ταματα ανυδρα

Ταματα ανυδρα…..

μην κλαις..

μην κλαις μονος….

Εχω και εγω δακρυα….

Είναι κι αλλοι….κατι φιλοι μου..

Είναι κι αλλοι ταγμενοι να ποτιζουν τα παρτερια του θανατοσπιτου…

Ελα… μην κλαις μονος…

Θα στεγνωσεις της νυχτας τασπρορουχα,

Θα σταματησεις τα ρολογια του νοστου στην ωρα μηδεν…

Όχι….μην του  κανεις την χαρη…

Είναι στιγνος και ακαρδος..

Μην κλαις…μονος..

Να πονας μαζι μας…

Να ειμαστε παρεα στην ταβλα της απουσιας

Μην φευγεις….

Δος μου το χερι σου….

Κρατα τη θυμηση ζωντανη..

Εκει στις κουνιες..στην παιδικη χαρα σεργιανισε την ελπιδα..

Τοσα ματακια λάμπουν ..σαν τοτε..

Σαν τα δικα του…

Ακουσε τον να γελαει..

Θυμασαι;;;

Όχι…. μην αφηνεις την ληθη να βομβαρδιζει τις χαρες…

Τις πηρες μαζεμενες….

Και κριθηκες τυχερος…

Τοτε…

Ναι αξιζε εκεινο το τοτε…

κοιτα τα ματια μου, να ζευαγαρωσει ο πονος .

είναι μαρτυριο το κοιταγμα σου ..στη θυελα,

είναι σιωπη το δακρυ που ξεστρατησε…

μην κλαις…

σκουπισε τα δακρυα από ολες τις γειτονιες των παραλογων χαμων…

και γραψε ένα παραμυθι με χρωματα….

Το χρειαζεται…το θελει…

Είναι και σχολιαρουδια κοντα του…..

Βουλα Μεμου

Φωτο.Γιωργος Ιωαννιδης