ορμηνειες ζωης

Ορμηνειες ζωης….

Θα ήταν παράταιρο σύμπλεγμα, δυο Αυγουστιάτικα φεγγάρια να μην  στήσουν στις μνήμες  καρτέρεμα, ίδιο με εκείνο που αρμόζει στα νούφαρα της λίμνης, σαν χαζεύουν την έναστρη νύχτα και πλαγιάζουν στου σύννεφου το όνειρο.

Είναι ευλογία απόρθητου στοχασμού να λικνίζονται τα συναπαντήματα και σαν μια κόκκινη κλωστή να δένουν τη γη τα συναισθήματα, να μηδενίζουν το χρόνο, να ελαχιστοποιούν το χώρο, έτσι που τα μίλια να μην είναι παρά γράμματα και περιγράμματα για άλλες παραστάσεις.

Στρατοπεδεύει περίσσια η αγάπη στην τάβλα και αρχινάει ένα τραγούδι δίχως ταίρι, γραμμένο για ξεχασμένες αγάπες, για χωρισμένα αδέρφια, για χρόνια που η απουσία δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο και αφορμή για λήθη.

«Βουνά μου να μην χιονίσετε, κάμποι μην παχνιαστείτε, μέχρι να πάω και να ρθω…», άρχισαν παραπονιάρικα να σιγοτραγουδάνε, το δημοτικό τραγούδι, τούτο το ξεχωριστό βράδυ, λες και δεν είναι αμίληκτος ο πανδαμάτωρ και θα κάνει εξαιρέσεις.

  Κάτι διαμαντένια δάκρυα κύλησαν στα ρυτιδωμένα πρόσωπα τα γεμάτα στέρηση, σαν στρώθηκε το τραπέζι στην αυλή για το αντάμωμα των αδερφών που ξενιτεμένα και ξεριζωμένα από την πατρίδα ξεπέζεψαν, ένα ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι και βάλθηκαν να ξελογιάσουν την μοίρα, που σε κάθε τους μάζωξη, λείπει και ένα πιάτο από το τραπέζι τους.

Συχωρέθηκε η μάνα και δεν την κατευοδώσανε όλα μαζί, όπως αρμόζει στην οικογένεια, μα…θα μου πεις….σάμπως την είχανε κοντά σαν κοιλοπονάγανε και παίρνανε το αγγελούδι τους αγκαλιά; 

Δεν είναι που μια καρέκλα μένει άδεια και κρατάει ένα όνομα, δεν είναι πως δεν ξέρουν, ότι τα χρόνια δεν φεύγουν ποτέ μοναχά τους, παρά παίρνουν και κάποιον, μα είναι το παράπονο του ξενιτεμένου που τον παντρεύει με την απομόνωση από την οικογένεια και σαν γυρίζει, ψάχνει όλα τα μάτια που άφησε την προηγούμενη φορά και άμα πέσει έξω στο μέτρημα, κρύβει τις μνήμες και γράφει κάθε φορά και ένα μείον.

Ανάκατα κρυφοπαίζουν, η χαρά και τα δάκρυα, έτσι που παίρνει τόση αξία τούτο το τραπέζι, που η γιορτή και εκείνοι που λείπουν στήνουν σκηνικό αρχαίας τραγωδίας αλλά με καταλύτη, τι άλλο …. Να μας έχει ο Θεός καλά να ξανανταμώσουμε.

Ήθελα πολύ να μπω στην παρέα τους, ήθελα πολύ να μοιραστώ τούτες τις ώρες,…. μα ποιος χωράει στη συμμετρία ενός γαλαξία; Ποιος δικαιούται να ταράξει την αρμονία της ώρας; Πήγα παράμερα και στέφτηκα κοινωνός, σε χοές που η σιωπή είναι το καλύτερο τραγούδι.

Είναι παράξενα τα παιχνίδια της ζωής και οι άνθρωποι τόσο μοναδικοί, που με ελιά και κρεμμύδι, γράφουν μια πολύτομη ιστορία. Μια ιστορία που δεν έχει στρατηγικούς κανόνες, δεν θέλει σπαζοκεφαλιές να στηθεί, λίγο συναίσθημα και μια αγκαλιά είναι αρκετά, να δώσουν νόημα στην ύπαρξη και την συνύπαρξη και υψηλά ιδανικά στα παιδιά μας.

Ποια ιδανικά να διδάξεις, τι παρακαταθήκες να αφήσεις και τι θα είναι τα κληροδοτήματα σου, άμα έχεις μια χρεοκοπημένη από αισθήματα και δέσιμο οικογένεια;