απουσια

Θα φυγω ειπες..
Και εγδυσες με τα ματια σου την μοναξια μου
Κοιταζες επιμονα το παλιο ρολόι του τοιχου.
Σαν να φυτρωνες ξαφνικα από ονειρο.
Οι μνημες φτερουγισαν 
σαν πεταλουδες περγαμηνης…
Η ληθη ξαπλωσε ανασκελα στο ξυλοκρεβατο.
Τωρα το ξεραμε καλα
Και οι δυο μας,
ηταν αργα …
μα τοσο αργα….
Για νοσταλγιες…
Εκεινο το αστερι που αγναντευαμε…
Είναι τοσο θυμωμενο αποψε…
Β.Μεμου