ωρες σιωπης

τα ματια σου στραγγιξαν

τους ιδρώτες της ψυχης σου.

Η νύχτα σε παρηγορησε για το αδικο

Και μια κατάρα σύρθηκε αμόλυντη,

σε δρομους απατητους.

Τα θέλγητρα της ευλάβειας ναυαγησαν,

Σε ερημονησι κολασμενων….

Αναλατες θρέψεις

κοντοσταθηκαν παρηγορητρες.

Ο μονοδρομος στρωθηκε με αναθεματα

Και λυτρωθιηκαν

Όλα τα αδικα με πληγες,

 σε σωματα αθώων.

Β.Μεμου

Φωτ.Γ.Ιωαννιδης