ανυποτακτοι λογοι

       Ξέρεις

 το δάκρυ,

 που πότισε την κληματαριά μας;

 Τα χέρια,

 που οριζοντίωσαν το χρόνο μας;

 Τη βούληση,

 που γεννήθηκε με τόνομά σου;

       Στοχάσου απέριττα γέλια,

 την ώρα,

 που ξεψυχάει η φωνή σου.

 Άγγιξε,

 την αιώνια γη,

 σαν λάμπει,

 εκείνο το δικό σου αστέρι,

 μόνο για μια νύχτα.

 Θα το ξανάβρεις,

 αν είσαι ανοιχτός σε μια μετάληψη,

 την ώρα που θα καταλάβεις,

 ότι κανένας δεν σούμαθε,…

  τον Μυστικό Δείπνο,

 σαν ένα Θαύμα.

       Αναστέναξε,

 την ώρα που σου δίνεται μια ευχή,

 « να ζήσης χίλια χρόνια ».

       Ναι…ξέρω την κόμη,

 που ανέμισε τη στράτα.

       Ο φανταχτερός βυθός,

 θα πάρει την όψη του ξημερωμένου μου ονείρου,

 ενώ η νύχτα,

 θα νοτίζεται,

 απ τα στερνά τούτα μου αποστάγματα.

Βουλα Μεμου