Αναμάρτητες πληγές
Μπήγεις τα καρφιά στα ακροδάχτυλά σου.
Το
μεγαλύτερο στον αντίχειρα. Πιο βαθειά, να χαλαρώσει η αποσύνθεση του
πόνου.
Τραυλίζεις άναρθρα ρήματα. Τα ρήματα πάντα
έχουν μια δυναμική αδικίας. Τα ρήματα κάποιες
φορές είναι άκλιτα, σαν να λέμε απόκληρα και παραπεταμένα. Σταυροί σε μνήματα
ρημαγμένα και λεηλατημένα, κρυφοκοιτάζουν την ανυπαρξία σου και εσύ
τρομαγμένος, σκουντάς το χρόνο να κάμει στην άκρη.
Τι τον θες, αλήθεια τον χρόνο, άμα το αίμα δεν
σε συγκλονίζει, παρά το κοιτάς σαν λυτρωτική τιμωρία των αισθήσεων;
Γυφτόκαρφο με τετράγωνο κεφάλι, σκίζει την
ανεμελιά της πλάνης. Κάνεις ανάγκη σου τον απόλυτο πόνο, γιατί οι θεοί δεν συγχωρούν
σαλπίσματα από σημαδεμένα ξεροκόμματα.
Ώρα εβδόμη… Ημέρα πρώτη…
Ελπίδα καμία.
Β.Μέμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου