ΣΥΓΝΩΜΗ

Ακροστιχίδα
Σύρθηκες, με κουρελιασμένη την υπόληψή σου,
στα μονοπάτια που αδικοέσκαψες.
Απάντησες τις ποδοστριφωμένες ψυχές που λεηλάτησες
όταν φόρεσες την χλαμύδα που αιματοκύλησες,
πριν σαλπίσουν την περιφορά της Μετάληψης.

Ύστατη ώρα καρτέρεσες
να ξεψυχήσεις τα μπουμπούκια της άνοιξης,
σαν από άλλοτε
παρασημοφορημένος καταδότης
άζυμων άρτων.

Γνωστός, γνώριμος
στα κολαστήρια των παθών,
στηλίτευες όλες τις πεθυμιές των ημίθεων
και αθανάτων θνητών.

Νωρίς κατευόδωσες τις αναρίθμητες ομορφιές,
γνέφοντας στους σταλαγμίτες του ηλιοσκέπαστου νάρθηκα,
να διαβούν μακριά δίχως επιστροφές.

Ω! Άμοιρε άνθρωπε των καιρών μας!
Προσκυνητή των νοθευμένων νηστειών
και της πληγιασμένης προσευχής!

Μόλυνες τον λόγο της γέννησης,
την φλόγα των σεπτών αγιασμάτων,
ροκανίζοντας πλάνες ηδονές,
δίχως μελετημένες αναστολές.

Ήμαρτον Κύριε!
Σύραμε αδιάντροπα,
τη συγνώμη
στα πεζοδρόμια,
εκδιδόμενη πόρνη!
Β.Μ.