Ώρα υπάρχω.

Ώρα υπάρχω.

Των θνητών και άναρχων χρονικών καταμετρήσεων,

στην πύλη

των ανασκευασμένων τρωκτικών

της απλουστευμένης αντιύλης,

στο παρθεναγωγείο των λαξεμένων στοών.

Μια παπαρούνα ψέλλισε δειλά τ’ όνομά της

το ίδιο χάραμα

που λήστεψαν τις αφαιρετικές μονομαχίες

μιας πάλης που δεν έμελε να γίνει, ποτέ.

Τα σεντόνια , είχαν μύρα αειπάρθενης νύμφης,

το μάνταλο μισάνοιχτο,

τραγούδαγε λυρισμούς ιδρώτα.

Το χάραμα άναψε δαυλούς έρωτα.

Στη Δήλο το λιοντάρι βρυχάται

και κλαίει την ανηδονία της Φρύνης.

Στο δασύ σου στήθος,

βρήκαν καταφύγιο οι κοσμοναύτες του ωραίου…

Ένα καντήλι τρεμοπαίζει

σαν λεπρός αποστάτης.

Έφτασε η μέρα των μυστηρίων.

Βιάσου.

Θα χάσουμε πάλι του Διόνυσου τα συμπόσια.