Απτεροσ Ερωτας

Άπτερος Έρωτας

Σε κράτησα …

Ως ο Αίολος

τον Άδωνη.

Νεφελοστεφανωμένο.

Ως αργυραμοιβός,

την κοραλλένια παρθένο.

Σούστρωσα, στασίδια γιασεμιών,

νανθίσει η αγκαλιά σου…

στα λευκά.

Άπτερος ο Έρωτας,

λατρεμένο ταγκάλιασμα,

περπατησιά μονόκλωνου στήμονα,

στης θάλασσας τους αφρούς.

Έκρυψα την άστοργη ηδονή,

στου κορμιού σου τις δασύφυτες στάλες,

όταν…

καλέ μου…

λουζόσουν την αντάρα μιας μοναδικής

και ανεπανάληπτης δικής μας στιγμής.

Το δάσος περπατήθηκε

ίσαμε το ξέφωτο.

Μέχρι την ύστατη ανάσα

του λαβωμένου μας μισεμού.

Όμως…..

Ψυχή μου….

Στήσαμε τύμβους,

Αποδώσαμε χοές…

στον πλάνο Έρωτα,

Χρίσαμε ελλανοδίκη…

τον άφθαρτο χρόνο

και ριζώσαμε…

ένα φεγγάρι και στις δικές μας γειτονιές….

φωτογραφια της φιλης μου ΤΟΥΛΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ