γιατι εισαι...εσυ

Γιατί είσαι..εσύ.

Κράτησα της νύχτας τα στέφανα,

να σύρω το χορό των ανεμώνων.

Με άκουσες λαλίστατο στο διάσελο

και άγγιξες του όρθρου τα μυστήρια.

Σε είπα, ειπωμένο και ιππικό και είπωμα

και σέστειλα για νεφέλωμα δικό μου…

Δικέ μου… δικόγραφο… τιμάριθμε…

Δική μου ομοιόμορφη σταλίδα.

Που άγγιξες τις ώρες. Που βλάστησες τις πάχνες.

Που είπες το ανείπωτο… ΣΕ ΕΙΜΑΙ.

 Γευμάτισα, στης βλάστησης το μνήμα

 και έγραψα το θέλω, με αστερόσκονη.

 Γιατί κρατούσες σκήπτρα,

 σκύμνους λεόντων στη θωριά σου…

 Δικέ μου, κατάδικέ μου στρατηλάτη.

 Δικέ μου, καταφανή μου  αιθεροβάμονα…

 Δικέ μου, κατάδικέ μου αποστάτη.

 Είπες την ωμή μας αποστασία μελωδία,

 στο χώμα που δεν αριθμήθηκε ακόμα,

 σε έναν κόσμο εικαστικών αναλφάβητων,

 σε μια γη, ακατονόμαστων αντιγνωμιών…..

 Ήταν η γνώση της ονειροπόλησης,

 που θέριεψε τους άρρητους λογισμούς,

 εκεί που το λυκαυγές, στόχευε τα σβησμένα όνειρα...

 σαν κούρσεψαν δυο ανατολίτικα μάτια,

 την άναρχη ζωή μου…

 Και είπαν το βήμα….. άκρατο οίνο

 και εσένα… γητευτή των άγευστων πόθων.

 Και σε είδα με τα μάτια της ομορφιάς

 και σε κούρνιασα….. εκεί στο στήθος,

 που ορμηνεύει τη ζωή….

 Γιατί… είσαι εσύ,

 το ποίημα, που γονάτισε τις λέξεις,

 είσαι το ακροκέραμο….. που λαξεύτηκε από ημίθεους....

 την ενδέκατη ώρα, του παρά....γράφω...η παρά….. παίω....

Μην ψάχνεις ειρμούς…

 φώναξέ με να σου το μεταφράσω…

 ΜΟΝΟΣ.