Ανόθευτοι οι καρποί του έρωτα,

ώριμοι να δώσουν τόνομά τους,

 στο απόσταγμα που γεννήθηκε στον τυφώνα.

 Τώρα…

 το μονοπάτι περπατηθηκε….

η δύνη…

 δεν ήταν παρά έργο παραπλανημένου θεού.

Θα το κρατήσω σαν τις νύχτες των πυγολαμπίδων και θα αντέξω το χρόνο της αναμονής.

Ξόδεψα τη γύμνια της ψυχής μου,

 στο δασύ περιβόλι των απόκοσμων αισθησεων,

σαν οι παιάνες στροβιλίστηκαν στο πούσι που γιοματιζε στο πέταγμα μιας πεταλούδας.....

εσύ,

 θα τολεγες επιτυχημένη στύση και ξεμάκραινες της λαμπρής τα στεφάνια.....

εγώ,

 απλά αρκέστηκα στην ανατολη,

 που με γέμισε χρώματα ....