https://www.filodimos.gr/all-issues/aigialeianews/politistika/99843-filodimos-gr
Ποιητική συλλογή "Στο βράχο της Ανδρομέδας" από τη βραβευμένη λογοτέχνη και συνεργάτιδα του filodimos.gr Βούλα Μέμου
Τη νέα της ποιητική συλλογή με τίτλο "Στο βράχο της Ανδρομέδας"
παρουσιάζει η βραβευμένη ποιήτρια-λογοτέχνης και συνεργάτιδα του
έντυπου "Φιλόδημου" και του filodimos.gr Βούλα Μέμου. Η αγαπημένη φίλη
έχει δημιουργήσει μια σειρά πολύτιμων μικρών και μεγαλύτερων ποιητικών
ιστοριών και τις εναποθέτει στις σελίδες του βιβλίου, το οποίο
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ευ".
Η Βούλα (Παρασκευή) Μέμου γεννήθηκε το 1961 και μεγάλωσε στο Σκεπαστό Καλαβρύτων.
Γιατί είσαι… εσύ.
Κράτησα της νύχτας τα στέφανα,
να σύρω το χορό των ανεμώνων.
Με άκουσες λαλίστατο στο διάσελο
και άγγιξες του όρθρου τα μυστήρια.
Σε είπα, ειπωμένο και ιππικό και είπωμα
και σ έστειλα για νεφέλωμα δικό μου…
Δικέ μου… δικόγραφο… τιμάριθμε…
Δική μου ομοιόμορφη σταλίδα.
Που άγγιξες τις ώρες. Που βλάστησες τις πάχνες.
Που είπες το ανείπωτο… ΣΕ ΕΙΜΑΙ.
Γευμάτισα, στης βλάστησης το μνήμα
και έγραψα το θέλω, με αστερόσκονη.
Γιατί κρατούσες σκήπτρα,
τήβεννου κειμήλια, στη θωριά σου…
Δικέ μου, κατάδικέ μου στρατηλάτη.
Δικέ μου, καταφανή μου αιθεροβάμονα…
Δικέ μου, κατάδικέ μου αποστάτη.
Είπες την ωμή μας αποστασία μελωδία,
στο χώμα που δεν αριθμήθηκε ακόμα,
σε έναν κόσμο εικαστικών αναλφάβητων,
σε μια γη, ακατονόμαστων αντιγνωμιών…..
Ήταν η γνώση της ονειροπόλησης,
που θέριεψε τους άρρητους λογισμούς,
εκεί που το λυκαυγές, πυροβόλησε τα σβησμένα όνειρα...
σαν κούρσεψαν δυο ανατολίτικα μάτια,
την άναρχη ζωή μου…
Και είπαν το βήμα….. άκρατο οίνο
και εσένα… γητευτή των άγευστων πόθων.
Και σε είδα με τα μάτια της ομορφιάς
και σε κούρνιασα….. εκεί στο στήθος,
που ορμηνεύει τη ζωή….
Γιατί… είσαι εσύ,
το ποίημα, που γονάτισε τις λέξεις,
είσαι το ακροκέραμο….. που λαξεύτηκε από ημίθεους....
την ενδέκατη ώρα, του παρά....γράφω...η παρά….. παίω....
Μην ψάχνεις ειρμούς…
φώναξέ με να σου το μεταφράσω…
ΜΟΝΟΣ.
❀ ❀ ❀ ❀
Τάγματα άσπιλα…..
μην κλαις..
μην κλαις μόνος….
Έχω και εγώ δάκρυα….
Είναι κι άλλοι…. κάτι φίλοι μου..
Είναι κι άλλοι ταγμένοι να ποτίζουν τα παρτέρια του θανατόσπιτου…
Έλα… μην κλαις μόνος…
Θα στεγνώσεις της νύχτας τα κεντίδια,
Θα σταματήσεις τα ρολόγια του νόστου στην ώρα μηδέν…
Όχι…. μην του κάνεις την χάρη…
Είναι στυγνός και άκαρδος..
Μην κλαις… μόνος..
Να πονάς μαζι μας…
Να είμαστε παρέα στην τάβλα της απουσίας
Μην φύγεις….
Δος μου το χέρι σου….
Κράτα τη θύμηση ζωντανή..
Εκεί στις κούνιες.. στην παιδική χαρά σεργιάνισε την ελπίδα..
Τόσα ματάκια λάμπουν ..σαν τότε..
Σαν τα δικά του…
Άκουσε τον να γελάει..
Θυμάσαι;;;
Όχι…. μην αφήνεις την λήθη να βομβαρδίζει τις χάρες…
Τις πήρες μαζεμένες….
Και κρίθηκες τυχερός…
Τότε…
Ναι άξιζε εκείνο το τότε…
κοίτα τα μάτια μου, να ζευγαρώσει ο πόνος .
είναι μαρτύριο το κοίταγμα σου ..στη θύελλα,
είναι σιωπή το δάκρυ που ξεστράτισε…
μην κλαις…
σκούπισε τα δάκρυα από όλες τις γειτονιές των παράλογων χαμών…
και γράψε ένα παραμύθι με χρώματα ….
Το χρειάζεται… το θέλει…
Είναι και σχολιαρούδια κοντά του…..
❀ ❀ ❀ ❀
Ερώτων καρποί
Στρίμωξα πενήντα τρεις γαλαξίες, στο ίδιο αστέρι… μόνο γι απόψε….
Χόρτασα νίκες στο χρώμα του πένθους….
Τώρα το χέρι μου κρυώνει…. και εσύ… εσύ…
Έζεψες με μιας, τ’ άλογα ν’ αλωνίσουν.
Σε είδα χθες, να κρατάς μαδημένα κυκλάμινα
και να μετράς αστέρια άφωτα….
Ακρωτηρίασες δυσλεξικές αναφορές….
και είπες εσένα, για άλλη μια νύχτα….
απρόσμενο επαίτη.
Ανόθευτοι οι καρποί του έρωτα,
ώριμοι να δώσουν τ’ όνομά τους,
στο απόσταγμα που γεννήθηκε δύστροπο.
Τώρα…
το μονοπάτι χορτάριασε….
η δύνη…
δεν ήταν παρά έργο παραπλανημένου θεού.
Θα το κρατήσω, σαν τις νύχτες των πυγολαμπίδων
και θα αντέξω το χρόνο της αναμονής.
Ξόδεψα τη φτήνια της ψυχής σου,
στο δασύ περιβόλι των απόκοσμων αισθήσεων,
σαν οι παιάνες στροβιλίστηκαν στο πούσι,
που γιομάτιζε στο πέταγμα μιας πεταλούδας.....
εσύ,
θα το’ λεγες επιτυχημένη στύση και θα ξεμάκραινες με της λαμπρής τα δαφνόφυλλα.....
εγώ,
απλά αρκέστηκα στην ανατολή,
που με γέμισε χρώματα ..
❀ ❀ ❀ ❀
Μετάληψη μια…
Ήταν ο χρόνος
που θρονιάστηκε στο πρεβάζι και λογίκεψε τους πανσέδες στο άνθισμα τους,
την νύχτα των στεναγμών που δεν ακούγονταν οι ανάσες και δεν στρατηγήθηκαν τα ίσαλα της πλεύσης.
Ήθελα…
να στρώσω τις στράτες με αφτιασίδωτες ορμές,
ήθελα…
να λευτερώσω τις θύελλες
και να γράψω την ιστορία μονοκοπανιάς.
Αναδιπλώσεις θα πεις και θα κρατηθείς μακριά από της μοίρας τα παραληρήματα,
αλλά θα σε καταλάβω ακριβέ μου,
θα ντυθώ την πανσέληνο να φωτίσεις το λυκαυγές,
μόνο για να ζαβώσω το μαχαίρι στο ακόνι σου…
έτσι…
να νιώσω την πληγή βαθιά και να απολαύσω τον θάνατο, που δεν με άντεξε και ξελογιάστηκε με φτηνές δικαιολογίες.
Δεν είχα αίμα,
να ποτίσει τα ριζά των βωμών που με θυσίασες,
δεν είχα μικρολίμανο, να’ ακουμπήσω το κορμί μου
και ντράπηκα…
που έδωσα μια χούφτα εσπερινό, να με κοινωνήσεις..
❀ ❀ ❀ ❀
Σχέδιο επί χάρτου
είναι κάτι φορές..
που σε ληστεύει η πένα
και σε κάνει πειθήνιο όργανό της..
τότε είναι που λες...
ξέρω ακριβώς…
για που τραβάω…………..
τότε τραγουδάς δίχως νότες...
μιλάς μόνο με σιωπές...
και δεν γράφεις..
όχι δεν γράφεις τίποτα...
σκίζεις κάθε τι γραμμένο,
μην χαλάσεις την αρμονία....
Ξεμακραίνεις το χώρο,
σε κείνο το φουγάρο του πλοίου,
που καταποντίστηκε στα ρηχά,
δίχως ενοχές και αναστολές.
Λαχταράς το τότε…..
ναι αξίζει πολλά το τότε!
Και λεςτο αγίασμα το γιορτινό,
φλέβα του κόρφου σου.
Ψίχουλα στο περβάζι που μουχλιάζουν.
❀ ❀ ❀ ❀
Πεσμένα κλωνάρια
Χάθηκαν στο βράχο της Ανδρομέδας,
και τούτης της χρονιάς τ’ απόνερα,
με μονοκοντυλιές, έσπρωξαν ιαχές,
απλωμένες,
σαν λαμπριάτικα ασπρόρουχα.
Παρακλήσεις, προκλήσεις, πομπές, σπουδές,
Στριμωχτήκαν σε άνοα πλήθη
Και λυτρώθηκαν σε αρνήσεις προσεκτικά αποτεφρωμένες.
Αύριο…
Αύριο …
Τούτη την άνοιξη ..
Τα χελιδόνια….
ας κτίσουν φωλιές,
Σε λιανοκλάδια ελπίδας,
ας ντύσουν τα προικιά
των προσδοκιών του χτες,
χωρίς αμαρτίες, σε παρθενικές κλίνες.
Η κτίση θα αναρριχηθεί
στο λευκό της γαρδένιας,
σε ντεκολτέ, Κυρίας,
που αντιγράφει το βαρόμετρο των καιρών,
με κοντυλοφόρους από χρυσάφι…
Αύριο…
Ας σύρουμε το άρμα των ανθεστηρίων,
Σε πλατείες…
με γλυκολαλιές αηδονιών…
Φώτισε πια…
❀ ❀ ❀ ❀
Αμμόχωστος
Ηλιογέννητη κορασίδα
Αλλοτινής ομορφιάς,
Με τα ακρόνυχά σου…
Να λούζουν νυφιάτικους στήμονες
Και τον λυράρη να ξελογιάζεται
Και να πλανιέται,
Στων αφρών σου το μενεξεδί συναπάντημα.
αρχόντισσά μου,
κυρά των κυράδων
Νεκρή πολιτεία, τώρα,
Ζωσμένη φαντάσματα,
λεηλατείς τα όνειρά μου
και βάφεις τις μνήμες μου στο χρώμα του θανάτου.
οι νυχτερίδες φορτώθηκαν τις ψυχές
των αμαρτημάτων
και ξεψύχησαν
από το χέρι του δήμιου σφετεριστή.
Η δόξα σωριάστηκε στα πόδια
Του γίγαντα των συμφερόντων,
Με την ελπίδα να ψυχορραγεί…
Τώρα οι ανεμώνες,
ανθίζουν στο γέρμα,
φυλακισμένες στα μνήματα της ντροπής,
με τις χορδές της κιθάρας ν’ ανεμίζουν μεσίστιες.
……………
Διπλοκλείδωσα τα πέπλα της οδύνης
Στο σεντούκι των υποχρεώσεων
Και σπίτωσα τις ευθύνες……
……..
❀ ❀ ❀ ❀
Λεύτερος... στοχαστής
ΕΛΠΙΖΩ…
στην Ασκητική της Οδύσσειας,
να περιπλανηθώ ως Κρίνος.
Ως Μύστης των άφθαρτων λόγων
και τελετάρχης των άρρητων φθόγγων,
που μετανάστευσαν, σε σπήλια γοργόφτερων αετών…
Στ’ ακρόνυχα του Ζορμπά,
θα πλέκω Νηρηίδων Ταξιδέματα,
με λεμονανθούς από παρτέρια, Σταυρωμένων ψυχών.
Τελετάρχη, του Καπετάν Μιχάλη των καιρών μας,
θα Κρύψω τον Τελευταίο των Πειρασμών,
σαν νιόκοπο κόμιστρο,
σε κρύπτες φαύλων υποκριτών,
του στρατολογημένου σκοταδισμού.
ΦΟΒΑΜΑΙ…
αραχνιασμένες ιδέες,
που πλέκουν αφορισμούς,
με σαλπίσματα δολοπλόκων τριγμών,
σαν κουρνιάζουν οι στέρφες προφητείες,
σε Αδερφοφάδες ανύποπτους.
ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ…
θα σέρνομαι στις γραφές σου,
στοχαστή και αδούλωτε μετανάστη της δόξας,
που λάξεψες περγαμηνές αξιών,
σε μπεντένια λιθαρόστρωτα.
Δίχασες γνώμες, σε άγνωστες για σένα θεοφοβίες,
και χλιαρές μεταφράσεις για Υπεράνθρωπο.
Ποταμοί αστείρευτοι οι εμπειρίες σου,
με χρυσοθήρες ιδεών,
ν’ αλιεύουν, τις του βίου σου στάσεις.
Μύησε με, όπως τους μεγάλους λογοπλάστες,
στην αποκρυπτογράφηση των θεωριών σου,
που στοίχειωσαν σε πάπυρους συνειδήσεων.
Λεύτερο γεύεται, το ταφολίθι της μοναξιάς,
σ’ απέριττα στρωσίδια γης,
εκεί ψηλά, σαν αέτωμα της πόλης,
η λεβεντομάνα Κρήτη,
με σημαία έναν ξύλινο σταυρό,
να τιθασεύει τις φουρτούνες της θάλασσας
και να ξεπλένει παλιές αμαρτίες…
Ποιητική συλλογή "Στο βράχο της Ανδρομέδας" από τη βραβευμένη λογοτέχνη και συνεργάτιδα του filodimos.gr Βούλα Μέμου
Η Βούλα (Παρασκευή) Μέμου γεννήθηκε το 1961 και μεγάλωσε στο Σκεπαστό Καλαβρύτων.
Τελείωσε την Σχολή Σκηνοθεσίας Σταυράκου.
Το 1984 και 1985 δημοσιεύονται ποιήματά της, στην Υδρία και στα Όστρακα.
Πρώτη της σκηνοθετική δουλειά η ταινία
μικρού μήκους «ALTAMIRA», μια ελεύθερη διασκευή του ποιήματος ΓΥΝΑΙΚΑ,
από τη συλλογή ΤΡΑΒΕΡΣΟ του Νίκου Καββαδία,με τον Φάνη Χηνά.
Συνεργάστηκε με σπουδαίους Έλληνες Ηθοποιούς, όπως: Ρίζος, Γκιωνάκης, Μπριόλας, Σαμιωτάκη...
Σκηνοθέτησε video clip τραγουδιστών ή συνθετών… Ζαμπέτας, Βοσκόπουλος, Χατζόπουλος, Δάκης, Μενιδιάτης…
Ως μοντέρ, πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με την ταινία μεγάλου μήκους «Βιογραφίες», της Στέλλας Μπελέση.
Στο Φεστιβάλ Δράμας, με τις ταινίες, «EL BARTI¨», «Μεταμορφώσεις», «Ο Δράκος που τρώει μικρά κοριτσάκια», «Buggy».
Στο κρατικό κανάλι, συνεργάστηκε σε παιδικές ψυχαγωγικές εκπομπές, επίσης σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ οικολογικού περιεχομένου.
«Μέγα το της Θαλάσσης Κράτος». Μια ταινία βασισμένη σε ποίηση δική της, γυρίζεται το 2008.
Απόψεις, φιλοξενούνται σε πολλές εφημερίδες..
Συνεργάστηκε ως χρονογράφος σε τοπικές
εφημερίδες, στον «Πολίτη των Πατρών» , στο περιοδικό «Π», στον
"Φιλόδημο" Αιγιαλείας, επίσης συμμετείχε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές
στο Ράδιο Αίγιο…
Ανήκει στην ΠΕΛ [Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών] από το 2015.
Το 2016 αποσπά βραβεία σε Ελληνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς ποίησης.
1985 πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Διαβαίνοντας».
Το 2006 η Νομαρχία Αχαΐας, εκδίδει ένα βιβλίο με χρονογραφήματα, με τον τίτλο « ΑΦΩΝΟΝ ΔΙΑΓΕΙΝ ».
Το 2015 η ΟΥΝΕΣΚΟ περιλαμβάνει ποιήματά της σε ανθολογία που εκδίδει.
INTΕLLIGENTSIΑ ο κύκλος των ποιητών… έκδοση 2015 φιλοξενεί ποιήματά της…
Η εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ φιλοξενεί ποιήματα της.
Βραβεία από την συμμετοχή της σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς
Γ΄ Βραβείο στον παγκόσμιο διαγωνισμό της ΑΜΦΙΚΤΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ με το ποίημα «χοές ψυχής»
Έπαινος στον 2ο Πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης "Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης" με το ποίημα «Των υδάτων σου…το κράτος…»
Έπαινος στου 31ους Δελφικούς Αγώνες ποίησης με το ποίημα «Στα στενά της Ανέχειας 1»
Πρώτο βραβείο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό του περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ, με το ποίημα «στα στενά της Ανέχειας 2»
Έπαινος στα ΒΡΑΒΡΩΝΙΑ 2016.
Πρώτο Βραβείο στον παγκόσμιο διαγωνισμό της UNESKO, Ζακύνθου, Κεφαλληνίας, με το ποίημα «Στασίδι λεύτερης Πένας».
Πρώτο βραβείο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό του ΕΠΟΚ με το ποίημα «Αμμόχωστος η Βασιλεύουσα».
Πρώτο βραβείο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό του ΕΠΟΚ με το διήγημα «Μελίρρυτος ποταμός δακρύων».
Δεύτερο βραβείο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ με το ποίημα «Πομπές Ανέχειας»
Διάκριση στα ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΕΙΑ 2016 με το ποίημα «Λεύτερος στοχαστής».
2018 ποιητική συλλογή με τίτλο ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ.
*** Τα ποιήματα της συλλογής ***
Γιατί είσαι… εσύ.
Κράτησα της νύχτας τα στέφανα,
να σύρω το χορό των ανεμώνων.
Με άκουσες λαλίστατο στο διάσελο
και άγγιξες του όρθρου τα μυστήρια.
Σε είπα, ειπωμένο και ιππικό και είπωμα
και σ έστειλα για νεφέλωμα δικό μου…
Δικέ μου… δικόγραφο… τιμάριθμε…
Δική μου ομοιόμορφη σταλίδα.
Που άγγιξες τις ώρες. Που βλάστησες τις πάχνες.
Που είπες το ανείπωτο… ΣΕ ΕΙΜΑΙ.
Γευμάτισα, στης βλάστησης το μνήμα
και έγραψα το θέλω, με αστερόσκονη.
Γιατί κρατούσες σκήπτρα,
τήβεννου κειμήλια, στη θωριά σου…
Δικέ μου, κατάδικέ μου στρατηλάτη.
Δικέ μου, καταφανή μου αιθεροβάμονα…
Δικέ μου, κατάδικέ μου αποστάτη.
Είπες την ωμή μας αποστασία μελωδία,
στο χώμα που δεν αριθμήθηκε ακόμα,
σε έναν κόσμο εικαστικών αναλφάβητων,
σε μια γη, ακατονόμαστων αντιγνωμιών…..
Ήταν η γνώση της ονειροπόλησης,
που θέριεψε τους άρρητους λογισμούς,
εκεί που το λυκαυγές, πυροβόλησε τα σβησμένα όνειρα...
σαν κούρσεψαν δυο ανατολίτικα μάτια,
την άναρχη ζωή μου…
Και είπαν το βήμα….. άκρατο οίνο
και εσένα… γητευτή των άγευστων πόθων.
Και σε είδα με τα μάτια της ομορφιάς
και σε κούρνιασα….. εκεί στο στήθος,
που ορμηνεύει τη ζωή….
Γιατί… είσαι εσύ,
το ποίημα, που γονάτισε τις λέξεις,
είσαι το ακροκέραμο….. που λαξεύτηκε από ημίθεους....
την ενδέκατη ώρα, του παρά....γράφω...η παρά….. παίω....
Μην ψάχνεις ειρμούς…
φώναξέ με να σου το μεταφράσω…
ΜΟΝΟΣ.
❀ ❀ ❀ ❀
Τάγματα άσπιλα…..
μην κλαις..
μην κλαις μόνος….
Έχω και εγώ δάκρυα….
Είναι κι άλλοι…. κάτι φίλοι μου..
Είναι κι άλλοι ταγμένοι να ποτίζουν τα παρτέρια του θανατόσπιτου…
Έλα… μην κλαις μόνος…
Θα στεγνώσεις της νύχτας τα κεντίδια,
Θα σταματήσεις τα ρολόγια του νόστου στην ώρα μηδέν…
Όχι…. μην του κάνεις την χάρη…
Είναι στυγνός και άκαρδος..
Μην κλαις… μόνος..
Να πονάς μαζι μας…
Να είμαστε παρέα στην τάβλα της απουσίας
Μην φύγεις….
Δος μου το χέρι σου….
Κράτα τη θύμηση ζωντανή..
Εκεί στις κούνιες.. στην παιδική χαρά σεργιάνισε την ελπίδα..
Τόσα ματάκια λάμπουν ..σαν τότε..
Σαν τα δικά του…
Άκουσε τον να γελάει..
Θυμάσαι;;;
Όχι…. μην αφήνεις την λήθη να βομβαρδίζει τις χάρες…
Τις πήρες μαζεμένες….
Και κρίθηκες τυχερός…
Τότε…
Ναι άξιζε εκείνο το τότε…
κοίτα τα μάτια μου, να ζευγαρώσει ο πόνος .
είναι μαρτύριο το κοίταγμα σου ..στη θύελλα,
είναι σιωπή το δάκρυ που ξεστράτισε…
μην κλαις…
σκούπισε τα δάκρυα από όλες τις γειτονιές των παράλογων χαμών…
και γράψε ένα παραμύθι με χρώματα ….
Το χρειάζεται… το θέλει…
Είναι και σχολιαρούδια κοντά του…..
❀ ❀ ❀ ❀
Ερώτων καρποί
Στρίμωξα πενήντα τρεις γαλαξίες, στο ίδιο αστέρι… μόνο γι απόψε….
Χόρτασα νίκες στο χρώμα του πένθους….
Τώρα το χέρι μου κρυώνει…. και εσύ… εσύ…
Έζεψες με μιας, τ’ άλογα ν’ αλωνίσουν.
Σε είδα χθες, να κρατάς μαδημένα κυκλάμινα
και να μετράς αστέρια άφωτα….
Ακρωτηρίασες δυσλεξικές αναφορές….
και είπες εσένα, για άλλη μια νύχτα….
απρόσμενο επαίτη.
Ανόθευτοι οι καρποί του έρωτα,
ώριμοι να δώσουν τ’ όνομά τους,
στο απόσταγμα που γεννήθηκε δύστροπο.
Τώρα…
το μονοπάτι χορτάριασε….
η δύνη…
δεν ήταν παρά έργο παραπλανημένου θεού.
Θα το κρατήσω, σαν τις νύχτες των πυγολαμπίδων
και θα αντέξω το χρόνο της αναμονής.
Ξόδεψα τη φτήνια της ψυχής σου,
στο δασύ περιβόλι των απόκοσμων αισθήσεων,
σαν οι παιάνες στροβιλίστηκαν στο πούσι,
που γιομάτιζε στο πέταγμα μιας πεταλούδας.....
εσύ,
θα το’ λεγες επιτυχημένη στύση και θα ξεμάκραινες με της λαμπρής τα δαφνόφυλλα.....
εγώ,
απλά αρκέστηκα στην ανατολή,
που με γέμισε χρώματα ..
❀ ❀ ❀ ❀
Μετάληψη μια…
Ήταν ο χρόνος
που θρονιάστηκε στο πρεβάζι και λογίκεψε τους πανσέδες στο άνθισμα τους,
την νύχτα των στεναγμών που δεν ακούγονταν οι ανάσες και δεν στρατηγήθηκαν τα ίσαλα της πλεύσης.
Ήθελα…
να στρώσω τις στράτες με αφτιασίδωτες ορμές,
ήθελα…
να λευτερώσω τις θύελλες
και να γράψω την ιστορία μονοκοπανιάς.
Αναδιπλώσεις θα πεις και θα κρατηθείς μακριά από της μοίρας τα παραληρήματα,
αλλά θα σε καταλάβω ακριβέ μου,
θα ντυθώ την πανσέληνο να φωτίσεις το λυκαυγές,
μόνο για να ζαβώσω το μαχαίρι στο ακόνι σου…
έτσι…
να νιώσω την πληγή βαθιά και να απολαύσω τον θάνατο, που δεν με άντεξε και ξελογιάστηκε με φτηνές δικαιολογίες.
Δεν είχα αίμα,
να ποτίσει τα ριζά των βωμών που με θυσίασες,
δεν είχα μικρολίμανο, να’ ακουμπήσω το κορμί μου
και ντράπηκα…
που έδωσα μια χούφτα εσπερινό, να με κοινωνήσεις..
❀ ❀ ❀ ❀
Σχέδιο επί χάρτου
είναι κάτι φορές..
που σε ληστεύει η πένα
και σε κάνει πειθήνιο όργανό της..
τότε είναι που λες...
ξέρω ακριβώς…
για που τραβάω…………..
τότε τραγουδάς δίχως νότες...
μιλάς μόνο με σιωπές...
και δεν γράφεις..
όχι δεν γράφεις τίποτα...
σκίζεις κάθε τι γραμμένο,
μην χαλάσεις την αρμονία....
Ξεμακραίνεις το χώρο,
σε κείνο το φουγάρο του πλοίου,
που καταποντίστηκε στα ρηχά,
δίχως ενοχές και αναστολές.
Λαχταράς το τότε…..
ναι αξίζει πολλά το τότε!
Και λεςτο αγίασμα το γιορτινό,
φλέβα του κόρφου σου.
Ψίχουλα στο περβάζι που μουχλιάζουν.
❀ ❀ ❀ ❀
Πεσμένα κλωνάρια
Χάθηκαν στο βράχο της Ανδρομέδας,
και τούτης της χρονιάς τ’ απόνερα,
με μονοκοντυλιές, έσπρωξαν ιαχές,
απλωμένες,
σαν λαμπριάτικα ασπρόρουχα.
Παρακλήσεις, προκλήσεις, πομπές, σπουδές,
Στριμωχτήκαν σε άνοα πλήθη
Και λυτρώθηκαν σε αρνήσεις προσεκτικά αποτεφρωμένες.
Αύριο…
Αύριο …
Τούτη την άνοιξη ..
Τα χελιδόνια….
ας κτίσουν φωλιές,
Σε λιανοκλάδια ελπίδας,
ας ντύσουν τα προικιά
των προσδοκιών του χτες,
χωρίς αμαρτίες, σε παρθενικές κλίνες.
Η κτίση θα αναρριχηθεί
στο λευκό της γαρδένιας,
σε ντεκολτέ, Κυρίας,
που αντιγράφει το βαρόμετρο των καιρών,
με κοντυλοφόρους από χρυσάφι…
Αύριο…
Ας σύρουμε το άρμα των ανθεστηρίων,
Σε πλατείες…
με γλυκολαλιές αηδονιών…
Φώτισε πια…
❀ ❀ ❀ ❀
Αμμόχωστος
Ηλιογέννητη κορασίδα
Αλλοτινής ομορφιάς,
Με τα ακρόνυχά σου…
Να λούζουν νυφιάτικους στήμονες
Και τον λυράρη να ξελογιάζεται
Και να πλανιέται,
Στων αφρών σου το μενεξεδί συναπάντημα.
αρχόντισσά μου,
κυρά των κυράδων
Νεκρή πολιτεία, τώρα,
Ζωσμένη φαντάσματα,
λεηλατείς τα όνειρά μου
και βάφεις τις μνήμες μου στο χρώμα του θανάτου.
οι νυχτερίδες φορτώθηκαν τις ψυχές
των αμαρτημάτων
και ξεψύχησαν
από το χέρι του δήμιου σφετεριστή.
Η δόξα σωριάστηκε στα πόδια
Του γίγαντα των συμφερόντων,
Με την ελπίδα να ψυχορραγεί…
Τώρα οι ανεμώνες,
ανθίζουν στο γέρμα,
φυλακισμένες στα μνήματα της ντροπής,
με τις χορδές της κιθάρας ν’ ανεμίζουν μεσίστιες.
……………
Διπλοκλείδωσα τα πέπλα της οδύνης
Στο σεντούκι των υποχρεώσεων
Και σπίτωσα τις ευθύνες……
……..
❀ ❀ ❀ ❀
Λεύτερος... στοχαστής
ΕΛΠΙΖΩ…
στην Ασκητική της Οδύσσειας,
να περιπλανηθώ ως Κρίνος.
Ως Μύστης των άφθαρτων λόγων
και τελετάρχης των άρρητων φθόγγων,
που μετανάστευσαν, σε σπήλια γοργόφτερων αετών…
Στ’ ακρόνυχα του Ζορμπά,
θα πλέκω Νηρηίδων Ταξιδέματα,
με λεμονανθούς από παρτέρια, Σταυρωμένων ψυχών.
Τελετάρχη, του Καπετάν Μιχάλη των καιρών μας,
θα Κρύψω τον Τελευταίο των Πειρασμών,
σαν νιόκοπο κόμιστρο,
σε κρύπτες φαύλων υποκριτών,
του στρατολογημένου σκοταδισμού.
ΦΟΒΑΜΑΙ…
αραχνιασμένες ιδέες,
που πλέκουν αφορισμούς,
με σαλπίσματα δολοπλόκων τριγμών,
σαν κουρνιάζουν οι στέρφες προφητείες,
σε Αδερφοφάδες ανύποπτους.
ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ…
θα σέρνομαι στις γραφές σου,
στοχαστή και αδούλωτε μετανάστη της δόξας,
που λάξεψες περγαμηνές αξιών,
σε μπεντένια λιθαρόστρωτα.
Δίχασες γνώμες, σε άγνωστες για σένα θεοφοβίες,
και χλιαρές μεταφράσεις για Υπεράνθρωπο.
Ποταμοί αστείρευτοι οι εμπειρίες σου,
με χρυσοθήρες ιδεών,
ν’ αλιεύουν, τις του βίου σου στάσεις.
Μύησε με, όπως τους μεγάλους λογοπλάστες,
στην αποκρυπτογράφηση των θεωριών σου,
που στοίχειωσαν σε πάπυρους συνειδήσεων.
Λεύτερο γεύεται, το ταφολίθι της μοναξιάς,
σ’ απέριττα στρωσίδια γης,
εκεί ψηλά, σαν αέτωμα της πόλης,
η λεβεντομάνα Κρήτη,
με σημαία έναν ξύλινο σταυρό,
να τιθασεύει τις φουρτούνες της θάλασσας
και να ξεπλένει παλιές αμαρτίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου