νυχτα ζωης στο απολυτο αγαπω

Κύμβαλα αλαλάζοντα έδιναν το σήμα της όνυχος κρούσης.

Παλινδρομήσεις θάλεγε κάποιος, θρυμματισμός των άκαιρων υποταγμένων καταδυναστεύσεων. Νοητές ηφαιστειακές κατακρημνίσεις καυτηρίαζαν το θύω και θέτω και θύομαι και  αγκυροβόλησαν ίσα στο νέμω – ναυς και νέμομαι.

Καρφώθηκε το φτερό του καρχαρία καταμεσής στο οίδημα και λογάριασε να στήσει κεραμοσκεπές ζωής και παραζωής στο λαβωμένο απομεινάρι  της στάσης που απεικόνιζε τη λήθη, και την άτρωτη παραμιλούσα που δεν ιστορήθηκε από γράφημα ένα.

Ποιος σκύμνος δεν άδει σαν λέμε το ικρίωμα απόλυτο;