η κατάντια

Κατάντια…

Ηλιοκαμένοι μεςκαμχίμηξαν  άοπλοι σταυροί,

Πληγιασμένες οι σκιές τράβηξαν κατά το βουνό.

Ο χορός ήταν τραγικός μάρτυρας

Αρχαίου δράματος.

Κυπαρίσσια ορθώθηκαν οι κυνηγοί του πεπρωμένου…

Ήταν η κατάντια των σκελετωμένων αμαρτημάτων,

Που τραύλιζαν για άφεση διωγμών,

Σε σκοπέλους μοναχικούς.

Άνυδροι, φαλιρισμένοι, δίχως του γλάρου το λευκό πανωφόρι,

Δίχως του φεγγαριού δρασκελιές.

Η κατάντια…

Είναι πάντοτε..

Άμοιρη ευθυνών…       

Φωτ. Τούλα Σταυροπούλου