ώρες σιωπής

εφιαλτική νύχτα...γαντζωμένοι από το σακάκι της ελπίδας...τρώγαμε τα νύχια μας και περιμέναμε...έστω τον από μηχανής Θεό...ΜΙΑ ΒΡΟΧΗ..
Μια είδηση ότι οι άνθρωποι μετρήθηκαν και είναι όλοι καλά...Όμως το προσκλητήριο πένθιμο....
οι ψυχές αυξήθηκαν και τράβηξαν στο φως της αιωνιότητας...
είδα κάποιον να φτάνει στην αίθουσα επιχειρήσεων και περίμενε να του ανοίξουν την την πόρτα του αυτοκινήτου να κατέβει, να χαιρετίσει καποιους και να τον απαθανατίσουν οι δημοσιογράφοι, την ώρα που οι νεκροθάφτες είχαν πιάσει κιόλας δουλειά ...
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...Γιατί είμαι και εγώ ένα γρανάζι αυτής της μηχανής..
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ..για το γεννησαρούδι που χάθηκε τόσο πρόωρα...
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...για τον μεροκαματιάρη που θέλοντας να σώσει την οικογένειά του έγινε πυρσός...
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...ΓΙΑΤΙ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ 2007
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...που γράφω τώρα...
Τι να τις κάνω τις κουβέντες τους και τις ευθύνξες που σήμερα ρίχνει ο ένας στον άλλον..
Πόσους νεκρούς θα φέρουν πίσω οι παραιτήσεις και τα μεγάλα σχέδια...ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ...
πΛΗΓΙΑΣΜΈΝΗ Η πΑΤΡΊΔΑ ΜΑς Σ'ΗΜΕΡΑ....Θα στήσει καινούρια ταφολίθια...
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ...ΒΓΑΛΤΕ ΣΤΟ ΣΚΑΣΜΟ... ΚΑΙ ΣΚΥΨΤΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ....
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΔΕΝ ΓΥΡΊΖΟΥΝ ΠΙΣΩ...

χωρίς πληθυντικό

 χωρίς πληθυντικό

Με τα φτερά της αγάπης,
με λυτρωτικούς κραδασμούς,
τρύπησε τον θόλο του άμαχου ωκεανού.
Σεληνιακό τοπίο, τρύπια σκαριά η ζωή του,
αναθεματισμένα αποθέματα,
σαν θημωνιές από άχυρα,
η αποστροφή του τώρα, 
λικνίζεται σε περιστύλια τρεμάμενης γης. 
Το έργο σε Τρίτη εκτέλεση, οι κομπάρσοι άλλαξαν,
μηρυκάζοντας κατανυκτικά μοιρολόγια,
ταυτόσημα με καρβουνιασμένη άνοιξη, 
αποκύημα, την ύψωση του μηδενός στην νιοστή δύναμη.
Ταλαίπωρε ασπόνδυλε σάλιαγκα, 
περισπούδαστε υφαντή λάγνης στείρωσης,
πόσες ζωές θαρρείς θα έχεις;
Το πλοίο θα σαλπάρει για το νεκροταφείο των ξοφλημένων,
τα ταξίδια του, δεν υπήρξαν πουθενά καταγεγραμμένα ,
η ζωή δεν έχει πληθυντικό…
και εσύ…
θα μιλάς…. Μόνο για να εξασκείς την ακοή σου…
τα θύματα… δεν μετέχουν σε συγκεντρώσεις…
Βούλα Μέμου