άνθρωπος

Και έρχεται ο άνθρωπος…

Και κοιτάζει κατάματα την αντάρα της καρδιάς σου, την ώρα που πάλλονται, ο φόβος με την κατακρεουργημένη σου μοναξιά….

Και σκύβει στο αυτί σου, να σου υψώσει πυλώνες ύπνωσης…

Και πάλι ο άνθρωπος έρχεται….

Και στύβει ανθούς γιασεμιού, να αρωματίσει την παγωνιά, του λευκού δωματίου…

Και βηματίζει στον άμβωνα ενός αποκηρυγμένου κηρύγματος…

Και στοχάζεται με απλανές βλέμμα… σαν να μηρυκάζει ζωές σε πεδία μαχών…

Και ανατέλλει έναν ήλιο, στο ύφος της απαντοχής…

Και ασπάζεται το προαίσθημα, σαν λάβαρο πόθου,

Σαν αποσπόρι δακρυσμένου σαββατόβραδου.  

Και ανάβει η λυχνία της διασποράς…

Και τεντώνεις χέρια ικεσίας…

Η συσκότιση, γνώριμη παραπληροφόρηση…

Και ο άνθρωπος….. άφαντος…

Β.Μεμου