Μ΄.Πεμπτη

          Μεγάλη Πέμπτη, σήμερα κορύφωση του θειου Δράματος…

Ας καθαρισουμε την καρδια μας……η συγχωρεση δεν  πρεπει να είναι αυτοσκοπος αλλα μονο αναγκη μας … ας κανουμε ταμειο των πραξεων μας.μπορει να σκοτωσαμε μια ψυχη… εκει η συγνωμη δεν φτανει….ας κρατησουμε δυο δακρυα για τον εαυτο μας σημερα…καποτε θα τα βρουμε μπροστα μας……

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ…

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΜΑΣ…

 Ήταν δική του, καταδική του στιγμή  η αποψινή βραδιά των αναπολήσεων και γύρεψε το Flash back, όχι σαν ανατάραξη των αντιθέσεων, μα σαν μια επιταγή που κατάφερε να κατακτήσει και να την εξαργυρώνει καθημερινά, αδιαμαρτύρητα και με μεγάλη επίταξη ήθους.

          Κοίταξε κατάματα την φωτογραφία της οικογένειά του, που πάντα είχε στο μαύρο εβένινο γραφείο του, σαν να μεταλάμβανε κάθε που τους θαρρούσε και ένιωθε να κρατιέται  από τα μικρά χεράκια των παιδιών του, στα ανηφορικά και  κάποτε δύσβατα μονοπάτια των πενήντα πέντε του, σήμερα χρόνων.

           Πόσα και πόσα δεν σήμαινε γιαυτόν η οικογένειά του, μια οικογένεια που κρατούσε σαν εικόνισμα, σε κάθε του περπατησιά και καμάρωνε. Μια οικογένεια που έπλασε ο ίδιος με τα μάτια της φαντασίας του, μιας και εκείνος δεν είχε ποτέ μάθει τον ορισμό της οικογένειας ως παιδί. Είχε διάπλατη την καρδιά του ανοιχτή στην αγάπη, στο συναίσθημα και μάλιστα το απέδειξε διεκδικώντας μια θέση σε τούτο το ίδρυμα. Ένα ίδρυμα, που και ο ίδιος θεωρούσε γνώριμο συναισθηματικά παιδικό του περιβάλλον, παρότι η μάνα του δεν τον έβαλε ποτέ  σε ίδρυμα.  Δεν είναι ο χώρος που ορίζει  τη μοίρα σου, ή οριοθετεί την ατομικότητά σου, παρά είναι η κατάδειξη των ανασφαλιών και της απόρριψης που σε στιγματίζουν σαν παιδί και σε κάνουν να νιώθεις μόνος και ξένους από όλους.

           Παλικαράκι ήταν σαν περιπαιχτικά στο σχολειό απέκτησε το παρατσούκλι  «στιγμιαίο λάθος» και τον ακολούθησε σε όλη την τρυφερή του ηλικία, δίχως να μπορεί να ερμηνεύσει την ύπαρξή του. Την λέξη λάθος την καταλάβαινε αλλά όχι όταν αναφερόταν σε παιδί, εκείνο που δεν συγχωρούσε ήταν «το στιγμιαίο». «Στιγμιαίο», συνώνυμο του στιγματισμένο, του αναθεματισμένο του αποδιοπομπαίου, του ανάξιου να υπάρξει. Πόσες φυλλάδες και πόσες αναφορές δεν έγιναν στο όνομά του, σαν ο γεννήτορας του τον αρνιόταν, ή καταριόταν την ώρα της σύλληψής του. Μιας σύλληψης που ο ίδιος δεν είχε καμιά ευθύνη και σίγουρα δεν διάλεξε σε ποια αγκαλιά θα στέριωνε την ζωή του.

          Έτσι κράτησε τις εικόνες της ζωής του στο μικρό του κελάρι του μυαλού του και ανατρίχιαζε κάθε που σκεφτόταν τι θα είχε γίνει αν το αρνιόταν και η μάνα του. Κατέγραφε στο ημερολόγιο κάθε βράδυ τα αισθήματα και συναισθήματα και έβαλε σκοπό στη ζωή του να γίνει πατέρας σε όλα τα «στιγμιαία λάθη» που βρίσκονται στα αζήτητα στα ιδρύματα. Μικρός επισκεπτόταν τα ιδρύματα και ρούφαγε δάκρυα απελπισίας και εγκατάλειψης, μέχρι που έκαμε υπόσχεση ότι μια μέρα θα βρεθεί δίπλα σε αυτά τα παιδιά.

           Πενηνταπεντάρης σήμερα, διευθυντής στο ορφανοτροφείο « η αγάπη», περνάει τον περισσότερο χρόνο του μοιράζοντας ελπίδες και αγκαλιές στα παιδιά που θεωρήθηκαν σαν και εκείνον στιγμιαίο λάθος. Αγκαλιές σαν αυτές που ποτέ δεν πήρε ο ίδιος μιας και ο μεγαλοεπιχειρηματίας πατέρας του δεν του έδωσε ποτέ.

          Παντρεύτηκε, έκαμε και την δική του οικογένεια, μα ποτέ δεν είδε τα δικά του παιδιά, παιδιά ανώτερου θεού, παρά κράτησε τις παρακαταθήκες του και τα ιδανικά του για τα αυριανά παιδιά, φωνάζοντας ότι ποτέ δεν μπορείς να πεις για ένα παιδί την λέξη «στιγμιαίο λάθος»,  

         

         

Β.Μεμου