ΛΕΥΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

Λεύτερος... στοχαστής                                 

ΕΛΠΙΖΩ…

στην Ασκητική της Οδύσσειας,

να περιπλανηθώ ως Κρίνος.

Ως Μύστης των άφθαρτων λόγων

και τελετάρχης των άρρητων φθόγγων,

που μετανάστευσαν, σε σπήλια γοργόφτερων αετών…

Στ’ ακρόνυχα  του Ζορμπά,

θα πλέκω Νηρηίδων Ταξιδέματα,

με λεμονανθούς από παρτέρια, Σταυρωμένων ψυχών.

Τελετάρχη, του Καπετάν Μιχάλη των καιρών μας,

θα Κρύψω τον Τελευταίο των Πειρασμών,

σαν νιόκοπο κόμιστρο,

σε κρύπτες φαύλων υποκριτών,

του στρατολογημένου  σκοταδισμού.  

ΦΟΒΑΜΑΙ…

αραχνιασμένες ιδέες,

που πλέκουν αφορισμούς,

με σαλπίσματα δολοπλόκων τριγμών,

σαν κουρνιάζουν οι στέρφες προφητείες,

σε Αδερφοφάδες ανύποπτους.

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ…

θα σέρνομαι στις γραφές σου,

στοχαστή και αδούλωτε μετανάστη της δόξας,

που λάξεψες περγαμηνές αξιών,

σε μπεντένια λιθαρόστρωτα.

Δίχασες γνώμες, σε άγνωστες για σένα θεοφοβίες,

και χλιαρές μεταφράσεις για Υπεράνθρωπο.

Ποταμοί αστείρευτοι οι εμπειρίες σου,

με χρυσοθήρες ιδεών,

ν’  αλιεύουν, τις του βίου σου στάσεις.

Μύησε με, όπως τους μεγάλους λογοπλάστες,

στην αποκρυπτογράφηση των θεωριών σου,

που στοίχειωσαν σε πάπυρους συνειδήσεων.

Λεύτερο γεύεται, το ταφολίθι της μοναξιάς,

σ’ απέριττα στρωσίδια γης,

εκεί ψηλά, σαν αέτωμα της πόλης,

η λεβεντομάνα Κρήτη,

με σημαία έναν ξύλινο σταυρό,

να τιθασεύει τις φουρτούνες της θάλασσας

και να ξεπλένει παλιές αμαρτίες…