ήταν.....παλικαρια
Λάκης Σάντας….Γεννήθηκε στην Πάτρα το Φεβρουάριο του 1922.
Χρήστος Μαντάς…. Έφυγε στην Πάτρα τον Απρίλη του 2011.
Καμιά σχέση δεν έδενε αυτούς τους δυό άντρες , μέχρι χθες, μόνο μια κοινή μοίρα… του εθελοντή ήρωα. Του Έλληνα ήρωα. Τούτος ο τόπος έχει στο DNA του, να γεννά παλικάρια. Είναι τα μακραίωνα κύτταρα που ζωγραφίζουν ελπίδα και λόγο ύπαρξής μας, μετά από όσα διαδραματίζονται στην πατρίδα μας για μας, χωρίς εμάς.
Πήγανε να μας πείσουνε ότι οι ήρωες τελειώσανε, στην προηγούμενη γενιά, στήσανε σβάστικες μεμψιμοιρίας στον ελεύθερο και αδούλωτο Έλληνα και τον χτύπησαν ανελέητα, τότε με την ιμπεριαλιστική «Αρεία φυλή» και τώρα με την λογισμική επιτήρηση των μεγάλων ευεργετών μας, Γερμανών. Κάποτε βάλθηκαν να μας αφανίσουν και μας χρωστάνε τα μαλιοκέφαλάτους από τα τόσα εγκλήματα πολέμου, από τα τόσα μαρτυρικά χωριά που μας έχτισαν….αλλά εμείς ως ανώτεροι… προτιμάμε την ελεγχόμενη χρεοκοπία, από το να ζητήσουμε τα δικαιώματά μας.
Φρόντισαν γιαυτό οι εκάστοτε υπουργοί παιδείας μας. Ποια Ιστορία διδάχτηκαν τα σημερινά παιδιά και πόσο ξέρουν για το τι έγινε εκείνη την νύχτα της 30ης Μαΐου του 1941; Δυο αμούστακα παιδιά, ξεφτίλισαν παγκοσμίως, ολόκληρη Ναζιστική Γερμανία.
Δυο παιδιά, που τόλεγε η καρδούλα τους, που ήταν αδούλωτη η ψυχή τους, που έφτιαξαν χώρο για ελπίδα, δεν άντεξαν το σαβάνωμα του Ιερού Βράχου.
Βγείτε στο δρόμο και ρωτήστε ποιος ήταν-ναι ήταν –ο Λάκης Σάντας και σίγουρα κανείς κάτω των σαράντα δεν θα ξέρει τίποτα.
Μανώλης Γλέζος- Λάκης Σάντας. Φίλοι, συμμαθητές και συμπορευτές στον αγώνα, μελέτησαν και σχεδίασαν με όλες τις λεπτομέρειες την βίαιη υποστολή του Ναζιστικού συμβόλου και μάλιστα από την Ακρόπολη. Πόσο λέτε, να το σκέφτηκαν, πριν το αποφασίσουν; Τόσο, όσο κράτησε ένα δάκρυ στο μάγουλό τους, βλέποντας, το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού να ποδοπατιέται. Ένα δάκρυ ήταν αρκετό για να γίνουν ήρωες, για να γίνουν αν χρειαζόταν μάρτυρες. Ένα μόνο δάκρυ για να κάνουν το αυτονόητο ως Έλληνες.
Τούτο το αυτονόητο και το ποδοπατημένο φιλότιμο έσπρωξε και τον Χρήστο Μαντά να αφήσει τα ψώνια στο αυτοκίνητο και να οδηγήσει εαυτόν στην θυσία. Δεν είδε με ωχαδερφισμό την ληστεία, δεν γύρισε την πλάτη να φύγει για την ήσυχη ζωή του, παρά τράβηξε, ίσα καταπάνω στο αυτονόητο καθήκον του. Όχι καθήκον ως επάγγελμα, αλλά σαν Έλληνας, δεν άντεξε να κλείσει τα μάτια μπροστά στην απόλυτη ξεφτίλα της εποχής μας, να λεηλατούνται οι περιουσίες μας και εμείς απλά ως θεατές να κλαίμε την μοίρα μας. Δεν ξεπούλησε το αντριλίκι του, φεύγοντας και αφήνοντας τους ληστές ανενόχλητους, αλλά ως άνθρωπος, ως πατέρας, θέλησε να προασπίσει το δίκαιο, χωρίς καν να λογαριάσει ότι δεν είχε να κάνει με ανθρώπους, αλλά με κτήνη και ανθρωπάκια.
Αντίο Χρήστο και συγνώμη που εμείς απλά μένουμε θεατές στα μεγάλα.
Αντίο Λάκη με ένα τραγούδι που έγραψες εσύ ο ίδιος….
«Άσπρη γαλάζια σωστή ξαστεριά, σαν του ουρανού το χρώμα, ξέρεις σταλήθεια να κάνεις θεριά και τους δειλούς ακόμα….»
Χρήστος Μαντάς…. Έφυγε στην Πάτρα τον Απρίλη του 2011.
Καμιά σχέση δεν έδενε αυτούς τους δυό άντρες , μέχρι χθες, μόνο μια κοινή μοίρα… του εθελοντή ήρωα. Του Έλληνα ήρωα. Τούτος ο τόπος έχει στο DNA του, να γεννά παλικάρια. Είναι τα μακραίωνα κύτταρα που ζωγραφίζουν ελπίδα και λόγο ύπαρξής μας, μετά από όσα διαδραματίζονται στην πατρίδα μας για μας, χωρίς εμάς.
Πήγανε να μας πείσουνε ότι οι ήρωες τελειώσανε, στην προηγούμενη γενιά, στήσανε σβάστικες μεμψιμοιρίας στον ελεύθερο και αδούλωτο Έλληνα και τον χτύπησαν ανελέητα, τότε με την ιμπεριαλιστική «Αρεία φυλή» και τώρα με την λογισμική επιτήρηση των μεγάλων ευεργετών μας, Γερμανών. Κάποτε βάλθηκαν να μας αφανίσουν και μας χρωστάνε τα μαλιοκέφαλάτους από τα τόσα εγκλήματα πολέμου, από τα τόσα μαρτυρικά χωριά που μας έχτισαν….αλλά εμείς ως ανώτεροι… προτιμάμε την ελεγχόμενη χρεοκοπία, από το να ζητήσουμε τα δικαιώματά μας.
Φρόντισαν γιαυτό οι εκάστοτε υπουργοί παιδείας μας. Ποια Ιστορία διδάχτηκαν τα σημερινά παιδιά και πόσο ξέρουν για το τι έγινε εκείνη την νύχτα της 30ης Μαΐου του 1941; Δυο αμούστακα παιδιά, ξεφτίλισαν παγκοσμίως, ολόκληρη Ναζιστική Γερμανία.
Δυο παιδιά, που τόλεγε η καρδούλα τους, που ήταν αδούλωτη η ψυχή τους, που έφτιαξαν χώρο για ελπίδα, δεν άντεξαν το σαβάνωμα του Ιερού Βράχου.
Βγείτε στο δρόμο και ρωτήστε ποιος ήταν-ναι ήταν –ο Λάκης Σάντας και σίγουρα κανείς κάτω των σαράντα δεν θα ξέρει τίποτα.
Μανώλης Γλέζος- Λάκης Σάντας. Φίλοι, συμμαθητές και συμπορευτές στον αγώνα, μελέτησαν και σχεδίασαν με όλες τις λεπτομέρειες την βίαιη υποστολή του Ναζιστικού συμβόλου και μάλιστα από την Ακρόπολη. Πόσο λέτε, να το σκέφτηκαν, πριν το αποφασίσουν; Τόσο, όσο κράτησε ένα δάκρυ στο μάγουλό τους, βλέποντας, το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού να ποδοπατιέται. Ένα δάκρυ ήταν αρκετό για να γίνουν ήρωες, για να γίνουν αν χρειαζόταν μάρτυρες. Ένα μόνο δάκρυ για να κάνουν το αυτονόητο ως Έλληνες.
Τούτο το αυτονόητο και το ποδοπατημένο φιλότιμο έσπρωξε και τον Χρήστο Μαντά να αφήσει τα ψώνια στο αυτοκίνητο και να οδηγήσει εαυτόν στην θυσία. Δεν είδε με ωχαδερφισμό την ληστεία, δεν γύρισε την πλάτη να φύγει για την ήσυχη ζωή του, παρά τράβηξε, ίσα καταπάνω στο αυτονόητο καθήκον του. Όχι καθήκον ως επάγγελμα, αλλά σαν Έλληνας, δεν άντεξε να κλείσει τα μάτια μπροστά στην απόλυτη ξεφτίλα της εποχής μας, να λεηλατούνται οι περιουσίες μας και εμείς απλά ως θεατές να κλαίμε την μοίρα μας. Δεν ξεπούλησε το αντριλίκι του, φεύγοντας και αφήνοντας τους ληστές ανενόχλητους, αλλά ως άνθρωπος, ως πατέρας, θέλησε να προασπίσει το δίκαιο, χωρίς καν να λογαριάσει ότι δεν είχε να κάνει με ανθρώπους, αλλά με κτήνη και ανθρωπάκια.
Αντίο Χρήστο και συγνώμη που εμείς απλά μένουμε θεατές στα μεγάλα.
Αντίο Λάκη με ένα τραγούδι που έγραψες εσύ ο ίδιος….
«Άσπρη γαλάζια σωστή ξαστεριά, σαν του ουρανού το χρώμα, ξέρεις σταλήθεια να κάνεις θεριά και τους δειλούς ακόμα….»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου