αδιεξοδα σε πανσέληνο

ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

       Είχαμε ανάψει τη μεγαλύτερη φωτιά φέτος.

       Έκατσα σένα λιθάρι, στο μεγαλύτερο της παραλίας, ντύθηκα με την ομορφιά της νιότης τους και την περιέργεια των χρωμάτων και άρχισα την ιστορία.

       Οι ήρωες ήταν τούτα τα πέντε –  έξι, χίλια έξι άγουρα και νιόκοπα νομίσματα, που τα μάτια τους αγκάλιαζαν μια γη αστέρια και άρμεγαν το φως όλων των φεγγαριών.

       Είχα ξαναπεί την ίδια ιστορία πολλές φορές, με τους ίδιους πάντα ήρωες.

       Πως ναρχίσω όμως μια διήγηση, όταν στα μεγάλα τους πεντακάθαρα μάτια αρμένιζαν όλες οι αναζητήσεις:

       Είχαμε στήσει συρματοπλέγματα στις παιδικές τους χαρές και τους δίναμε για παιχνίδια μόνο ηλεκτρονικές συσκευές. Τους ζητήσαμε επίμονα να σηκώσουν όλο το βάρος και τις ευθύνες για ένα αύριο, την ώρα που τα πειράματα είχαν γίνει όλα επί χάρτου. Τους κάναμε αλαβάστρινα πιόνια στη σκακιέρα μιας στημένης  ιστορίας που το ματ λέγεται πάντα στη δεύτερη κίνηση του στρατιώτη.

       Δεν ήξερα όμορφα λόγια να τους υποσχεθώ, ούτε τα παραμύθια τα πιστεύανε πια. 

       Φέτος έκλεισαν έξω και τον Αϊ Βασίλη της Πρωτοχρονιάς. Παππούλης έγινε κι αυτός και ακόμα τους έταζε, ότι δεν τους έφερε ποτέ.

       Σήμερα τα έκαμαν στόχο να μπορούνε κάποτε να τους λένε « να… φταίει η δική σας γενιά.». Ποια γενιά να κουβαλήσουν τούτα τα απούπουλα ξεπεταρόνια, που τα διατάζουν να πάρουν τη μεγάλη απόφαση:

     

       Τα κοίταξα στα μάτια, ένα-ένα και σαν αγράμματος περιηγητής και των δικών μου ευθυνών, τους έδωσα δυο ξέφτια από συμβουλές και τους εμπιστεύτηκα να γράψουν την ιστορία μόνοι τους.

       « Βρείτε τον Πήγασο του μέλλοντος ασέλωτο, γίνετε αναβάτες του και πετάξτε στον πλανήτη, που σας ζωγράφισε το μακρινό παραμύθι της γιαγιάς σας. Αφήστε τις χημικές αντιδράσεις της ιστορίας, για μας τους μεγάλους, που συνηθίσαμε να βάζουμε αγκαθωτά σύνορα στις αυλές και τον ορίζοντά σας. Χτίστε μια μόνο δική σας πυραμίδα με χαρτάκια και κλειδώστε την αθωότητα που σας γκρεμίσαμε, την ώρα που αλλάζατε το πρώτο σας βηματάκι. Μην κάνετε μοναδικό σκοπό της ζωής σας το ψηλότερο σκαλί, αλλά το πιο χρυσό « Α » που η λέξη Άνθρωπος και Ανθρωπιά θα μάθει εμάς τους αγράμματους, το δικό σας « Άνω θρώσκω ». Χτίστε το δικό σας γιοφύρι με τραγούδια και περάστε στην αντίπερα όχθη, όλα τα χρώματα των ηπείρων, βάφοντας όλα τα παιδιά στο ίδιο εκείνο χρώμα της βεβαιότητας που εσείς ονειρευτήκατε, μια νύχτα σαν απόψε, με πανσέληνο. Κρύψτε καλά μέσα στο βιβλίο του μυαλού σας κάποιους μαθηματικούς τύπους.

       Να θυμάστε ότι τα γραμμάτια που θα σας βάλουν να πληρώσετε, δεν θάναι τίποτα περισσότερο από ότι χαρίσατε εσείς στους συνοδοιπόρους σας. Όποιο λιθαράκι αφήσεις στο δρόμο – αλήθεια, θυμάστε τον κοντορεβιθούλη: - εκείνο θα σας επιστραφεί και μάλιστα, «εις την δευτέραν». Όπως λέγατε « Α εις την δευτέραν ». Όλα θα σας δίνονται σαν δύναμη, υψωμένη πάντα « εις την δευτέραν». Και εσείς οι ίδιοι, θα νιώθετε κάποτε σαν αριθμοί. Τόνομά σας, θάναι ένας αριθμός. Γιαυτό μην ξεχάσετε τίποτα από τα μαθηματικά σας. Γεμίστε το δισάκι σας με ότι καλύτερα φανερώθηκαν και έλαμψαν στα ανθρώπινα μάτια και αφήστε τις σκούρες ξυλομπογιές σας, για μας τους μεγάλους, που πάντα είχαμε αχρωματοψία.

       Σαν φοβάστε, τις νύχτες με καταιγίδα τα αστραπόβροντα, ξεφυλλίστε ξανά το πρώτο σας αλφαβητάρι και παίξτε με το τόπι του Μίμη. Κλειδώστε καλά στην καρδιά σας «ένα παιδί», για κάτι τέτοιες νύχτες.

       Εμείς σχεδιάζαμε ειρηνευτικά σχέδια, σαν ετοιμάζαμε πιο προηγμένη βόμβα νετρονίου.

       Εμείς βγαίναμε πραματευτάδες δικαίων, σαν λιγοστεύαμε κάθε μέρα το οξυγόνο σας.

       Κρατείστε την αθώα ματιά που είχατε, όταν δεν καταλαβαίνατε το πώς και γιατί, και δος τε μας μαθήματα, σχεδιασμένα με κερομπογιές και τα παλιά σας ξύλινα μαύρα μολυβάκια.».

       Παλιά συνήθεια ήταν οι φωτιές στις παραλίες, τις νύχτες του καλοκαιριού.

       Παράδοση θα πεις, ήταν. Μετά το γιόμα άρχιζε η ετοιμασία. Το σούρουπο ήταν όλα έτοιμα.

       Απόψε όμως…. Ήταν μια ξεχωριστή νύχτα. Ήταν και η πανσέληνος που πρόσθετε στη μαγεία της.

       Μάζεψα τα παιδιά μου, τα δικά μου παιδιά και σαν μάνα των παιδιών όλου του κόσμου ήθελα να τους πω μια ιστορία. Στο τέλος είδατε ότι δεν τα κατάφερα.

       Με άκουγαν όμως με κατεβασμένα τα κεφάλια. Χίλιες σκέψεις πέρναγαν από το μικρό τους ξάστερο μυαλουδάκι.

       Τους ζήταγα να γίνουν Άτλαντες της παλιάς μας μυθολογίας, εγώ που τόσα χρόνια δεν μπήκα στον κόπο να μοιραστώ μαζί τους ένα ηλιοβασίλεμα.

       Δάνεισα σε τούτα τα παιδαρέλια όλες τις ενοχές μου, σε μια ιστορία που ήμουν ανίκανη να διηγηθώ, στο Βασίλη, το Νικόλα, την Ειρήνη, ….. που απόψε έπαψαν νάναι μαθητές Γ Λυκείου και ξεκίνησαν το ταξίδι του υποψήφιου φοιτητή… των μεγάλων ευθυνών…….