Κρύφτηκες αστέρι μου

Πλανεύτηκες σε εκείνο το άνανδρο

Αντιφέγγισμα της νιότης

Και σε έψαξα…. ανάδεψα τα λιθάρια της ακροκοσμιάς

Σε ανάφλεξα σαν πύρινη ρομφαία,

 σε ονομάτισα

Και λησμονήθηκα σαν σε τσιγγάνου ορμήνευα

Να τραγουδήσεις,

 τσιγγάνες, 

τροπάρια

Και αλειτούργητους αγράμματους λόγους….

Ήθελα νύχτες, να φωνάξω τ’ όνομά σου,

Ήθελα μέρες, να γραφτώ στο περπάτημα σου,

Ήθελα ώρες, να πάμε στ’ αμπέλια,

Να  ναι, μέρα τρύγου.

Ήθελα χρόνια, να σε αγκαλιάσω και να σε λέω αγάπη,

Αγάπη, όπως αλήθεια,

Όπως αλλοτρίωση,

Η μήπως άφθαρτη αφέλεια;

Τούτο το Α πάντα 

λοξοδρομεί τις αισθήσεις μου,

 τις περιπλέκει, στα απομεινάρια του απόβραδου,

τις στιγματίζει, σαν μεθυσμένου βήμα…

και εγώ… που ξανοίχθηκα σε απατηλά χρώματα,

που τρύπησα ακόμα και τα σκισμένα μου όνειρα,

στην μόνη σχεδία που δανείστηκα,

ξεχάστηκα,

 φλυαρώντας στο αρχινισμένο σου παραμύθι…