....................

Με δυο- τρεις ανάσες σου,

Εδυσες έναν ολακερο ηλιο..

Τον τραβηξες στο περιθωριο και μονοπώλησες

Τις αποκοσμες πεθυμιες του..

Τραβηξες ισα για το λεμονοδασος ασκεπης..

Ειχες τοση γαληνη στην θεα των λεμονανθων…\

Μαδησες όλα τα μυστικα του ουρανου,

Ξαπλωνοντας ανασκελα καταγης…

Τωρα ηξερες καλα γιατι περασες τους στημονες

Στο παραμυθι σου,

Γιατι λογαριαστηκες για σπουδαιος,

Στο πληθος των πεζων τροβαδουρων…

Την διαφορα την εκανε..εκεινος ο αστεγος περιηγητης..

Ναι εκεινος που συναντησαμε μαζι, να κοιμαται σε ένα παγκακι στην κανιγγος…

Αληθεια θυμασαι….πως εκανε την αιθαλη της πολης

Συμπραξη στα ανακατα μαλια του;…

Τον κοιταζες, σαν να εβλεπες ειδωλιο

Αταφων ανακαληψεων,

Σαν περγαμηνη αλωτινης ιστορισηςς

Εκει στο κεντρο…. στην πλατεια κανιγγος,

Ρωτησες τον ηλιο… ποσους αντεχει να φωτιζει;

Σωπα…τα λογια δεν εχουν ακροατηριο πια..

 Οι λεμονανθοι εγιναν θηλια στο λαιμο σου..

Επρεπε να το ξερεις………………….

Ο ποιητης…δεν εχει χωρο στο λεμονοδασος ασκεπης…