Επιούσιος …σπαραγμός…

Επιούσιος …σπαραγμός…                                             

Της νύχτας τα κουρελιασμένα όνειρα

γεννάνε το άζυμο, σε κατασπαταλημένες ψυχές,

στοχεύοντας του Σόλωνα τις πανάρχαιες κλίσεις,

πάνω σε Φαρέτρες  «Θειαγόνων άρτων».

Κραδαίνουν οι οπλές των αρότρων ,

σε μύχια αρτοποιήματα

πλανεμένων σπόρων,

με μνήμες

που στεγνώνουν του αιώνα μας, την απέλπιδα στοά.

Δώρο και αντίδωρο,

Ψυχών και ψυχικών ανατάσεων.

Μήτρα κεκορεσμένων πενήτων ,

στρατολόγησαν τον όνυχα των ζωοφόρων,

σε μνήματα που στήνονται, με λαούς απελπισίας.

Και συ λαοπλάνε  λογοθέτη …

«όψον»  παλλάδας σταυρώνεις,

 σε ποδήρεις σημερινούς.

Γράφεις δικοτυλήδονες στροφές στο χρώμα της πάχνης,

να κουρσέψεις τα όνειρα της μάνας,

που εκλιπαρεί ψίχουλα ελπίδας,

στα αρμάρια της στενωπού,

που την κατάντησαν ζητιάνα.

Επαίτη…..

άγονης γης πομπή…

σε τενεκέδες σκουριασμένης αξιοπρέπειας,

με την μόνη ελπίδα,

ένα παιδί

που σκουπίζει μυξιασμένα δάκρυα…

Μανούλα μου…

κράτα με κοντά σου.

Δεν θα πεινάω πια.

Λίγο ψωμάκι μανούλα μου…

Με φτάνει.

Κι ας είναι και χθεσινό…