Ένα όχι στο ονομα του λαου

«Μια κουκίδα στο χάρτη, μια πινελιά μονάχα, στον μεγάλο πίνακα της υδρογείου, έβαλαν στο στόχαστρο και σχεδίαζαν την παντοδυναμία τους.

          Μέρα με μνήμες, η 28^η του Οκτώβρη, μιας και όλα γράφτηκαν στην νεότερη ιστορία και μάλιστα με την υπερηφάνεια μιας χούφτας ξυπόλητων ανθρώπων, που το μόνο που είχαν να προτάξουν στον αντίπαλο δεν ήταν αριθμητικώς μετρήσιμο  με απόλυτα νούμερα, μα με την ανένταχτη και αδούλωτη ψυχή που αλλοτριώνει  τους αριθμούς και ξεθωριάζει τις υπεροχές  σαν σωριάζει τα τείχη με ένα και μόνο «αέρα».

          Στις μέρες μας προστέθηκαν τούτες οι σελίδες στον μεγάλο τόμο των πολισμικών αναμετρήσεων και έδωσαν το στίγμα για παιάνες. Κολοσσοί παραδόθηκαν στον μεγάλο παράφρονα που έστηνε σχέδια καθορίζοντας τύχες και λαούς, σαν να ήσαν μολυβένια στρατιωτάκια ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού.

Ξεδίψασε την αιμοσταγή μορφή του με παλικαρίσιο νάμα, δίνοντας κορμιά στο Γράμμο και στο Βίτσι. Ξεκλώνισε και ξεχέρσωσε φαμίλιες ολάκερες στα χώματα της Αλβανίας και έστησε άκλαφτους τάφους και μνημεία αγνώστων στρατιωτών, σε κάθε ράχη. Έπρεπε για άλλη μια φορά να «πληρωθεί το ρηθέν»:Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. 

Ήταν η καρδιά, ήταν το φιλότιμο που μας έθιξαν και δεν το αντέξαμε να παραδοθούμε και τα διαβαίνουμε με το κεφάλι κάτω.

Νεότερη γραφή της ιστορίας στο ίδιο βιβλίο του «μολών λαβέ». Έτσι ορίστηκε η μοίρα αυτού του τόπου. Να υψώνει ανάστημα και να αναμετράται κάθε φορά με την παράνοια κάποιου.»

Δεν  άντεξε να προσθέσει τίποτα παραπάνω. Τα δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλά του και έπνιγαν τις λίγες λέξεις που είχε σχεδιάσει να πει την μεγάλη τούτη μέρα.

Ήθελε να μιλήσει κι άλλο, είχε πολλά να πει για κείνα τα χρόνια, μα ο πόλεμος ακόμα καλά κρατεί αν και άλλαξε μορφή και προσωπείο.

Άλλαξε ο εχθρός, άλλαξαν τα όπλα, έμεινε όμως το ίδιο Όχι και επαναλαμβάνεται χρόνια ολάκερα.

Τότε λεγόταν Ναζιστική και Φασιστική εκστρατεία και φωνάξαμε ένα μεγάλο Όχι. Υψώσαμε το ανάστημά μας μπροστά σε έναν πολυάριθμο κατακτητή. Μετά το είπαν τρομοκρατία και ένας άλλος παράφρονας τάβαλε με κάτι πεινασμένα παιδιά στο Αφγανιστάν και μπήκε στο Ιράκ σαν σωτήρας. Και που φωνάξαμε Όχι και διαμαρτυρηθήκαμε τι έγινε;

Πήγε λέει να πατάξει την Τρομοκρατία και έτσι τους κάθισε στο σβέρκο ίσαμε σήμερα.

Τώρα βαφτίστηκε οικονομική κατάρρευση και τούτος ο πόλεμος δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει και πόσα θύματα θα μετρήσει. Και να τελειώσει οι πληγές θα σκάβουν τα κορμιά και τις ψυχές μας για χρόνια. Οι εφιάλτες θα λεηλατούν τον ύπνο μας αλλά και το ξύπνιο μας. Τι πιο τρομερό χρειάζεται για να σαλέψει ο νους; Νάτη πάλι η αντίσταση. Πάλι ένα Όχι λεβέντικο όπως ταιριάζει στη φυλή μας. Όχι… θα αντέξουμε, θα κάνουμε θυσίες πάλι, θα παλέψουμε.

Καημένε κοσμάκι πόσες αντοχές να έχεις άραγε; Τι άλλο να σε περιμένει; Ο πόλεμος πια άλλαξε και τα όπλα του. Τώρα δεν σου σακατεύουνε το κορμί μα το μυαλό σου, την ψυχή σου, αυτά που δεν έχουν καμία μετά γιατρειά.  

Ήρωας στο Αλβανικό, θεώρησε τιμή μου να αφήσει ένα στεφάνι στους συναγωνιστές του που δεν γύρισαν.

Πήρε το ξύλινο πόδι του σέρνοντας και στάθηκε προσοχή μπροστά στο μνημείο των πεσόντων.

            Ντρεπόταν τόσο αντικρίζοντας τα ονόματα των ηρώων. Αυτοί θυσιάστηκαν για την μεγάλη Ιδέα. Για μια λεύτερη ύπαρξη μας. Όμως δεν διδαχτήκαμε τίποτα από την θυσία τους.

Καθώς φαίνεται…. Μόνο οι μάχες τέλειωσαν.

Ο πόλεμος…..γίνεται όλο και πιο σκληρός και πιο ύπουλος.