εσυ......

Συλλογιέμαι καμιά φορά, τα χέρια,
τα χείλη, το νερό,
σαν ιστορήθηκαν με τα μάτια μου,
όλοι οι κιτρινισμένοι τώρα, πίνακες του κόσμου,
Ξεκουράστηκα στα δέντρα που μαράθηκαν,
Θωρώντας της νιότης τις ξόβεργες,
Τα χέρια, τα χείλη, το ψωμί
και νερό ……….
όλα μου κύλησαν νεκρά στο χώμα.
Και η ζωή τα προσπέρασε κοιμισμένα,
αιώνες η ζωή, μήνες, βδομάδες από ζωή,
και άχαρη ζωή κι εξωτικές απολαύσεις και μονότονες,
σχισμάδες ερωτικών κλυδωνισμών και ικριωμάτων
πάνω στα ίδια σου τ αχνάρια και τα κουκουνάρια
και τα βαθουλώματα των βράχων και της νύχτας…
σε εκείνο το εσύ…. Που κλέφτηκε με την λήθη…
ΙΡΙΣ
Β.Μ.