χρονογραφημα

2016. Λίγες μέρες πριν το Πάσχα. Με πόση χαρά περιμέναμε αυτές τις μέρες σαν είμαστε παιδιά! Δεν ήταν η άνοιξη που αργοπερπάταγε στα όνειρά μας, δεν ήταν τα λουλούδια που μοσχομύριζαν στους αγρούς, παρά ήταν το δικό μας συναπάντημα με τα γιορτινά μας -δύσκολες εποχές τότε-ήταν που περιμέναμε το στολισμένο κερί της νονάς μας και τα καθιερωμένα μας καινούρια παπούτσια.

Στα χωριά μας, που το μεροκάματο δεν υπήρχε στους γονείς μας- κτηνοτρόφοι και γεωργοί οι περισσότεροι-τα χρήματα έρχονταν σπίτι μας από την πώληση των ζώων και των σιτηρών και αυτό έκανε την αξία του χρήματος μεγαλύτερη.

Πασχαλόγιορτα λοιπόν, εποχή του οβελία μπορούσαμε και εμείς σαν παιδιά να αγοράσουμε καινούρια ρούχα και παπούτσια, αφού είχαμε πουλήσει τα αρνιά και τα κατσίκια μας, τα μόνα μας σχεδόν έσοδα της χρονιάς.

Αναπολώ και στοχάζομαι καμιά φορά εκείνες τις εποχές και με πιάνει το παράπονο. Έρχονταν και οι συγγενείς Αθηναίοι για να γιορτάσουν Πάσχα στο χωριό και με τα αποφόρια τους, η λίγες καραμέλες, έκαμαν τις μέρες μας διαφορετικές.

Έτσι εκτιμούσαμε και την αξία της καινούριας μας φορεσιάς και τα καλούδια που έμπαιναν στα σπίτια μας.

Όμορφες εποχές αν και φτωχικές, αλλά που να μας νοιάξει εμάς, μήπως είχαμε ποτέ περισσότερα; Μήπως ο γείτονάς μας ήταν σε καλύτερη μοίρα από  μας; Και οι άνθρωποι τότε είμαστε αλλιώτικοι. Δεν μας είχε παρασύρει η δίνη Του πλουραλισμού και του υπερκαταναλωτισμού.  Μοιράζαμε τα υπάρχοντά μας έτσι που η ανέχεια και οι στερήσεις ήταν κοινές.

Τι τα θέλω και τα θυμάμαι αυτά θα σκεφτείτε;

Πώς να τα ρίξω στη λήθη, όταν κάναμε αγώνα να μορφωθούμε για να ζήσουμε ένα καλύτερο αύριο και σήμερα 2016, αντί να απολαμβάνουμε τους κόπους μας και να περνάμε ήρεμα, απολαμβάνοντας την ζωή, ότι μας ξημέρωσε είναι μια υποθηκευμένη και αβέβαιη ζωή. Κάναμε αγώνες και κατακτήσαμε ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρέπεια για τον ιδρώτα μας και το αποτέλεσμα ποιο;

Ένα δώρο των Χριστουγέννων, του Πάσχα και του καλοκαιριού, τα μοναδικά μας έξτρα λεφτά να κάνουμε δυο δώρα στα εγγόνια μας και στα βαφτιστήρια μας, εξανεμίστηκαν και χάθηκαν μια για πάντα. Δώρα γιορτών τα ονόμαζαν, λες και δεν τα κατακτήσαμε, ή δεν ήταν δικές μας κρατήσεις και κατ επέκταση στερήσεις. Πόσες θυσίες και πόσος ιδρώτας κρυβόταν σε αυτά που ονόμαζαν δώρα, αλλά στην ουσία ήταν κομμάτι από το μεροκάματό μας; Προνόμια που αποκτήσαμε με αγώνες ετών, έτσι ξαφνικά και σε μια νύχτα χάθηκαν, χωρίς να έχουμε καν το περιθώριο να αντιδράσουμε. Βλέπεις οι μισθοί και οι συντάξεις είναι το σίγουρο έσοδο του κράτους.

Και να ήτανε μόνο αυτό άστο θα λέγαμε δεν βαριέσαι, για την πατρίδα μας το κάνουμε. Να οι απολύσεις, να το κουτσούρεμα των μισθών και των συντάξεων και Θεός ξέρει ακόμα τι μας περιμένει. Για ποιο Πάσχα και δώρα να μιλήσεις σήμερα στα παιδιά, όταν βλέπουν τον γονιό τους άνεργο, ή τη σύνταξη του παππού να μην φτάνει ούτε για τα φάρμακά του;

Και  το πιο εξευτελιστικό και οξύμωρο είναι, να ακούς στα  μέσα ότι ο ορυκτός πλούτος της πατρίδας μας είναι άφθονος. Να μιλάνε για χρυσό, για μάρμαρα και άλλα μέταλλα, την ίδια στιγμή που η χρεοκοπία απλά δεν είναι επίσημα πιστοποιημένη. 

Σημασία για τους κρατούντες έχει, το ότι εμείς με σκυμμένο το κεφάλι περιμένουμε την καταστροφή, σαν πρόβατα επί σφαγή.