του χρονου γυρισματα

Νυχτοκαρτέρεσαν

Ταπομειναρια της πάχνης.

Σκιρτησαν και τώρα,

Οι ανομες ελπίδες.

Σαν τοτε που ρημαξαν

Της νιοτης οι εχτρες

Και λαθεψαν

Ταποκαϊδια

Των νοθρων αναπαραστάσεων.

Σκεφτομαστε

Τις ωρες που στριμώχτηκαν

Αποκοιμισμένες

Στο σκοτεινο και

Αραχνιασμένο

Δωματιο….

Παει….

Κιότεψε του χρονου

Η αμαθη ορφανεια,

Νανοιξουν φτερά

Καινουριες ελπίδες,

Στα ματια

Να λαμψουν

Μελλουμενα ονειρα,

Να παμε τη νιοτη μας παρακατω….

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ