Πόσο ακόμα πάτο έχει ο πάτος;
Τώρα μάταια τους ικετεύουμε και κρεμάσαμε τις τύχες των παιδιών μας σαν ύστατη παράκληση, να γίνουμε όλοι σαν μια μπουνιά και να περάσουμε τον σκόπελο, μπας και δούμε κάπου στο βάθος του ορίζοντα ελπίδα. Και τι μας απάντησαν;
Σκοτώνονται για να κάνουν εντύπωση ποιος έφαγε τα περισσότερα και σε λίγο έτσι που το πάνε θα φτάσουν στον Κολοκοτρώνη και το Διάκο ότι φταίνε που δεν μας άφησαν υπόδουλους, να μην έχουμε τώρα σκοτούρες εμείς.
Άραγε σε τούτο τον δύσμοιρο τόπο θα λογοδοτήσει κανείς; Θα έχει το αντριλίκι να παραδεχτεί ότι ήταν λίγος για να μας κυβερνήσει και τελικά θα πάει κανείς στη φυλακή έτσι για παραδειγματισμό;
Εγώ που είμαι αισιόδοξη θα πω … μπαααα. Ο ώμος μας να είναι γερός, ναντέξει τα βάρη και ας σκεφτούμε καλά ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...
Τράβαγα σαν όλους τους άλλους τα μονοπάτια της ζωής και πάλευα για την επιβίωση, την συμβίωση, την ανέχεια, την αναίδεια, την ευκαιρία, την αλλοτρίωση, την απαξίωση… και όλα τα εις -άξια, η αντάξια, η επάξια, η ανάξια, ίσαμε να καλημερίσω τα πενηνταρίσματα και να αποκρυπτογραφήσω γραφές παλιές αλλά πάντα και περισσότερο από πάντα τώρα επίκαιρες.
Πού να το χωρέσει το μυαλουδάκι μου τότε, όλο τούτο το νόημα; Μου φάνταζε σαν κινέζικη γραφή, μα έφτασε η στιγμή να το αναλογίζονται και να το συλλογίζονται, όλα τα σημερινά παιδιά.
Και εμείς σαν γονείς να πούμε τι, να απαντήσουμε τι για την κατάντια που φέραμε τούτο τον ευλογημένο τόπο, που είναι άλλος από την πατρίδα μας;
Για ποια παιδιά να ονειρευτούν τα παιδιά μας, όταν φροντίσαμε επιμελώς, οι επόμενες γενιές να είναι κατευθείαν, γενιές φτωχών;
Η αλήθεια είναι πώς παλέψαμε πολύ γιαυτό και με χίλιους τρόπους τα καταφέραμε. Φροντίζαμε να βάζουμε στα μεγαλύτερα αξιώματα, μικρούς ανθρώπους μιας και σήμερα στη δεινή θέση που βρισκόμαστε, έριξαν τις μάσκες και μας πέταξαν κατάμουτρα πόσο ανθρωπάκια είναι…και πόσο λάθος κρίση είχαμε. «Αχ πόσο αδικώ τα ανθρωπάκια…. Αυτά είναι ανίκανα να σκεφτούν τέτοιες μηχανορραφίες.»
Καλλιέργησαν και ανέχτηκαν στην ζωή μας το πλαστικό χρήμα, μας πλάσαραν την εύκολη ζωή χωρίς μετρητά και μάλιστα μας έκαναν και πλύσεις εγκεφάλου με τις τηλεοπτικές καμπάνιες… τράβα διακοπές με δάνεια, γιόρτασε τα Χριστούγεννα με δάνεια, πάρε το καλύτερο αυτοκίνητο και ας μην αντέχει η τσέπη σου, σπούδασε το παιδί σου άνεργο – το άνεργο μας το φύλαξαν για το τέλος- με ξένα λεφτά και εμείς σαν χαϊβάνια το φάγαμε το παραμύθι. Και τώρα;
Τώρα πού οδηγεί αυτός ο κατήφορος που πήραμε; Πόσο ακόμα πάτο έχει ο πάτος;
Τώρα μάταια τους ικετεύουμε και κρεμάσαμε τις τύχες των παιδιών μας σαν ύστατη παράκληση, να γίνουμε όλοι σαν μια μπουνιά και να περάσουμε τον σκόπελο, μπας και δούμε κάπου στο βάθος του ορίζοντα ελπίδα. Και τι μας απάντησαν;
Σκοτώνονται για να κάνουν εντύπωση ποιος έφαγε τα περισσότερα και σε λίγο έτσι που το πάνε θα φτάσουν στον Κολοκοτρώνη και το Διάκο ότι φταίνε που δεν μας άφησαν υπόδουλους, να μην έχουμε τώρα σκοτούρες εμείς.
Άραγε σε τούτο τον δύσμοιρο τόπο θα λογοδοτήσει κανείς; Θα έχει το αντριλίκι να παραδεχτεί ότι ήταν λίγος για να μας κυβερνήσει και τελικά θα πάει κανείς στη φυλακή έτσι για παραδειγματισμό;
Εγώ που είμαι αισιόδοξη θα πω … μπαααα. Ο ώμος μας να είναι γερός, ναντέξει τα βάρη και ας σκεφτούμε καλά ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...
http://www.filodimos.gr/data/index.php/all-issues/-modid129-group1-/2011-05-02-21-47-06-sp-1328213496/53560-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)