Το δίλημμα

Το δίλημμα-της Βούλας Μέμου

«Δεν είναι που δεν ξέρω ποιος έφτιαξε το βράχο που λέμε ζωή…

Μα που δεν ξέρω, τι κρύβουν τα σπλάχνα του, τι κρύβει ο όγκος του, να σκεφτώ επιτέλους σαν… άνθρωπος, ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΉΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ…»

 

http://www.filodimos.gr/data/index.php/all-issues/-modid129-group1-/2011-05-02-21-47-06-sp-1328213496/53560-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85

    Πάνε χρόνια που διάβασα αυτούς τους στίχους σε μια ποιητική συλλογή και δεν κατάφερα να τους εξηγήσω και να δαμάσω την περιέργειά μου, σε ποια νερά βούτηξε ο ποιητής και στρίμωξε τούτες τις ρήσεις.
    Τράβαγα σαν όλους τους άλλους τα μονοπάτια της ζωής και πάλευα για την επιβίωση, την συμβίωση, την ανέχεια, την αναίδεια, την ευκαιρία, την  αλλοτρίωση, την απαξίωση… και όλα τα εις -άξια, η αντάξια, η επάξια, η ανάξια, ίσαμε να καλημερίσω τα  πενηνταρίσματα και να αποκρυπτογραφήσω γραφές παλιές αλλά πάντα και περισσότερο από πάντα τώρα επίκαιρες.
    Πού να το χωρέσει το μυαλουδάκι  μου τότε, όλο τούτο το νόημα; Μου φάνταζε σαν κινέζικη γραφή, μα έφτασε η στιγμή να το αναλογίζονται και να το συλλογίζονται, όλα τα σημερινά παιδιά.
    Και εμείς σαν γονείς να πούμε τι, να απαντήσουμε τι για την κατάντια που φέραμε τούτο τον ευλογημένο τόπο, που είναι άλλος από την πατρίδα μας;
    Για ποια παιδιά να ονειρευτούν τα παιδιά μας, όταν φροντίσαμε επιμελώς, οι επόμενες γενιές να είναι  κατευθείαν, γενιές φτωχών;
    Η αλήθεια είναι πώς παλέψαμε πολύ γιαυτό και με χίλιους τρόπους τα καταφέραμε. Φροντίζαμε να βάζουμε στα μεγαλύτερα αξιώματα, μικρούς ανθρώπους μιας και σήμερα στη δεινή θέση που βρισκόμαστε, έριξαν τις μάσκες και μας πέταξαν  κατάμουτρα πόσο ανθρωπάκια είναι…και πόσο λάθος κρίση είχαμε.  «Αχ πόσο αδικώ τα ανθρωπάκια…. Αυτά είναι ανίκανα να σκεφτούν τέτοιες μηχανορραφίες.»
    Καλλιέργησαν και ανέχτηκαν στην ζωή μας το πλαστικό χρήμα, μας πλάσαραν την εύκολη ζωή χωρίς μετρητά και μάλιστα μας έκαναν και πλύσεις εγκεφάλου με τις τηλεοπτικές καμπάνιες… τράβα διακοπές με δάνεια, γιόρτασε τα Χριστούγεννα με δάνεια, πάρε το καλύτερο αυτοκίνητο και ας  μην  αντέχει η τσέπη σου, σπούδασε το παιδί σου άνεργο – το άνεργο μας το φύλαξαν για το τέλος- με ξένα λεφτά και εμείς σαν χαϊβάνια το φάγαμε το παραμύθι. Και τώρα;
    Τώρα πού οδηγεί αυτός ο κατήφορος που πήραμε; Πόσο ακόμα πάτο έχει ο πάτος;
    Τώρα μάταια τους ικετεύουμε και κρεμάσαμε τις τύχες των παιδιών μας σαν ύστατη παράκληση, να γίνουμε όλοι σαν μια μπουνιά και να περάσουμε τον σκόπελο, μπας και δούμε κάπου στο βάθος του ορίζοντα ελπίδα. Και τι μας απάντησαν;
    Σκοτώνονται για να κάνουν εντύπωση ποιος έφαγε τα περισσότερα και σε λίγο έτσι που το πάνε θα φτάσουν στον Κολοκοτρώνη και το Διάκο ότι φταίνε που δεν μας άφησαν υπόδουλους, να μην έχουμε τώρα σκοτούρες εμείς.
    Άραγε σε τούτο τον δύσμοιρο τόπο θα λογοδοτήσει κανείς; Θα έχει το αντριλίκι να παραδεχτεί ότι ήταν λίγος για να μας κυβερνήσει και τελικά θα πάει κανείς στη φυλακή έτσι για παραδειγματισμό;
    Εγώ που είμαι αισιόδοξη θα πω … μπαααα. Ο ώμος μας να είναι γερός, ναντέξει τα βάρη και ας σκεφτούμε καλά ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...

http://www.filodimos.gr/data/index.php/all-issues/-modid129-group1-/2011-05-02-21-47-06-sp-1328213496/53560-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85