ο ιδιος....αλλος

 Ο ιδιος…άλλος…

Ως άλλος Πιλατος,

Τρυγησες λαιμαργες ενοχές,

Σταζοντας  ναματα πρωινης παχνης

Σε στημονες ορκων

Καταδικαζοντας την ομορφια της ωρας,

Ως Ντροπη της ηδονης .

Σκαρφιστηκες  καμωματα ανομολογητα,

ιδιος…οικειος…ξενος συνάμα,

δραπετης… αφατων φορων,

στο  ονομα της μονης ανιδιοτελούς συλλαβης ,

που γραφεται με ιδρωτα,

 σε γυμνο κορμι.

Κουρσεψες  τα σαβανα του θανατου,

Μεσα από αναστεναγμους αηχων ψαλμων…

Και λυτρωσες την αφανεια σου

Σε αναστροφες αντανακλασεις.

Ιδιος….αλλος….

Εσυ….και συναμα …εκεινος..

Μη φευγεις…

Η απατη….

Ηταν μονο…παιχνιδι του μυαλου…

Β.Μεμου.