15
Φλεβαρη του παντα…
Αφιερωμενο
η
νύχτα καταριόταν
από
αγανάκτηση…
οι
Λεμονανθοί τρυγήθηκαν
και
ποδοατηθηκαν…
στρωσίδια
και στρώματα
ματωμένα,
σαν ξεκλωνα σταχυα,
στιβαγμενα
σε βρωμικες θημωνιές.
τωρα
ξέραμε γιατι οι αντιθεσεις
κυοφόρησαν
αγκαλιές..
Η
νύχτα βουβη τραβηχτηκε
Στην
ακρη της και κερασε
Παρατολμα
και ασύδοτα παραμιλητα…
Που
κουραγιο να λουστουμε τον ηλιο;
Που
ελπιδα να σταυρωθει από πονο;
Που
δρομος να απαγκιασει η μπορα;
Όλα
ταχτηκαν στον αλυτρωτο αντιπαλο…
Και
εγω…τραβηξα τις κουρτινες αποτομα…
Δεν
αντεχα δυο παιδικα ματια ….
Να
με ρωτανε……
ΓΙΑΤΙ;
Β.Μεμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου